Ἱστορικά

1922-2022: 100 χρόνια μνήμης ἢ λήθης;

 Ὑπὸ τῆς κ. Δήμητρας Μονιοῦ
Δρος Βυζαντινῆς Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
 
 
Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ ὑπῆρξε χωρὶς ἀμφιβολία μία τραγωδία γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ ταυτόχρονα μία ἀκραία ἐπίδειξη καταπάτησης κάθε στοιχείου ἀνθρωπισμοῦ. Ξεφυλλίζοντας τὸ ἱστορικό μας παρελθὸν συνειδητοποιοῦμε ὅτι τὸ βίαιο τέλος τῆς μικρασιατικῆς ἐκστρατείας μᾶς στέρησε ὄχι μόνο τὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας ἀλλὰ καὶ τόπους ἱεροὺς ποὺ κάποτε ἀναγεννήθηκαν καὶ γιγαντώθηκαν ἀπὸ τὸν ἀγῶνα χιλιάδων Χριστιανῶν καὶ κρυπτοχριστιανῶν καὶ ποτίστηκαν ἀπὸ τὸ αἷμα ὅλων ὅσων ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως.
 
 
Ποιός, λοιπόν, εἶναι ὁ ἀπόηχος αὐτῆς τῆς μεγάλης καταστροφῆς; Ποιό ἦταν τὸ τίμημα ποὺ πλήρωσε ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία; Πῶς ἡ ἑλληνικὴ χριστιανικὴ ψυχὴ λύγισε μπροστὰ στὴν θρησκευτικὴ κυριαρχία τοῦ Ἰσλάμ;
 
 
m katastr17Μέσα σὲ μία νέα πραγματικότητα ποὺ διαμορφώθηκε μετὰ τὸ τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἡ Ἑλλάδα ἔδειχνε νὰ μάχεται σθεναρὰ γιὰ νὰ προσαρτήσει νέα ἐδάφη, ἄλλοτε ἑλληνικά, στηριζόμενη ἐν πολλοῖς σὲ συμμαχίες ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ. Ἔτσι, τὸ ἔτος 1919 ξεκίνησε φαινομενικὰ μὲ τὶς καλύτερες προοπτικὲς γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Τὸ νικηφόρο τέλος γιὰ τὶς δυνάμεις τῆς Ἀντὰντ τοῦ Α´ Παγκοσμίου Πολέμου ἔφερε τὴν Ἑλλάδα σὲ εὐνοϊκὴ θέση ἔναντι τῶν μεγάλων δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ὅριζαν τὶς τύχες τοῦ κόσμου καὶ συγκεντρωμένες διὰ τῶν ἐκπροσώπων τους στὸ μέγαρο τῶν Βερσαλλιῶν ξαναμοίραζαν τὸν δύσμοιρο καὶ ταλαιπωρημένο κόσμο ἀνάλογα μὲ τὰ δόλια συμφέροντά τους. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ὁ πεποιθὼς ἐπ’ ἄρχοντας υἱοὺς ἀνθρώπων, καὶ ὄχι στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, θεώρησε τὴν στιγμὴ πρόσφορη γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τὰ προαιώνια ὄνειρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπελευθερώνοντας τοὺς πληθυσμοὺς τῆς Μ. Ἀσίας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Ἡ σουλτανικὴ τουρκικὴ κυβέρνηση ἦταν σὲ πλήρη διάλυση καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη βρισκόταν ἤδη ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῶν δυνάμεων τῆς Ἀντάντ. Οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ Γάλλοι ἐπέτρεψαν στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ νὰ ἀποβιβασθεῖ στὴν Σμύρνη καὶ νὰ καταλάβει τὸ βιλαέτι τῆς περιοχῆς γιὰ πέντε ἔτη, μετὰ τὴν πάροδο τῶν ὁποίων θὰ πραγματοποιοῦνταν δημοψήφισμα γιὰ τὴν ἕνωση τῆς περιοχῆς μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἀποβιβάστηκε στὴν Σμύρνη στὶς 19 Μαΐου τοῦ 1919 καὶ ἔγινε δεκτὸς μὲ ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη. Τὴν ἴδια, ὅμως, ἡμέρα ὁ στρατηγὸς Μουσταφὰ Κεμὰλ ἀποβιβάστηκε στὸν Πόντο, ἐξουσιοδοτημένος ἀπὸ τὸν σουλτάνο νὰ ἐπιβλέψει τὸν ἀφοπλισμὸ τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ ὅπως προέβλεπε ἡ ἐκεχειρία μὲ τὴν Ἀντάντ. Ὁ Κεμάλ, ὅμως, ἔκανε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: ἐνίσχυσε τὶς ἤδη ὑπάρχουσες τουρκικὲς δυνάμεις μὲ ἐπιπλέον ἡλικίες ποὺ κλήθηκαν στὰ ὅπλα καὶ ἔθεσε ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὸ κεντρικὸ ὑψίπεδο τῆς Μ. Ἀσίας, ἀποσκοπώντας στὴν τόνωση τοῦ ἐθνικιστικοῦ στοιχείου καὶ στὴν προάσπιση τοῦ κύρους τῆς Τουρκίας. Παράλληλα, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς προωθοῦνταν στὴν Βιθυνία, καταλαμβάνοντας τὴν Προῦσα, τὴν Κιουτάχεια καὶ τὴν Νίκαια. 
 
