Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα· ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, νά εἶναι ὅπως κι ὁ ∆ημιουργός του τέλειος, ἐνάρετος.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα· ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, νά εἶναι ὅπως κι ὁ ∆ημιουργός του τέλειος, ἐνάρετος.
Mέ λιμάνια μέσα στό πέλαγος μοιάζουν οἱ ναοί, πού ὁ Θεός ἐγκατέστησε στίς πόλεις· πνευματικά λιμάνια, ὅπου βρίσκουμε ἀπερίγραπτη ψυχική ἠρεμία ὅσοι σ’ αὐτά καταφεύγουμε, ζαλισμένοι ἀπό τήν κοσμική τύρβη.
Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (+ 1985)
Εὕρεσις ἀφθάρτου ἱεροῦ Λειψάνου 28-10-1998 (π.ὀ.ἡ.)
Ο ΑΓΙΟΣ Μητροπολίτης ἠδύνατο ἐκ τῆς πείρας του νὰ διδάσκη περὶ τῆς ἀληθινῆς ταπεινώσεως καὶ μετανοίας ζωήρρυτα λόγια, ἐκφράζων συνοπτικὰ τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, ὅπως τὰ ἑξῆς:
«Δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἤ διαμερισμόν. Ἔσονται γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνὶ διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπὶ δυσὶ καὶ δύο ἐπὶ τρισί. Διαμεμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς» (Λουκ. ιβ΄ 51-53).
Ὁσίου Γέροντος Παχωμίου τοῦ ἐν Χίῳ
(+14-10-1905)
* Τοῦτο καὶ μόνον εἶναι, Κύριε, φώτισόν με νὰ γνωρίσω τὸ θέλημά σου, καὶ δῶσε μου ἰσχὺν νὰ τὸ τελειώσω, οἴμοι τοῦ μιαροῦ καὶ ἀκαθάρτου.
Περὶ τοῦ πῶς παρηγόρησε ὁ Ἅγιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων ἐκεῖνον ποὺ τοῦ πρόσφερε χρήματα γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ γιοῦ του καὶ ὁ γιός του, παρὰ τὶς προσευχές, πέθανε.
Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (+1985)
ΣΤΗΝ μεγάλη αὐτὴ Ἑορτὴ γίνεται ἡ ἐπίσημη τάξη τῆς Ὑψώσεως, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ τίμιος Σταυρὸς ἀνυψώνεται μὲ τὰ χέρια τοῦ Λειτουργοῦ καὶ στὴν συνέχεια κατέρχεται σιγὰ σιγὰ μέχρι σχεδὸν τὸ ἔδαφος, καὶ ἐν συνεχείᾳ καὶ πάλι, μὲ τὸν αὐτὸ τρόπο, ἀνυψώνεται.
Ὡς γνωστόν, σὲ περιόδους μεγάλων κρίσεων καὶ ἀναστατώσεων στὸν παλαιὸ Ἰσραήλ, ὁ Θεὸς ἔστελνε τοὺς Προφῆτες Του γιὰ νὰ μεταφέρουν τὸ ἅγιο Θέλημά Του.
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου
«Αὕτη ἐστίν ἡ Θεοτόκος Μαρία, τό κοινόν ἁπάντων τῶν χριστιανῶν καταφύγιον, ἡ πρώτη τοῦ πρώτου πτώματος τῶν προγόνων ἀνάκλησις»[1].
Τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Μητρός τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Λόγου, ἡ τιμή καί οἱ πολλές χάριτες καί δωρεές τοῦ Θεοῦ πρός τήν Παρθένο Μαρία καί ἡ μεγίστη προσφορά της στό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας εἶναι ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού προκαλοῦν τήν ἔμπνευση καί τόν θαυμασμό, τή συγκίνηση καί τό δέος σέ ὅποιον ἐπιχειρεῖ νά ἀρθρώσει λόγο περί αὐτῆς, ἐν γνώσει ὅτι «ἅπας ὕμνος ἡττᾶται» πρό τοῦ μεγαλείου καί τῆς ὑπερτάτης τιμῆς αὐτοῦ τοῦ τελείου κτίσματος, ἐνώπιον τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ.