Μία πνευματικὴ-ἡσυχαστικὴ προσέγγισις
† ᾿Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
Ο ΗΡΩΔΗΣ προσπάθησε νὰ θανατώση τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὁ ῾Οποῖος ὡς Βρέφος Αἰώνιον, ὡς Παιδίον Νέον, ἀποτελοῦσε ἀπειλὴ γιὰ τὸ διεφθαρμένο βασίλειό του. Νόμιζε, ὅτι θὰ ἔπαιρνε κάποια ἡμέρα τὴν ἐξουσία του, τὴν ὁποίαν ἐν τῇ ἀφροσύνῃ του θεωροῦσε ἄφθαρτη καὶ ἄτρωτη. Στὴν παράφορη προσπάθεια ἐξολοθρεύσεως τοῦ «ἐπιδόξου διεκδικητοῦ» τοῦ θρόνου του, ἔδωσε ἀπάνθρωπη ἐντολὴ γιὰ τὴν γενικὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω...
Τὰ πρῶτα θύματα τῆς νέας Πίστεως, οἱ Πρωτομάρτυρες Αὐτῆς, ἦσαν τὰ ἀθῶα, καθαρά, ἁγνὰ καὶ ἄκακα βρέφη, αὐτὰ ποὺ ἀγαποῦσε καὶ ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους ὁ Κύριός μας καὶ ζητεῖ νὰ τὰ ὁμοιάσουμε, γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰώνιο Βασιλεία Του.
Κάθε ἕνας, ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ παράγγελμα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἐπιστρέφει στὴν παιδικὴ καθαρότητα καὶ ἀθωότητα, μέσῳ τῆς καθαρτικῆς, ζωογόνου καὶ μεταμορφωτικῆς μετανοίας, ἀντιμετωπίζει ἀργὰ ἤ γρήγορα τὸν ῾Ηρώδη ἤ τοὺς ῾Ηρῶδες του, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν νὰ τὸν καταδιώκουν, προκειμένου νὰ τὸν ἀναγκάσουν ἤ νὰ παύση νὰ ἀκολουθῆ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ ἤ νὰ ἐξολοθρευθῆ καὶ θανατωθῆ.
῞Οταν ὁ ἄνθρωπος ἀναλαμβάνη τὸν ἀγῶνα καθάρσεως διὰ τῆς μετανοίας, ἐπισύρει τὸν θανάσιμο φθόνο τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους καὶ ὁπωσδήποτε θὰ καταδιωχθῆ. ῾Ο διάβολος καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ διαβόλου δὲν ἐπιθυμοῦν καὶ δὲν ἀνέχονται ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ νὰ «συλληφθῆ» ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ Νέος ᾿Αδάμ, τὸ Αἰώνιον Θεῖον Βρέφος, ὥστε νὰ ἀνατείλη καὶ πάλι στὴν γῆ ὁ Νοητὸς ῞Ηλιος τῆς Δικαιοσύνης, νὰ λάμψη καὶ πάλι ἡ μαρμαρυγὴ τῆς Δόξης τῶν ᾿Ακτίνων Του· προσπαθοῦν δὲ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐμποδίσουν καὶ νὰ ματαιώσουν μία νέα ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου, διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἐπαναλαμβανόμενη νίκη τοῦ Χριστοῦ, αὔξησι καὶ οἰκοδομὴ τῆς ᾿Εκκλησίας Του, μία νέα ἧττα τοῦ διαβόλου καὶ μία ὑποχώρησι καὶ διάλυσι τοῦ σκοταδιοῦ του καὶ τῆς κοσμικῆς κυριαρχίας/ἐξουσίας του.