m katastr14
 
Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1920 οἱ δυνάμεις τῆς Ἀντάντ, συμπεριλαμβανομένης τῆς Ἑλλάδας, ὑπέγραψαν μὲ τὴν κυβέρνηση τοῦ σουλτάνου, ἡ ὁποία στὴν πραγματικότητα δὲν ἐκπροσωποῦσε τίποτε, τὴν συνθήκη τῶν Σεβρῶν, μὲ τὴν ὁποία παραχωροῦνταν στὴν Ἑλλάδα ἡ Θράκη, δυτικὴ καὶ ἀνατολική, ἡ Ἴμβρος καὶ ἡ Τένεδος, καὶ ἐπαναλαμβανόταν ἡ πρόβλεψη γιὰ τὸ δημοψήφισμα στὸ βιλαέτι τῆς Σμύρνης ἐπίσημα πλέον.
 
m katastr16
 
Αὐτὰ δὲν σήμαιναν, ὅμως, ἀπολύτως τίποτε, ἐφόσον ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς στὴν Μ. Ἀσία εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ ἀντιμετωπίζει δυσκολίες ἀπὸ τὴν ἀντίσταση ποὺ προέβαλλαν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Κεμάλ, ὁ ὁποῖος εἶχε θέσει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του ὅλο τὸν παλιὸ ὀθωμανικὸ στρατό, ποὺ δὲν εἶχε διαλυθεῖ ὅπως πίστευαν δυστυχῶς οἱ Ἕλληνες ἡγέτες. Ἐπὶ τῆς οὐσίας ἡ ὑπογραφὴ τῆς συνθήκης τῶν Σεβρῶν ἰσοδυναμοῦσε μὲ παράταση τοῦ πολέμου Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1920 ὁ Βενιζέλος ἔχασε τὶς ἐκλογές, τὴν ἐξουσία ἀνέλαβε τὸ Λαϊκὸ κόμμα, τὸ ὁποῖο ἐπανέφερε μὲ δημοψήφισμα στὸν Θρόνο τὸν βασιλιὰ Κωνσταντῖνο, τὸ κόκκινο πανὶ τῆς Ἀντάντ, λόγω τῆς φιλογερμανικῆς στάσης του κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου. Ἔτσι, οἱ Γάλλοι καὶ οἱ Ἰταλοὶ βρῆκαν τὴν εὐκαιρία νὰ ἐνισχύσουν μὲ ἐξοπλισμὸ καὶ δάνεια τὸν Κεμάλ. Ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς προωθήθηκε στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Μ. Ἀσίας, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατάφερε νὰ καταλάβει τὴν νέα πρωτεύουσα τοῦ Κεμάλ, τὴν  Ἄγκυρα. Ἔτσι, ἀναγκάστηκε νὰ περιοριστεῖ στὸ μέτωπο Ἐσκὶ Σεχὴρ καὶ Ἀφιὸν Καραχισὰρ καὶ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Σαγγάριου. 
 
