(Ματθ. Ζ΄, 12)

        Τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως προσφεύγει εἰς τό Εὐρωπαϊκόν Δικαστήριον Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά τοῦ Τουρκικοῦ κράτους[1]. Καί βεβαίως ἔχει κάθε δικαίωμα νά τό πράξη ἐν προκειμένω. Διότι ἡ Τουρκία ἀρνεῖται νά ἀναγνωρίσει τήν νομικήν προσωπικότητα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, παρακρατεῖ ἰδιοκτησιακά στοιχεῖα τῆς Ἑλληνοορθοδόξου μειονότητος τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐνῶ ἀναγνωρίζει ὡς Πατριαρχεῖον τό λεγόμενον «Τουρκορθόδοξον Πατριαρχεῖον»[2] (τῶν ἀπογόνων του πάπα- Εὐθύμ).

        Παρά τάς διαφωνίας μας μέ τήν οἰκουμενιστικήν πορείαν τῶν σημερινῶν Πατριαρχικῶν, εἰς τό σημεῖον τοῦτο συμπαριστάμεθα εἰς τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον. Ἀναγνωρίζομεν τό ἀναφαίρετον δικαίωμά του νά ἔχει νομικήν προσωπικότητα, νά διαχειρίζεται τήν περιουσίαν ἡ ὁποία δικαιωματικῶς ἀνήκει εἰς αὐτό καί τήν ὁποίαν δέν πρέπει νά ἰδιοποιεῖται διά νομικιστικῶν τεχνασμάτων (ὅπως τό τοῦ «Τουρκορθοδόξου Πατριαρχείου») τό Τουρκικόν Κράτος.

        Ἐξίσου ὅμως καί τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως θά πρέπει νά σέβεται τάς ἰδίας ἀρχάς καί νά μή πράττει εἰς ἄλλους ὅσα δέν ἐπιθυμεῖ νά πράττουν ἄλλοι εἰς αὐτό. Καί, διά νά γίνωμεν σαφέστεροι, ἐάν θέλει νά ἀναγνωρίζουν οἱ ἄλλοι εἰς αὐτό τήν νομικήν προσωπικότητα τῆς ὁποίας εἶναι ὁ νόμιμος φορέας καί κληρονόμος, θά πρέπει καί αὐτό τό ἴδιο το Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως νά ὑπερθεματίζει εἰς τόν σεβασμόν τοῦ ἰδίου δικαιώματος τῶν ἄλλων. Διότι ἄλλως, βάλλει κατά τῆς ἰδίας αὐτοῦ ὑποστάσεως καί δίδει ἐπιχειρήματα εἰς τό τουρκικόν κράτος νά ἀθετεῖ τά δικαιώματά του αὐτά.

        Τό αὐτό, ἀσφαλῶς, ἰσχύει καί διά τήν Ἑλληνικήν Κυβέρνησιν. Οὐδόλως δύναται νά ἐλέγχη τήν Τουρκίαν δί' ἀθέτησιν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν μειονοτήτων, ὅταν καί ἡ ἰδία πίπτει εἰς τό αὐτό κρίμα.

        Εἶναι εὔκολον, λοιπόν, νά ἀντιληφθεῖ κανείς εἰς ὁποίας ἐπικινδύνους ἀτραπούς ὁδηγοῦν αἵ πρόσφατοι ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὑπό τήν πίεσιν τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, διά τήν ἀναγνώρισιν ὡς δῆθεν «Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου» ἑνός ψευδοῦς μορφώματος, μηδεμίαν σχέσιν ἔχοντος μετά τῆς πραγματικῆς ἀδελφότητος. «Ἐβάπτισαν» ὡς «Ι. Μονήν Ἐσφιγμένου» ἐν Κελλίον εἰς Καρυᾶς Ἁγίου Ὅρους καί ἐπιχειροῦν νά καταστήσουν αὐτό τό πλασματικόν νομικόν πρόσωπον ὡς τόν νόμιμον φορέα τῶν δικαιωμάτων (καί τῶν περιουσιακῶν στοιχείων, ἀσφαλῶς) τῆς ἀληθινῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Τί περισσότερον ἔπραξαν οἱ Τοῦρκοι εἰς τήν περίπτωσιν τῆς συστάσεως τοῦ Τουρκορθοδόξου Πατριαρχείου;

        Καί οἱ μέν Τοῦρκοι τουλάχιστον δέν εἶναι Χριστιανοί. Οἱ δέ τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς «Ἱερᾶς[3]» Κοινότητος δέν ἠσχύνθησαν καν τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ εἰς τό Εὐαγγέλιον «Πάντα ὅσα ἄν θέλητε ἴνα ποιῶσιν ὑμίν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ἠμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς»; Δέν ἀπομένει πλέον παρά νά εἴδωμεν καί τήν στάσιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους διά τῆς Πολιτικῆς Διοικήσεως τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Θά ἀποδείξει ὅτι εἴμεθα ἐπαξίως Εὐρωπαϊκή Χώρα, ἡ ὅτι εἰς οὐδέν διαφέρομεν τῆς ὑφ' ἠμῶν θεωρουμένης ὡς βαρβαρικῆς Τουρκίας;

† Ο Μ.Φ.

27/09/2005

*********************************************************************

[1.] Κ. Μπέης, «Οἰκουμενικότητα καί Χαλκη στό Στρασβοῦργο - Θρησκευτική ἐλευθερία καί εὐρωδίκαιο», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/07/2005.

[2.] Συμεών Σολταρίδης, «Κομισιόν• Ἐπιστρέψτε τά ἀκίνητα στό Πατριαρχεῖο», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/07/2005.

[3.] Τόσον Ἱερᾶς πλέον ὅσον «Ἱερά» ἦτο καί ἡ «Ἱερά Ἐξέτασις»!