῾Ο πονηρὸς ἐπιδιώκει μὲ κάθε τρόπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετανοεῖ νὰ μὴ φθάση τουλάχιστον στὴν ἐπίγνωσι τῆς ᾿Αληθείας καὶ στὴν Κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, νὰ μὴ ἀρχίση ὁ ἐν μετανοίᾳ ἄνθρωπος νὰ νήφη ἐπὶ τῶν λογισμῶν του καὶ νὰ τηρῆ καὶ φυλάσση τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του, νὰ μὴ «μάθη» τὴν ἀδιάλειπτη Νοερὰ Προσευχή, νὰ μὴ ἀποδυθῆ στὸν ἀγῶνα τῆς πράξεως τῶν ἀρετῶν, νὰ μὴ προσέρχεται ἀξίως, μετὰ φόβου Θεοῦ, Πίστεως καὶ ᾿Αγάπης, στὴν Θεία Εὐχαριστία.
῎Αν ὁ ἄνθρωπος ἀμελήση, φοβηθῆ καὶ ἐπιστρέψη εἰς τὰ ὀπίσω, τότε ὁ ῾Ηρώδης, ἤτοι ὁ διάβολος, «κέρδισε». ῎Αν ὅμως ὁ ἄνθρωπος προχωρήση, χάριτι Θεοῦ, σὲ ὅλα τὰ ἀνωτέρω καὶ ἀρχίση μέσῳ τῆς ἐν ὑπακοῇ καὶ ταπεινώσει συμμετοχῆς στὴν Θεία Εὐχαριστία νὰ δίδη τόπον ἐντὸς τοῦ ἐσπιλωμένου σώματός του καὶ τῆς φάτνης τῆς ἀλόγου ψυχῆς του στὸ Θεῖον Βρέφος, ὥστε ἡ Βασιλεία Του νὰ ἀρχίση νὰ ἀχνοφέγγη στὴν μέχρι τότε σκοτεινὴ ψυχή του, τότε ὁπωσδήποτε ὁ ῾Ηρώδης ἤ οἱ ῾Ηρῶδες θὰ ἐξαπολύσουν γενικὴ ἐπίθεσι, ὥστε νὰ ἀνακτήσουν τὸ «χαμένο ἔδαφος».
Στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ παραχώρησις ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ ἀγωνιζομένου πιστοῦ ἀδείας ἱκανοποιήσεως σὲ ἔστω καὶ ἕνα «κοιμισμένο» πάθος του, ἀκόμη καὶ ἡ ἀπροσεξία στὶς αἰσθήσεις ὡς καὶ ἡ ἐμμονὴ σὲ ὅ,τιδήποτε ἐγωϊστικὸ καὶ ἐμπαθές, ἀποτελοῦν τὴν θύραν διελεύσεως καὶ εἰσόδου τῶν ἐχθρῶν του ἐντός του, οἱ ὁποῖοι ἐπιποθοῦν θηριωδῶς νὰ εὕρουν τὸ Θεῖον Βρέφος γιὰ νὰ τὸ «κατασφάξουν»...
Τὸ Θεῖον Βρέφος ποτὲ δὲν παραμένει ἀφύλακτο, ἀλλὰ στὶς περιπτώσεις ἐπιδρομῆς καὶ λεηλασίας ἐντὸς τῆς ψυχῆς, ἀπὸ ἀμέλειά της, ἀπομακρύνεται ἀμέσως καὶ φεύγει εἰς γῆν Αἰγύπτου, ἤτοι εἰς ἄλλην ψυχήν, εἰς ἄλλον λαόν, πρὸς ἀνάπαυσιν καὶ περίθαλψίν Του.
῞Ομως, ὁ τοιοῦτος ἔρημος ἄνθρωπος παραδίδεται ἀφύλακτος στὴν διωκτικὴ μανία τῶν κακίστων ἐχθρῶν του, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν τὸ ἔργο τῆς φρικτῆς «βρεφοκτονίας». ῞Ολες οἱ ἀγαθὲς ἕξεις, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀρχίσει νὰ βλαστάνουν ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν Παρουσία τοῦ Θείου Βρέφους, οἱ ἀγαθοὶ λογισμοί, νεύσεις, νοήσεις, δυνάμεις, διαθέσεις κλπ., ὅλα πλέον ἐκτίθενται στὴν καταστροφικὴ μανία τῶν διωκτικῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ τῆς πονηρίας, ποὺ ἐπιποθοῦν διακαῶς νὰ ἀπογυμνώσουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν χειροτερεύσουν, νὰ τὸν καταστήσουν καὶ πάλι σπήλαιο ληστῶν!...
