Ὁμιλία
στὸ Ἱερὸ Συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων
τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν
Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου
στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας
Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, 2/15.6.2014
+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
Κύρια Σημεῖα τοῦ Βίου τους καὶ Μηνύματά τους στὸ Σήμερα
† Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
1. Πρὶν ἀπὸ 1.150 χρόνια, τὸ ἔτος 863, ἔφθασαν στὴν Μεγάλη Μοραβία (Τσεχία, Σλοβακία) οἱ ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὴν Βασιλεύουσα τῶν Πόλεων Ἱεραπόστολοι Ἀδελφοὶ Κωνσταντῖνος (Κύριλλος) καὶ Μεθόδιος. Ἐκεῖ, στὴν Κεντρικὴ Εὐρώπη, ἔγιναν εὐμενῶς δεκτοὶ ἀπὸ τὸν Ἡγεμόνα τοῦ ἰσχυροῦ τότε κράτους τῶν δυτικῶν Σλάβων Ραστισλάβο, ὁ ὁποῖος ἕνα ἔτος ἐνωρίτερα εἶχε στραφῆ στὴν Κωνσταντινούπολι γιὰ πνευματικὴ βοήθεια, ἀλλὰ καὶ γιὰ συμμαχία.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποτέλεσε τὴν ἀπαρχὴ γιὰ κοσμογονικὲς ἀλλαγὲς στὴν ἱστορία τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Τὸ κείμενό μας δὲ αὐτό, ἀποτελεῖ μία μικρὰ καὶ ταπεινὴ συνεισφορὰ στὸν ἐπετειακὸ ἑορτασμὸ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν Σλάβων, ὡς ἔκφρασι τιμῆς καὶ ἀγάπης στοὺς Ἁγίους Ἰσαποστόλους Κύριλλο καὶ Μεθόδιο καὶ ὡς προσπάθεια ἀνιχνεύσεως τοῦ διαχρονικοῦ μηνύματός τους στὸ σήμερα, ἐφ’ ὅσον μάλιστα αὐτὸ διαστρεβλώνεται ποικιλοτρόπως ἀπὸ κάποιους, πρὸς ἐξαγωγὴν λανθασμένων συμπερασμάτων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καθίσταται ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη ἀποκαταστάσεως τῆς Ἀληθείας.
Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΗΜΩΝ ΑΓΩΝΟΣ
ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου
«Μή πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἶς οὐκ ἐστι σωτηρία»
(Ψάλμ. ΡΜΕ΄ 3)
Δέν πρέπει νά ἔχωμεν ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς ἀνθρώπους, ὅ,τι ἀξίωμα κι ἄν ἔχουν, διά τήν σωτηρίαν μας. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι τρεπτοί. Σήμερον ἅγιοι, αὔριον ἀρνηταί· σήμερον ἁμαρτωλοί, αὔριον δίκαιοι. Ἀπόλυτον πεποίθησιν νά ἔχωμεν μόνον πρός τόν Θεόν καί εἰς αὐτόν νά στηρίξωμεν τάς ἐλπίδας τῆς σωτηρίας μας. «Μακάριος οὐ ὁ Θεός Ἰακώβ βοηθός αὐτοῦ, ἡ ἐλπίς αὐτοῦ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ» (Ψάλμ. ΡΜΕ΄ 5). Οἱ ἄνθρωποι προδίδουν καί αὐτός τόν ὁποῖον σήμερον θαυμάζομεν ὡς ἅγιον καί ἐνάρετον τόν βλέπομεν δυστυχῶς ἀργότερον νά πίπτη, ἐνῶ ἄλλον τόν ὁποῖον πρότερον δέν εἴχομεν εἰς ὑπόληψιν νά ἀποδεικνύεται ἀντάξιος των περιστάσεων καί σταθερός.
π. Νικηφόρου Νάσσου.
Μέσα στόν καύσωνα τῆς ἀποπνευματοποιημένης ἐποχῆς μας, θεωρήσαμε καλό νά προσφέρουμε ἐνώπιον τῶν εὐλαβῶν ἀναγνωστῶν μία μικρή ψυχική ἀναψυχή, μέσα ἀπό δροσερές πηγές τίς ὁποῖες ἀποτελοῦν τρεῖς σταθμοί ἑορτῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Μητέρας ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι ὑπερβαλλόντως τήν τιμοῦμε, μέσα ἀπό ἑορτές καί ἀκολουθίες καί ἀναφορές σέ μνῆμες της ὅπως ἡ ἐλαχίστη παρούσα, καταθέτουμε τά μύρα τῆς καρδιᾶς μας στά ὑπέρ ἔννοιαν μυστήρια τῆς Παρθενίας της καί μέ λαχτάρα περιμένουμε νά λάβουμε τόν πλουτισμό καί τή δρόσο πού θά μᾶς ἀντιπροσφέρει ἡ μητρική, ἄμετρη ἀγάπη καί ἡ γλυκυτάτη παρηγορία της.
ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΕΡΗΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
«ἔρρει τά καλά, γυμνά τά κακά…»
(Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου.
Δέν εἶναι ὁλίγα καί ἀμελητέα τά προβλήματα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καί μάλιστα τοῦ «θέλοντος εὐσεβῶς ζεῖν». Ἀκοῦμε ἀπό παντοῦ μηνύματα ἀπαιδιοδοξίας, «ὅλα μαῦρα, ὅλα χάλια, δέν ἔμεινε τίποτε ὄρθιο» κλπ, ὅπως λέγεται ἀπό πολλούς. Δεν ἔχουν ἄδικο ὅσοι περιγράφουν με τα μελανώτερα χρώματα αὐτές τίς τραγικές καταστάσεις, ὅσοι διαζωγραφίζουν αὐτή τή φοβερή κρίση πού διέρχεται ὁ τόπος μας και δεν ἐννοοῦμε μόνο τήν οἰκονομική κρίση (γιά τήν ὁποῖα δέν θά μιλήσουμε ἐδῶ), ἀλλά γιά τήν πνευματική, ἀφοῦ ἔνεκα αὐτῆς ἔρχονται οἱ ἄλλες κρίσεις… Δέν εἶναι, λοιπόν, ἐκτός πραγματικότητος οἱ ἐπισημαίνοντες τό «κατάντημα» καί τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἔχει περιέλθει αὐτός ὁ ἔνδοξος τόπος, ὁ χώρος τῶν μεγάλων κατακτήσεων σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, ἡ κοίτη τῶν μεγάλων ἰδανικῶν καί ἀξιῶν…Τά γεγονότα καί τά πράγματα εἶναι ὄντως ἀπογοητευτικά και κατ᾿ ἄνθρωπον σφόδρα μελαγχολικά… ἘΡΗΜΙΑ ΠΑΝΤΟΥ ! ΦΥΡΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΙΣΙΣ, ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ ΨΗΛΑΦΗΤΟΝ!