«Μέσα στὴν δίνη μιᾶς σύγχρονης εἰκονομαχίας!»

 

+ Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος Γεροντίου

Αἴθουσα τοῦ «Παρνασσοῦ», Ἀθήνα 12/25-2-2018

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικε.

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί.

Τίμιον Πρεσβυτέριον καὶ Σεπτὴ Διακονία.

Σεβασμία χορεία τῶν Μοναχῶν.

Λαὲ τοῦ Θεοῦ περιούσιε,

Σήμερα ἑορτάζουμε τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ 1175η φορά, ἢ γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς, σήμερα ἔχουμε τὴν τιμὴ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἑορτάζει μαζί μας! Σήμερα ἡμέρα ἑορτῆς, ἡμέρα μνήμης, ὅλοι μας στεκόμαστε μὲ σεβασμὸ μπροστὰ στὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ἀναστηλώσεως τῶν θείων Εἰκόνων καὶ ταυτόχρονα χαιρόμεθα, διότι γεννηθήκαμε εὐλογημένοι σὲ μία Ὀρθόδοξη χώρα, στοὺς κόλπους τῆς μίας, ἁγίας καὶ μοναδικῆς ἀληθινῆς ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ, ὅμως, αὐτὸ γιὰ νὰ ὀνομάζουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀληθινοὺς γνήσιους Χριστιανούς; Ἀρκεῖ αὐτὸ γιὰ νὰ σταθοῦμε ἐπάξια δίπλα σὲ ὅλους ὅσους ἔχυσαν τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου γιὰ τὸν Χριστό μας καὶ τὴν Ἁγία του Ἐκκλησία καὶ νὰ θεωρούμαστε πιστοὶ φύλακες τῆς Παρακαταθήκης ποὺ ἐκεῖνοι ἄφησαν; Νομίζω πὼς ὄχι!

Οἱ ἀγῶνες τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀποτελοῦσαν ἀνέκαθεν τιμὴ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐνῶ ταυτόχρονα προκαλοῦσαν τὸν τρόμο ὅσων βίωναν τὴν ἀκράδαντη πίστη τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ θέρμη θυσίαζαν ἑαυτοὺς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Μέσα στὴ δισχιλιόχρονη πορεία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἄνθρωποι ὅπως ὅλοι ἐμεῖς, ὄχι ἐξωκοσμικὲς ὑπάρξεις, ἔλαβαν τὸ θεῖο κάλεσμα καὶ πῆραν τὴν γενναῖα ἀπόφαση νὰ συσταυρωθοῦν μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, νὰ συντρίψουν τὸν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ἑνωθοῦν ἀπόλυτα διὰ τῆς θείας Χάριτος μὲ τὸν Ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεό. Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ ὅσιοι Ὁμολογητές, οἱ Ἱεράρχες, οἱ Εἰκόνες τῶν ὁποίων κοσμοῦν καὶ εὐλογοῦν κάθε ὀρθόδοξη γωνιά.

Οἱ ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας πολλοί. Οἱ προσπάθειες, οἱ διώξεις καὶ οἱ ἐπιθέσεις γιὰ νὰ συρρικνωθεῖ ὁ Χριστιανικὸς κόσμος πλεῖστες. Οἱ μεθοδευμένες ἀπόπειρες γιὰ νὰ χαθεῖ ἢ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἦταν καλὰ ὀργανωμένες, ἀλλὰ χάριτι Θεοῦ ἀπέβησαν ἄκαρπες, γιατὶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ γνήσια προέκταση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, «πολεμουμένη νικᾷ· κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾿ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾿ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ᾿ οὐ νικᾶται» (PG 52, 398A).

