Ὅπως μέδωσε τό Ἀθηναϊκόν Πρακτορεῖον εἰδήσεων τήν 17-2/2-3-2011:
«Σέ νέο βιβλίο του ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' προσωπικῶς ἀπαλλάσσει τούς Ἑβραίους ἀπό τούς ἰσχυρισμούς, ὅτι εὐθύνονται γιά τή θανάτωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποσείοντας συγχρόνως τήν ἔννοια "συλλογικῆς ἐνοχῆς τῶν Ἑβραίων", ἡ ὁποία στοιχειώνει αἰῶνες τίς σχέσεις τῶν Χριστιανῶν μαζί τους.
Αὐτή ἡ νέα, βιβλική καί θεολογική συνάμα, ἐκτίμηση διατυπώνεται ἀπό τόν Πάπα σέ κεφάλαιο στό δεύτερο τόμο τοῦ βιβλίου τοῦ "ὁ Ἰησοῦς τῆς Ναζαρέτ"--κυκλοφορεῖ μέσα στήν προσεχῆ βδομάδα.»
Ἀσφαλῶς δέν εἶναι περίεργον τό νά ἐκδίδῃ ὁ Πάπας συγχωροχάρτια. Ἀλλά ἡ πρᾶξις αὐτή τοῦ σημερινοῦ Πάπα, δέν σημαίνει τίποτε. Διότι: α) ὁ αἰρετικός Πάπας οὐδεμίαν ἐξουσίαν ἔχει τοῦ δεσμεῖν καί λύειν ἁμαρτίας καί β) ἄν δὲν ἦτο αἱρετικός, πάλιν δέν ἠδύνατο νά ἀπαλλάξῃ εὐθύνας ἀπό ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς.
Εἰς τό ἱερόν Εὐαγγέλιον οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐκραύγαζαν ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου τό «ἄρον- ἄρον σταύρωσον αὐτόν» καί ἐνῷ ὁ Πιλάτος ἐζήτει εὐκαιρίαν νά ἀθωώση τόν Χριστόν, αὐτοί τόν ἠπείλησαν ὅτι θά τόν καταγγείλουν εἰς τόν Καίσαρα: «Ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε; Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ' ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν δεδομένον σοι ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει. Ἐκ τούτου ἐζήτει ὁ Πιλᾶτος ἀπολῦσαι αὐτόν· οἱ δὲ Ἰουδαῖοι ἔκραζον λέγοντες· Ἐὰν τοῦτον ἀπολύσῃς, οὐκ εἶ φίλος τοῦ Καίσαρος. πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι» (Ἰωάνν. ΙΘ΄10-12). Καί ὅταν ὁ Πιλάτος ἔνιψε τάς χεῖράς του λέγων: «Ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε. Καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν.» (Ματθ. ΚΖ΄ 25).
Ὅσοι ἐκ τῶν σημερινῶν Ἰουδαίων, λοιπόν, συνευδοκοῦν εἰς τήν πρᾶξιν τῶν πατέρων των δέν ἀπαλλάσσονται τῆς εὐθύνης ὅσοι Πάπαι καί ἀν ἀποφανθοῦν. Ὅσοι μετανοήσουν καί βαπτισθοῦν, ὅπως ὑπέδειξεν εἰς αὐτούς ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἰς τό πρῶτον κήρυγμα μετά τήν Πεντηκοστή, αὐτοί εἶναι συγκεχωρημένοι, δίχως νά ἔχουν τήν ἀνάγκην τῆς παπικῆς ἀφέσεως.