m katastr18
 
Παρόμοιο κλίμα ἐπικρατοῦσε καὶ στὴν Ἐκκλησία ὅπου ὅλα ἔβαιναν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Τὸ 1917 ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος φρόντισε νὰ καθαιρεθεῖ ὁ κανονικὸς ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Θεόκλητος Μηνόπουλος καὶ προώθησε στὸν θρόνο τῶν Ἀθηνῶν, τὸν συμπατριώτη του Μελέτιο Μεταξάκη, ἄτομο ἔξαλλο, ἀθυρόστομο, ὕποπτο γιὰ τὶς σχέσεις του μὲ ξένες μυστικὲς ὑπηρεσίες, μοντερνιστή-νεωτεριστή (εἶχε τὸ θράσος νὰ φωτογραφιστεῖ χωρὶς ράσα, ἐπίσκοπος ὤν) καὶ δεδηλωμένο μασῶνο. Ὁ m katastr19Μεταξάκης τὸ μόνο ποὺ κατάφερε ὅσο ἦταν στὸν θρόνο του ἦταν νὰ διώξει παραδοσιακοὺς καὶ ἁγίους κληρικούς, ὅπως τὸν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, καὶ νὰ προετοιμάσει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν εἰσαγωγή τοῦ παπικοῦ-νέου ἡμερολογίου. Τὸ 1920 ὁ Μεταξάκης καθαιρέθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο τῶν Ἀθηνῶν γιὰ σωρεία ἀντικανονικῶν πράξεων, ὅμως μὲ τὴν βοήθεια τῶν βενιζελικῶν μητροπολιτῶν τοῦ πατριαρχείου κατάφερε νὰ ἐκλεγεῖ τὸ 1921 οἰκουμενικὸς πατριάρχης, γιὰ νὰ συνεχίσει ἀπὸ ἄλλη θέση τὸ ὀλέθριο ἔργο του ὡς πρωτοπόρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Μεταξάκης καθ᾽ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς θητείας του στὸν πατριαρχικὸ θρόνο «ἐπελάθετο καθ᾽ ὁλοκληρίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς τοῦ ἀποστολῆς καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν του ὑποχρεώσεων καὶ ἐπολιτεύετο, μόνον ἐπολιτεύετο» (περιοδ. Πάνταινος 39 (1924), σ. 674), ἐξυπηρετώντας πολιτικὰ συμφέροντα καὶ εἰσάγοντας καταστροφικές, ὅπως ἀποδείχθηκε, “καινοτομίες” στὴν Ἐκκλησία.
 
 
m katastr8 
 
Τὸ οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος εἶχε πάψει νὰ εἶναι ὁ φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Σχολὴ τῆς Χάλκης ἐνίσχυε τὸ νεωτεριστικὸ πνεῦμα καὶ ὕπουλα ἀλλὰ σταθερὰ προωθοῦνταν ἀλλαγές (παπικὸ ἡμερολόγιο, κατάργηση τοῦ ράσου, συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικοὺς κ.λπ.). Ἤδη τὸ 1903 ὁ πατριάρχης Ἰωακεὶμ ὁ Γ΄, πιθανῶς μασῶνος μεγάλου βαθμοῦ, ἀναγνώρισε τὴν αἱρετικὴ προτεσταντικὴ θεωρία τῶν κλάδων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὅλες οἱ παραφυάδες τοῦ καθολικισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ διατηροῦν μέρος τῆς ἀρχικῆς ἀλήθειας τοῦ διδάγματος τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κατὰ τὸν αἱρετικὸ Ἰωακεὶμ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἡ μόνη σώζουσα ἀλήθεια. Τὸ 1920 ὁ τοποτηρητὴς τοῦ χηρεύοντος οἰκουμενικοῦ θρόνου μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος ἐπανέλαβε τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ μία κατάπτυστη ἐγκύκλιο ποὺ ἀπηύθυνε στὰ ἄλλα δόγματα, καλώντας τους νὰ δουλέψουν ὅλοι μαζί, δῆθεν γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἀρχέγονη ἐκκλησία, ἀρνούμενος στὴν οὐσία τὴν μοναδικότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Ὁ Μεταξάκης ἀπὸ τὸ 1921 ἄρχισε νὰ προετοιμάζει τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ παπικοῦ ἑορτολογίου, κάτι ποὺ τὸ κατάφερε τὸ 1923, λίγο πρὶν ἐκδιωχθεῖ κλωτσηδὸν ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο, γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ὀλέθριο ἔργο του στὴν Ἀλεξάνδρεια λίγα χρόνια ἀργότερα. 
 
