Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε,
καὶ κήρυξ τῆς πίστεως,
καὶ διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης
(ἀπό τά ἀπόστιχα τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς)
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Σεπτὴ Διακονία,
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί ἀδελφές,
Ἀναλαμβάνοντας τήν διακονία τοῦ λόγου, ὁμολογώ ὅτι μέ συνέχει ἔντονη ἀμηχανία καί δέος. Αὐτό συμβαίνει διότι ὁ λόγος δέν ἀφορᾶ ἕναν συνήθη ἄνθρωπο, ἔστω σπουδαῖο καί ἐπιφανή, βασιλέα ἤ σοφό. Ἀφορά ἕναν οὐρανοβάμωνα ἄνθρωπο καί ἐπίγειο ἄγγελο, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὑποκλίνονται ὅλα τά ἔθνη καί ὁ ὁποῖος «ὡς πτηνόν τήν οἰκουμένην ἔδραμε» κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον καί ἀνεδείχθη σέ ἀκάματο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ λόγος εἶναι γιά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, τόν ἱδρυτή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν, τόν ὁποῖον χοϊκή γλώσσα δέν μπορεῖ νά ἀνυμνήσει ἐπαξίως. Ἐπικαλούμενος λοιπόν τίς εὐχές τῆς σεπτῆς ἱεραρχίας καί τοῦ ἱεροῦ μας κλήρου, θά ἀποτολμήσω μία προσέγγιση στήν προσωπικότητα καί τό ἔργο τοῦ κορυφαίου αὐτοῦ ἀποστόλου τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.