Ἀνακοινώσεις

Ἀναστάσιμον Μήνυμα 2013

Ἀριθμός Πρωτ. γ – 1741


ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΝ ΜΗΝΥΜΑ
ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΤΟΥΣ 2013
Παντὶ τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας


«Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία,  ἑορτῶν ἑορτή, καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων, ἐν ἧ εὐλογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.»


Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καὶ περιπόθητα,


        Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ λαμπροτέρα πανήγυρις διὰ τοὺς Ἕλληνας ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Διὰ τοῦτο καί «Λαμπρή» ὀνομάζεται ἀπό τὸν λαόν, ἀλλὰ καὶ ἑορτὴ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρεων ὅπως ψάλλομεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.


        Πῶς, ὅμως, ἑορτάζομεν τὴν μεγαλυτέραν ἑορτὴν τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἂς ἴδωμεν κάποια δείγματα τοῦ ἑορτασμοῦ. Κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος αἱ μεγαλουπόλεις «ἀδειάζουν» ἀπὸ πληθυσμόν. Κατὰ τὴν περίοδον ταύτην εἰς τήν Ἑλλάδα πραγματοποιεῖται ἡ ἐτησία ἔξοδος. Ὅπως οἱ Ἑβραῖοι ἔφυγον ὁμαδικῶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, οἱ Ἕλληνες πραγματοποιοῦν τὴν ὁμαδικήν των ἔξοδον κυρίως ἀπό τὴν Ἀθήνα καὶ τὴν Θεσσαλονίκην κατευθυνόμενοι πρὸς τὰ χωρία, τοὺς τόπους καταγωγῆς των. Ἄλλοτε, ὅταν οἱ Ἑβραῖοι ἐγκατεστάθησαν πλέον εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, συνέρρεον κατ’ ἔτος εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα διὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα. Τότε εἰς αὐτοὺς ἦτο κεντρομόλος ἡ τάσις, συνέρρεον εἰς τὸ κέντρον. Σήμερον διὰ τοὺς Ἕλληνας εἶναι φυγόκεντρος, ἀπομακρύνονται ἀπό τό κέντρον. Μεταβαίνουν εἰς τὰ χωρία τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας διὰ νὰ ἑορτάσουν τὸ Πάσχα μετὰ τῶν συγγενῶν των συμφώνως πρὸς τὰς παραδόσεις καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ.


        Ἀγαθή ἡ ἐπιθυμία. Ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ ἐδῶ μία ἐπισήμανσις. Ἂς εἶναι ἡ ἐπιστροφή αὐτή κατά τόν τρόπον καί ὄχι κατὰ τὸν τόπον. «Οὐ μετάβασις τοπική», ὅπως ψάλλομεν καὶ εἰς τὴν ἀκολουθίαν τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου. Διότι ἡ τοπική μετάβασις εἶναι ἀδιάφορος ἀπό πνευματικήν ἄποψιν, δὲν ὀφελεῖ κατ’ ἀνάγκην τὴν ψυχήν. Ἡ τροπική -ὅμως- ἐπιστροφή τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσων θέλουν νὰ λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἰς τὰς γνησίας παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὄντως σωτηριώδης καὶ ὀφέλιμος. Ναί, λοιπόν, ἔξοδος, ἀλλὰ ὄχι τόσον ἀπό τὰς μεγαλουπόλεις, ὅσον ἀπό τὴν βαβυλώνειον αἰχμαλωσίαν τῶν παθῶν καὶ τοὺς περισπασμούς τῆς ἁμαρτίας. Βεβαίως, ἐπιστροφή, ἀλλά ὄχι τόσον εἰς τοὺς τόπους καταγωγῆς μας, ὅσον εἰς τὰς πατρώας παραδόσεις τῆς πίστεώς μας.