m katastr11
 
 
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι τὰ δόλια σχέδια κατὰ τῆς πίστεώς μας συμβάδιζαν μὲ τὰ ὕπουλα σχέδια τῶν Τούρκων καὶ τῶν μεγάλων δυνάμεων ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ ἀντιστάσεις εἶχαν παγώσει. Οἱ παραδοσιακοὶ κληρικοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ μέγεθος τῆς συνωμοσίας καὶ δὲν ἀντιδροῦσαν. Ὁ στρατὸς στὴν Μ. Ἀσία διοικούμενος ἀπὸ ἀνίκανους ἀξιωματικοὺς βρισκόταν στὰ πρόθυρα τῆς διάλυσης. Ἡ καταστροφὴ δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει. Παραμονὴ Δεκαπενταυγούστου τοῦ 1922 γράφτηκαν οἱ μελανότερες σελίδες στὴν ἱστορία τοῦ νεότερου ἑλληνισμοῦ. Οἱ δυνάμεις τοῦ Κεμὰλ ἐπιτέθηκαν στὴν γραμμὴ Ἀφιὸν Καραχισὰρ καὶ Ἐσκὶ Σεχὴρ καὶ τὸ μέτωπο κατέρρευσε μέσα σὲ λίγες ὧρες. Πανικόβλητοι οἱ στρατιῶτες ἄρχισαν τὴν φυγὴ πρὸς τὰ παράλια, ἀκολουθούμενοι ἀπὸ πλῆθος προσφύγων ποὺ ἐγκατέλειπαν τὶς πατρογονικές του ἑστίες γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἐκδικητικὴ μανία τῶν Τούρκων ποὺ προήλαυναν. Μέσα σὲ δεκαπέντε μέρες ἀπὸ τὴν Μ. Ἀσία, τὸν τόπο τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων, τὴν Ἔφεσο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν Σμύρνη τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, τὴν Πέργαμο τοῦ ἁγίου Ἀντύπα, τὸν ἁγιοτόκο Ὄλυμπο τῆς Βιθυνίας καὶ τὸ Λάτρος, δὲν ἔμεινε τίποτε. m katastr15 Οἱ ἑλληνικὲς πολιτικὲς καὶ στρατιωτικὲς δυνάμεις μαζὶ μὲ πλῆθος χριστιανικοῦ λαοῦ τράπηκαν σὲ φυγή, ἐνῶ πολλοὶ σφαγιάστηκαν. Οἱ ἑπτὰ λυχνίες τῆς Ἀποκαλύψεως, οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἐφέσου, τῆς Σμύρνης, τῆς Περγάμου, τῶν Θυατείρων, τῶν Σάρδεων, τῆς Φιλαδελφείας καὶ τῆς Λαοδικείας ἔπαψαν νὰ φωτίζουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ «κινήθηκαν». Μαζὶ μὲ τὶς ἑλληνικὲς συνοικίες τῆς Μ. Ἀσίας ποὺ τυλίχθηκαν στὶς φλόγες ἔσβησε κάθε ὀρθόδοξο χριστιανικὸ στοιχεῖο ποὺ περιφρουροῦσε τὴν ἑλληνικότητα τοῦ τόπου. Ἀφελληνίστηκε ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει στὴν Μ. Ἀσία ἀπὸ τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία καὶ οἱ ἑπτὰ λυχνίες μετατοπίστηκαν ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ καὶ τῆς προκλητικῆς καὶ ὀλέθριας προδοσίας ποὺ ἐπέδειξε τὸ πατριαρχεῖο καὶ οἱ μητροπόλεις.
 
