Περὶ Ἀγάπης

Πρὶν ἤ ὁ Θεὸς ἐμφυσήσῃ τῷ Ἀδὰμ τὸ πνεῦμα τῆς ζωῆς, ἐνέγραψε τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ τὸν νόμον τῆς ἀγάπης, ὅπως ἀγαπήσῃ Αὐτὸν καὶ τὴν δημιουργίαν Αὐτοῦ, καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ἀγάπῃ διαβιώσῃ μακάριος. Ἡ ἀγάπη καθιστᾷ τὴν γῆν παράδεισον, διότι καθιστᾷ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς· ἄνευ τῆς ἀγάπης, ἡ δημιουργία ἅπασα εἶναι κόλασις ἐπίγειος. Ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς τῶν τῆς ψυχῆς ὀφθαλμῶν, δι΄ ἧς αὕτη καθορᾷ τὴν εἰκόνα τοῦ θείου Δημιουργοῦ θείῳ δακτύλῳ ἐπὶ τῆς θείας δημιουργίας ἐγγεγραμμένην, καὶ χαίρει χαρὰν ἀνεκλάλητον. (Ἀπὸ τὴν «Χριστιανικὴν Ἠθικήν»)

Ἀπὸ τὸ «Ἐγκώμιον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου*

ΙΔΙΟΝ εἶναι τῆς κατὰ Χριστὸν ἀγάπης καὶ τοῦ θείου ἔρωτος, νὰ κάμνῃ ἔξω τοῦ ἑαυτοῦ των τοὺς ἐραστάς, καθὼς λέγει ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος:

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Μαγνησίας Χρυσοστόμου (+1973)

ΑΝ ἄλλοι ἀνεχώρησαν ἐνωρίτερον ἡμῶν ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον, ἡμεῖς δὲ εἰσέτι ὑπάρχομεν καὶ ἡ ἀναχώρησις ἡμῶν ἀναβάλλεται, ἄς γνωρίζωμεν ὅτι τοῦτο σημαίνει, ὅτι δὲν εἴμεθα ἀκόμη ἀρκετὰ παρεσκευασμένοι καὶ ὅτι εἴμεθα ἀνάξιοι εἰσέτι τόσον μεγάλης δόξης, ὁποῖα εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία θὰ ἀποκαλυφθῇ εἰς ἡμᾶς κατὰ τὰ ὁρισθέντα πρὸ αἰωνίων χρόνων· καὶ συνεπῶς ἄς προσπαθήσωμεν νὰ ἑτοιμασθῶμεν καλύτερον διὰ τὸν θάνατον. «Μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅν ἐλθὼν ὁ Κύριος αὐτοῦ εὑρήσει ποιοῦντα οὕτως. Ἀληθῶς λέγω ὑμῖν, ὅτι ἐπὶ πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν» (Λουκ. ιβ΄ 43, 44).

Ἁγίου Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

ΜΕ τὸ πρῶτον ξύπνημα, τὸ πρωΐ, ἐνδιαφερθῆτε νὰ συγκεντρωθῇ ὅλος ὁ νοῦς σας ἐντὸς τῆς καρδίας, διὰ νὰ ἀναζωπυρωθῇ ἡ θέρμη τῆς καρδίας σας. Τοῦτο ἄς γίνῃ ἕνα τακτικόν σας μέλημα.

ΑΥΤΗ Η ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ, ΑΓΑΛΛΙΑΣΘΕ ΛΑΟΙ

ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

Ἄν ὅλες οἱ Ἑορτές τῆς πίστεώς μας εἶναι ἀφορμές χαρᾶς καί πνευματικῆς ἐξάρσεως καί ἀνατάσεως, ἀφοῦ, γιά μᾶς ἐπιτελοῦνται οἱ ἑορτές ἀπό τόν Θεό, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό («ἡμῖν ὁ Θεός τάς ἑορτάς ἐκτετέλεκεν»), πολύ περισσότερο ἰσχύει αὐτό γιά τίς Θεομητορικές μνῆμες.

Ἡ Δόξα τῆς Παρθένου

ΟΛΟΙ οἱ κάλαμοι τῆς περιωπῆς καὶ ἰσχύος ἑνὸς χρυσοστομείου καλάμου καὶ ἄν συνειργάζοντο ἤ συνημιλλῶντο, πενιχρὸν καὶ εὐτελὲς ἐγκώμιον θὰ ἔπλεκον εἰς τὴν Ἀειπάρθενον Κόρην, τῆς ὁποίας ἡ ἀρετὴ ἐκάλυψε καὶ ὑπερέβη καὶ αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς. Τῆς Κόρης ταύτης καὶ Μητρὸς τοῦ Θεοῦ πανήγυριν λαμπρὰν ἄγει σήμερον ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, πανήγυριν διὰ τὴν Κοίμησιν καὶ τὴν ἔνδοξον εἰς οὐρανοὺς Μετάστασιν, ἥτις ἐπεβεβαίωσε τὴν Γραφικὴν ῥῆσιν: «οὐ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν».

Ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου

[...] Ὤ ἁγνεία, ἥτις βδελύττεσαι τὴν τρυφήν, τὴν σπατάλην, τὴν φιλοκαλίαν τοῦ σώματος, καὶ τὸν καλλωπισμὸν τῶν ἐνδυμάτων! Ὤ ἁγνεία, ἥτις μισεῖς τὰ πολυτελῆ φαγητά, καὶ ἀποδιώκεις τὴν μέθην! Ὤ ἁγνεία, ἥτις χαλινώνεις τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ μεταφέρεις ὅλον τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ σκότος εἰς τὸ φῶς! Ὤ ἁγνεία, ἥτις ταλαιπωρεῖς καὶ παιδεύεις τὸ σῶμα, καὶ ἐγείρεις τὴν ψυχήν, ἵν’ ἀποβλέπῃ εἰς τὰ οὐράνια! Ὤ ἁγνεία, ἥτις γεννᾷς τὴν ἀγάπην, καὶ εἶσαι τὸ πολίτευμα τῶν Ἀγγέλων!

Πόσον γλυκύ, πόσον ποθητόν, ἀγαπητοί, εἶνε τοῦ ἡλίου τὸ φῶς! Ἀλλ’ ἀσυγκρίτως γλυκύτερον, ἀσυγκρίτως ποθεινότερον εἶνε τὸ φῶς, ὅπερ σήμερον ἀπαστράπτει ἀπὸ τοῦ θείου προσώπου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβώρ. Εἶνε τὸ χαρμόσυνον τοῦτο φῶς ἀμυδρὰ ἀκτὶς τῆς Θεότητος αὐτοῦ, ἀλλ’ ἰσχυρὰ λάμψις διαλύουσα τὰ σκότη τοῦ μέλλοντος καὶ γνωρίζουσα εἰς ἡμᾶς τὴν δόξαν τῶν δικαίων, τῆς ὁποίας θ’ ἀξιωθῶσιν, ὅταν ἐκ νεκρῶν τὰ σώματα αὐτῶν ἀναστῶσι καὶ σώματα θεοειδέστατα καὶ σύμμορφα τῷ σώματι τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ καταστῶσι.