        Ἀγαθή εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῶν Χριστιανῶν νὰ ἑορτάσουν τὴν ἑορτήν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν οἰκείων των. Ἀγαθοτέρα, ὅμως, ἐὰν συνεορτάσουν μετὰ τῶν ἐχόντων ἀνάγκην συνανθρώπων μας. Σήμερον, ἡ οἰκονομική κρίσις, ἐπηύξησε τὸ πλῆθος τῶν ἐνδεῶν εἰς τὴν πατρίδα μας. Διὰ πολλούς, ἡ κατ’ ἀνάγκην νηστεία θὰ ἐξακολουθήσῃ καὶ μετὰ τὸ Πάσχα. Ἡ ἔνδεια τοὺς ἔχει καταδικάσει εἰς συνεχῆ Τεσσαρακοστήν. Καὶ τοῦτο ἐνῷ ἄλλοι συμπατριῶται μας, οὐδαμῶς νηστεύσαντες κατὰ τὸν καιρὸν τῆς νηστείας, θὰ ἐπιδοθοῦν ἐκ νέου εἰς τὰ πασχαλινά γεύματα. Ποία ἡ ἀξία τῆς καταλύσεως διὰ τοὺς μηδέποτε νηστεύσαντες; Τὸ Πάσχα δι’ αὐτοὺς εἶναι μία ἀκόμη ἀφορμή διὰ φαγοπότια καὶ διασκεδάσεις. Εἴθε τὸ περίσσευμα αὐτῶν νὰ καλύψῃ τὸ ὑστέρημα τῶν πρώτων. 


        Ἀλλά τὸ Πάσχα εἶναι ἑορτή κατ’ ἐξοχήν πνευματική. Ἀφορμή διὰ πνευματικήν χαράν καί ἀνάτασιν. Οἱ ὄντως μαθηταὶ καὶ ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζουν τὴν προσωπικήν των ἀνάστασιν. Τὴν Ἀνάστασιν τῆς ψυχῆς των. Ὅπως ἀνάστασις τοῦ  σώματος εἶναι ἡ ἕνωσις αὐτοῦ μετὰ τῆς ψυχῆς, ἀνάστασις τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἕνωσις αὐτῆς μετὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Ἀνάστασις λοιπόν τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἕνωσις τῆς ζωῆς. Διότι, ὅπως τό νεκρόν σῶμα οὔτε λέγεται ὅτι ζεῖ οὔτε δύναται νά ζῇ, ἐάν δέν δεχθῇ ἐντός αὐτοῦ τὴν ζῶσαν ψυχήν καί ἑνωθῇ μετ’ αὐτῆς ἀσυγχύτως, ὁμοίως οὔτε ἡ ψυχή δύναται νά ζῇ ἀφ’ ἑαυτῆς (μόνη της), ἐάν δέν ἑνωθῇ μυστικῶς καί ἀσυγχύτως μετὰ τοῦ Θεοῦ (τῆς Χάριτος Αὐτοῦ), ὅστις εἶναι ἡ ὄντως αἰώνιος ζωή» (Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος).


        Εἴθε ἅπαντες νὰ αἰσθανθῶμεν τὴν πνευματικήν χαράν τῆς τοιαύτης Ἀναστάσεως ἐντός ἡμῶν καὶ σκιρτῶντες νὰ ψάλλωμεν:


        «Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα, καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ».


Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ,ΒΙΓ’ τῇ 11ῃ/ 24 ῃ Ἀπριλίου


Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ


         Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
†  Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

                      Τὰ Μέλη
†  Ὁ Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας ΑΚΑΚΙΟΣ
†  Ὁ Θεσσαλονίκης καὶ Δημητριάδος ΜΑΞΙΜΟΣ
†  Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
†  Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
†  Ὁ Ἀμερικῆς ΠΑΥΛΟΣ
†  Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
†  Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
†  Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
†  Ὁ Χριστιανουπόλεως ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
†  Ὁ Μαραθῶνος ΦΩΤΙΟΣ
†  Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
†  Ὁ Πόρτλαντ ΣΕΡΓΙΟΣ
†  Ὁ Βοστώνης ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
†  Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