Καὶ ἐνῶ ἡ καταστροφὴ μαινόταν, ὁ Μεταξάκης ὁλοκλήρωσε τὴν προδοτική του παρουσία στὸ Πατριαρχεῖο μὲ μιὰ ψευδοσύνοδο, λίγους μῆνες μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή, μέσῳ τῆς ὁποίας χωρὶς τὴν συμφωνία τριῶν πατριαρχείων, εἰσήγαγε τὴν γρηγοριανὴ μεταρρύθμιση καὶ ἐπέβαλε τὸ παπικὸ ἡμερολόγιο δῆθεν «χάριν τῆς ἑνότητος», ἐνῶ ὁ δόλιος σκοπός του ἦταν νὰ διχάσει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀνοίξει τὸν δρόμο πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν προσκύνηση τοῦ παπικοῦ πρωτείου. «Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει παραμονὴ τοῦ Μελετίου καὶ ἡ πρὸ τούτου πολιτεία τοῦ τοποτηρητοῦ Δωροθέου ὑπῆρξεν αἰτία ὄχι μόνον τῆς Μικρασιατικῆς συμφορᾶς ἐν μεγάλῳ μέτρῳ…ἀλλὰ καὶ σειρᾶς ὅλης ἄλλων δοκιμασιῶν τοῦ τε Οἰκ. πατριαρχείου καὶ τοῦ ἐκ τῶν σφαγῶν καὶ μεταναστεύσεων καὶ ἀνταλλαγῶν ὑπολειφθέντος ἐν Τουρκίᾳ ἑλληνικοῦ στοιχείου…» (περιοδ. Πάνταινος 39 (1924), σ. 675). 
 
m katastr12
 
 
Δυστυχῶς, ὁ Μεταξάκης ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σκανδαλώδη παρουσία του στὸ πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, μεθόδευσε και πέτυχε τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, προκαλώντας τριγμοὺς καὶ ἀντιδράσεις κατὰ τῆς κατάπτυστης καινοτομίας.  Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μαθητὴς καὶ στενὸς φίλος τοῦ Μεταξάκη, ποὺ προωθήθηκε δόλια στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῶν Ἀθηνῶν τὸ 1923, ἐπέβαλε, ὡς γνωστόν, τὸ 1924 κατ’ἐντολὴν τοῦ Μεταξάκη παράνομα καὶ ἀντικανονικὰ τὸ παπικὸ ἡμερολόγιο δημιουργώντας μία ἀθεράπευτη τομὴ στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, μία τομὴ ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἡ ἀρχὴ τῶν δεινῶν ποὺ ἕως σήμερα ταλανίζουν τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἐνῶ ἡ Ἀθήνα στέναζε, γεμάτη ἀπὸ τοὺς ξεσπιτωμένους πρόσφυγες τῆς Μ. Ἀσίας, κλῆρος καὶ λαὸς ζοῦσε διχασμένος ὑπὸ τὴν σκιὰ ἑνὸς σχίσματος, τὸ ὁποῖο στιγμάτισε τὴν Ἐκκλησία μὲ ἀπαγορεύσεις, διώξεις καὶ φυλακίσεις τῶν ὁμολογητῶν ΓΟΧ, ἀλλὰ ταυτόχρονα θὰ ἀποτελοῦσε μία εὐκαιρία γιὰ ὁμολογία πίστεως καὶ ἀταλάντευτης προσηλώσεως στὰ παραδεδομένα τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι. Δὲν χρειάζεται, λοιπόν, νὰ ἀποροῦμε γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ βρῆκαν τὸν δύσμοιρο τόπο μας στὴν συνέχεια. Διαρκὴς διχασμὸς ἀνάμεσα σὲ βασιλικοὺς καὶ βενιζελικούς, ἐκτροπὲς καὶ δικτατορίες, κατοχή, ἐμφύλιος, κατάληψη τῆς μισῆς Κύπρου ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μνημόνια … Ὅλα ἀπότοκος μιᾶς Ἐκκλησίας ποὺ ἔπαψε νὰ φωτίζει τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ παραδόθηκε ἀμαχητὶ στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφανίζοντας κάθετι γνήσιο/ὀρθόδοξο στὸ ὄνομα μιᾶς ἰσχυρῆς Πανθρησκείας.
 
