Παραινετικά

(Α΄ Κορινθίους ΙΑ΄ 1-16)

ἀπόστολος Παῦλος, ὁ κῆρυξ τῶν ἐθνῶν, τό στόμα τοῦ Κυρίου, ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ἡ Ἐκκλησία· στήν πρώτη του πρός Κορινθίους ἐπιστολή συμβουλεύει τή νεόφυτη χριστιανική κοινότητα τῆς Κορίνθου, ἰδιαιτέρως δέ τίς γυναῖκες μέ πολλή διάκριση καί ἀγάπη, ἀλλά πάντοτε σύμφωναμέ τούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί τή χριστιανική θεολογία, γιά πράγματα καθημερινά καί ἁπλά, τά ὁποῖα παρ’ ὅλα αὐτά ἔχουν ἄμεση καί οὐσιαστική σύνδεση μέ τήν ἴδια τή σωτηρία μας καί μέ τίς ἀλήθειες πού μᾶς δίδαξε ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἡ σωτηρία γιά τόν καθένα μας ἐπιτυγχάνεται ἀκριβῶς μέ τήν ὑπακοή στό ἀλάνθαστο καί δίκαιο θέλημα Του.

Ε Ι Σ Η Γ Η Σ Ι Σ

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου Στὴν ΣΤ’ Πανελλήνια Ἱερὰ Σύναξη Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

Κηφισίαν Ἀττικῆς, 10/23 Μαΐου 2019

 

 

Μακαριώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, κ. Καλλίνικε,

Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι, Ἅγιοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Διακονία τοῦ Χριστοῦ,
Χριστὸς Ἀνέστη!


Ἀναστὰς Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν.
ἱδρυθεῖσα κατὰ τὴ νέα περίοδο τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας, τἡ μετὰ Χριστόν, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἀποτελοῦμε μέλη καὶ τὴν ὁποία μὲ πίστη καὶ αὐταπάρνηση συνειδητὰ ὑπηρετοῦμε, εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σῶμα ἑνωμένο καὶ ἀπολύτως ἐξαρτώμενο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο, ἐξαρτώμενο δὲ τόσο, ὅσο τὸ σῶμα ἀπὸ τὴν Κεφαλὴ «καὶ αὐτὸς ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας»,(1) «ὑμεῖς δὲ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους»(2).

Παρατηρεῖται τὸ ἐντελῶς ἄτοπο φαινόμενο νὰ εἰσέρχονται στὸ Ἅγιο Βῆμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ μάλιστα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θείας Λατρείας, διάφορα λαϊκὰ πρόσωπα, ἀνήλικα ἤ ἐνήλικα, δίχως κἄν τὴν ἀπαιτούμενη εὐλάβεια καὶ συστολή.

ξίσταται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀναλογιζόμενος τὰ ὑπερφυῆ θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μετῆλθεν, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς αἰωνίας δυστυχίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἔρριψεν αὐτὸν ἡ παρακοὴ τοῦ Παραδείσου.

Ἱεροῦ Χρυσοστόμου

ΦΑΙΔΡΑ σήμερον ἡ πανήγυρις καὶ λαμπροτέρα σήμερον ἡ συνάθροισις. Ἀλλὰ ποία εἶναι ἡ αἰτία; Ἐγὼ γνωρίζω ὅτι τῆς νηστείας εἶναι τὸ κατόρθωμα τοῦτο, ὄχι τῆς παρούσης, ἀλλὰ τῆς προσδοκωμένης νηστείας. Ἐκείνη κατὰ ἀλήθειαν, ἐκείνη μᾶς ἐσυμμάζωξε πρὸς τὸν πατρικόν μας οἶκον· ἐκείνη καὶ τοὺς προτήτερον ῥαθυμοῦντας, τοὺς ἐπανήγαγε σήμερον πρὸς τὰς μητρικὰς ἀγκάλας.

Ἱεροῦ Χρυσοστόμου

[...] Ἄς γνωρίσωμεν τὴν φύσιν ἡμῶν τὴν φθαρτήν· ἄς ἐνθυμηθῶμεν τὰ ἁμαρτήματά μας· ἄς μάθωμεν ποῖοι εἴμεθα, δηλαδὴ πρόσκαιροι, καὶ φθαρτοί, καὶ φθάνει μόνον τοῦτο εἰς ὑπόθεσιν τῆς ταπεινοφροσύνης· διότι εἰς τοῦτο ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του, ὅτι δὲν ἦναι τίποτα· διότι δὲν εἶναι ἄλλος τρόπος, ὅπου νὰ κάμῃ τις φίλον τὸν Θεόν, ὡς νὰ μετρᾷ τὸν ἑαυτόν του μικρότερον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους· διατὶ λέγει ὁ Χριστός: «Δεῦτε πάντες πρός με, καὶ μάθετε ἀπ΄ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ»!