[…] Ὁ Μέγας Δημήτριος, ἀκόμη ἀπὸ αὐτῆς τῆς νεαρᾶς ἡλικίας, ἔγινεν εἰς ὅλους διαβόητος εἰς τὴν εὐσέβειαν· ἐσπάρθη ὁ λόγος τῆς εὐσεβείας, ἀπὸ τὸν Μέγαν Γεωργόν, εἰς τὴν Μακαρίαν ψυχὴν τοῦ παμμάκαρος Δημητρίου, ὅμως κανένα ἐμπόδιον δὲν ηὗρε νὰ ἐμποδίσῃ τὴν βλάστησιν, οὔτε ἀκάνθας πλεονεξίας, καὶ φιλαργυρίαν ηὗρε, νὰ πνίξουν τὸν σπόρον, οὔτε πέτραν τῆς ὑπερηφανείας καὶ δαιμονικῆς σκληρότητος, οὔτε στράταν τῆς μισαρᾶς καὶ φιληδόνου τῶν σαρκικῶν ὀρέξεων· διὰ τοῦτο πίπτων ὁ Θεϊκὸς σπόρος τῆς εὐσεβείας, εὑρῆκε γῆν καθαρὰν ἀπὸ κάθε πλεονεξίαν καὶ φιλαργυρίαν, ἀπὸ κάθε λίθον ὑπερηφανείας, ἀπὸ κάθε ὁδὸν φιληδονίας, πεφραγμένην μὲ τὸν φραγμὸν τῆς καθαρᾶς παρθενίας. Διὰ τοῦτο καὶ ἐβλάστησε καὶ Θεϊκὸν καρπὸν ἐποίησε (καὶ πρὶν τῆς Μακαρίας ἀθλήσεως) ὄχι μόνον εἰς τριάκοντα, ἀλλ’ εἰς ἑξήκοντα καὶ εἰς ἑκατόν· ὁποῦ εἰς ὅλους ἔγινε διαβόητος.
Περισσότερα...