m katastr13
 
 
 1922-2022.  Τὰ 100 χρόνια μνήμης πέρα ἀπὸ τὴν θλίψη ποὺ προκαλοῦν μπροστὰ σὲ φωτογραφίες τῆς ἐποχῆς καὶ ἀναμνήσεις μιᾶς μεγάλης γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ συμφορᾶς, εἶναι καὶ μία εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐπανεκτιμήσουμε τὸ παρελθόν, νὰ ἐπαναξιολογήσουμε ὅλα ὅσα ὁδήγησαν στὸ ὁδυνηρὸ ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ καὶ νὰ στοχαστοῦμε ὁ καθένας ἀτομικὰ τὴν εὐθύνη του μὲ τὸ βλέμμα στραμμένο στὸ μέλλον. Ἂς ἀκολουθήσουμε τὰ βήματα τῶν ὁμολογητῶν ἱεραρχῶν τῆς ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι χλευάσθηκαν, διώχθηκαν, ταπεινώθηκαν, ἀλλὰ βροντοφώναξαν στήκετε και κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἃς ἐδιδάχθητε ….! Ἂς μιμηθοῦμε τὸν ὁμολογητή μας Ἅγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμο Καβουρίδη, ὁ ὁποῖος ὕψωσε ἀνάστημα καὶ σὰν ἄλλος Νῶε ἔσωσε τὰ σπέρματα τῆς ἀναγεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν κιβωτὸ τῆς Γνήσιας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τὸ μικρὸ ποίμνιό μας ἀντιμετώπισε τὴν λαίλαπα τῆς αἱρέσεως καὶ ἔγινε σήμερα μεγάλο. Στάθηκε χάριτι Θεοῦ γιγάντιο μὲ φλογερὴ πίστη μπροστὰ στὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ λησμονοῦμε, ἀλλὰ ὀφείλουμε ὡς γνήσια τέκνα τῆς μαρτυρικῆς μας μόνης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ ἀγωνισθοῦμε ὑπὲρ πίστεως, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ὅσα συμβαίνουν (παγκόσμια κρίση, ἀποδόμηση ἀξιῶν, ἀλλοίωση ὀρθοδόξων δογμάτων, πανδημία κ.ἄ.) εἶναι ἀποτελέσμα τῆς δικῆς μας ἀδιαφορίας. Συμβαίνουν ὄχι ἐξ ἀμελείας ἀλλὰ ἐκ προθέσεως, ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλοιώσαμε τὸν λόγο Του, λησμονήσαμε τὴν ὑπόσχεση ποὺ δώσαμε κατὰ τὸ ἱερό μας βάπτισμα, μεταλλαχθήκαμε καὶ ἀγνοήσαμε τοὺς κινδύνους ποὺ ἐλλοχεύουν ἀπὸ τὴν ἀπραξία καὶ τὴν νωχελικότητά μας. Ἂς στρέψουμε, λοιπόν, τοὺς ὀφθαλμούς μας πρὸς τὶς λυχνίες τῆς Μ. Ἀσίας, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀκόμα σβηστές. Θὰ ἀνάψουν ἄραγε κάποτε ξανά; Αὐτὸ μόνο ὁ Κύριος τὸ γνωρίζει, ὁ ποιῶν πάντα καὶ μετασκευάζων βουλήσει. Ἕνα εἶναι, ὡστόσο, βέβαιο: ἡ ἀφροσύνη τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν του, ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν, ἔφεραν δύο καταστροφὲς τὴν ἐθνικὴ τοῦ 1922 καὶ τὴν θρησκευτικὴ τοῦ 1923/1924. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς διαφυλάξει ἀπὸ χειρότερα κακὰ στὸ μέλλον.  
 
m katastr10
 
 

[Ἀφιέρωμα Συνοοδικοῦ Ἡμερολογίου 2022]