῾Η καταστροφικὴ αὐτὴ διαδικασία διαρκεῖ ὅσο ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀναποφάσιστος καὶ παραδομένος στὴν ἐπήρεια τοῦ πειρασμοῦ. Καταπαύει δὲ καὶ ἀναστέλλεται, στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ ἀγωνιστὴς συνέρχεται καὶ ὀργανώνει τὴν ἄμυνά του, ἀντιμαχόμενος γενναίως καὶ καλῶν εἰς βοήθειαν τὸν δυνάμενον σώζειν. Αὐτόν, ποὺ ἄφησε τὰ θεῖα ῎Ιχνη Του, τοὺς θείους Χαρακτῆρες Του ἐντὸς τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς φωταυγοῦς Παρουσίας Του. ῾Η γνήσια μετάνοια, ἐν ταπεινώσει, ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ πατρός, καταπαύει τὴν ὀργὴν καὶ κοπάζει τὴν θραῦσιν...
Γι᾿ αὐτό, στὴν Θ. Λειτουργία, κατὰ τὸν Καθαγιασμό, παρακαλοῦμε τὰ Θεῖα Δῶρα νὰ μᾶς ἀποβοῦν εἰς «νῆψιν ψυχῆς». ῎Ανευ νηπτικῆς στάσεως καὶ διαθέσεως, μὲ συνθηκολογήσεις καὶ ὑποχωρήσεις στὰ πάθη, ἀκόμη καὶ στὰ παραμικρά, ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δράση εὐεργετικῶς ἐντὸς ἡμῶν, τὸ δὲ Θεῖον Βρέφος εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔρχεται καὶ νὰ φεύγη.
Γι᾿ αὐτὸ οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τονίζουν πάρα πολὺ τὸ θέμα τῆς προετοιμασίας πρὸ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ καὶ τῆς προσοχῆς καὶ ἐγρηγόρσεως μετὰ ἀπὸ Αὐτήν. Μᾶς προτρέπουν δὲ νὰ εἴμεθα πάντοτε σὲ τέτοια κατάστασι, ὥστε διὰ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν, τῆς ἐπιτελέσεως τῶν ἀρετῶν, τῆς διαρκοῦς νήψεως καὶ δὴ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, νὰ δυνάμεθα νὰ ἑλκύσουμε τὴν Θείαν Χάριν καὶ νὰ κρατήσουμε/βαστάξουμε Αὐτήν. Διαφορετικά, θὰ ἀντιμετωπίζουμε ἐντὸς ἡμῶν ἐναλλασόμενες τραυματικὲς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς βασανίζουν καὶ θὰ ἐμποδίζουν τὴν πνευματική μας σταθερότητα, πρόοδο καὶ ἀνάπτυξι.
Εἴθε μὲ τὴν καλὴ καὶ συνεχῆ μετάνοιά μας νὰ ἀναπαύουμε τὸ Θεῖον Βρέφος ἐντὸς ἡμῶν, νὰ χαιρώμεθα τὴν Παρουσία Του καὶ νὰ μεταμορφωνώμεθα κατὰ τὴν Εἰκόνα Αὐτοῦ, μὴ δίδοντες θύραν εἰσόδου στὸν ἐχθρὸν διάβολον, ὁ ὁποῖος σὰν ῾Ηρώδης ποθεῖ τὴν δίωξι τοῦ Χριστοῦ, τὴν βρεφοκτονία καὶ τὴν αἰώνιο καταστροφή μας!... ῎Ας μὴ ἀγνοοῦμε λοιπὸν τὰ «νοήματά» του, ἀλλὰ ἄς διατηροῦμε καὶ καλλιεργοῦμε «νοῦν Χριστοῦ»!