Τρανὴ ἀπόδειξη τῶν δυσχερειῶν ποὺ ἀντιμετώπισε στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων εἶναι ἡ λαίλαπα τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία ἔπληξε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιὰ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰῶνα. Ἡ ζοφερὴ αὐτὴ περίοδος ξεκίνησε τὸ 726 ὅταν ὁ Λέων Γ΄ Ἴσαυρος ἐπέβαλε τὴν κατάργηση τῶν Εἰκόνων καὶ ἔληξε τὸ 787 μὲ τὴν σύγκληση τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία δικαίωσε τοὺς εἰκονόφιλους καὶ ἀναθεμάτισε τοὺς εἰκονομάχους. Ἡ δεύτερη φάση τῆς Εἰκονομαχίας ἀναζωπυρώθηκε ἐπὶ Λέοντος Ε΄ καὶ ἔληξε ὁριστικὰ τὸ 843 μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν Εἰκόνων ἀπὸ τὴν Αὐτοκράτειρα Θεοδώρα. Πρόκειται ἀδιαμφισβήτητα γιὰ μία περίοδο ἰδιαίτερα δύσκολη σὲ θρησκευτικό, πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Ὁ λαὸς διχάστηκε, φανατίστηκε, ἡ σύνεση ἔδωσε τὴν θέση της στὸν παραλογισμὸ καὶ ἡ κάθε πλευρὰ μὲ τὰ δικά της κίνητρα καὶ ἐπιχειρήματα πάλευε νὰ ἐπιβληθεῖ στὴν ἄλλη. Πολλὰ ἔχουν γραφτεῖ καὶ εἰπωθεῖ γιὰ τὰ αἴτια, τὶς ἀφορμές, τοὺς πρωταγωνιστές, τὶς συνέπειες καὶ ὁ καθένας μπορεῖ νὰ βγάλει τὰ δικά του συμπεράσματα βάσει τῶν ἱστορικῶν καὶ θεολογικῶν πηγῶν τῆς ἐποχῆς. Ἕνα εἶναι τὸ βέβαιο: ὅτι νικητὲς στὴν Εἰκονομαχία ἀναδείχθηκαν ἡ Ὀρθοδοξία, τὰ ὀρθόδοξα δόγματα, ἡ ὀρθή, γνήσια καὶ ἀνόθευτη πίστη.

Καὶ ἀργότερα, δὲν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ δοκιμάστηκε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Βυζαντινὴ Ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τῶν Ὀρθοδόξων κατὰ τῶν αἱρέσεων, κατὰ τῶν ἀλλοδόξων, κατὰ τῶν Λατίνων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς ἔριδες μεταξὺ τῶν χριστιανῶν ἐν ὀνόματι τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων. Δὲν ἦταν μόνον ἡ περίοδος τῆς Εἰκονομαχίας δύσκολη γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἀκολούθησαν καὶ ἄλλες διαμάχες. Ἂς θυμηθοῦμε τὸ σχίσμα Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας τὸ 1054, τὸ ὁποῖο ἀποτέλεσε ὁρόσημο γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἐξακολουθεῖ ἕως καὶ σήμερα νὰ στοιχειώνει τοὺς ὀρθοδόξους ἀνὰ τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὶς Σταυροφορίες, οἱ ὁποῖες ταλαιπώρησαν τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπὶ πέντε αἰῶνες (1095-1444). Ἂς μὴν ξεχνοῦμε βεβαίως καὶ τὶς κατὰ καιροὺς ἔριδες μεταξὺ τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖες πλήγωσαν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄφησαν χῶρο νὰ παρεισφρύσουν ἔχθροι τῆς πίστεώς μας: τὸ ἀρσενιανὸ σχίσμα (l3ος αἰ.), οἱ ἡσυχαστικὲς ἔριδες (l4ος αἰ.), ἡ διάσταση μεταξὺ φιλενωτικῶν καὶ ἀνθενωτικῶν (15ος αἰ.), ποὺ ὄχι μόνο ἀποδεικνύουν τὸν δυναμισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀντίκτυπο ὅλων αὐτῶν στην ζωὴ καὶ τὴν πορεία τῆς Αὐτοκρατορίας. Κατὰ τὴ Βυζαντινὴ περίοδο ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν ὁ συνεκτικὸς δεσμὸς ποὺ συνένωνε ἀλλοεθνεῖς πολίτες σὲ μία κοινὴ ἐκπολιτιστικὴ προσπάθεια. Κατὰ τὴν Τουρκοκρατία ἡ Ὀρθοδοξία διατήρησε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ μὲ τὴν πολύτιμη συμβολὴ τοῦ κλήρου διέσωσε τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο, ἀναστέλλοντας ταυτόχρονα κάθε προσπάθεια ἐξισλαμισμοῦ. «Ἡ Ἱστορία καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος στηρίζονται πάνω σὲ τρεῖς λέξεις: Θρησκεία, Ἐλευθερία, Πατρίς» βροντοφώναζε ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός. Μόνο μὲ τὴν βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιήθηκε ἕνας γιγάντιος σιωπηρὸς ἀγώνας τῶν ραγιάδων νὰ παραμείνουν ἀδούλωτοι στὴν ψυχή, νὰ διατηρήσουν γλῶσσα ἑλληνικὴ καὶ πίστη ὀρθόδοξη.

Καὶ ἀργότερα ὅταν τέθηκαν τὰ θεμέλια τοῦ πρώτου ἑλληνικοῦ κράτους, ὅταν οἱ Ἕλληνες ἐλεύθεροι πιὰ κλήθηκαν νὰ σταθοῦν ὄρθιοι καὶ νὰ πρεσβεύσουν ὅσα τοὺς κληροδότησαν οἱ πρόγονοί τους, τὴν ἱστορία τους καὶ τὴν θρησκεία τους, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν παροῦσα σὲ ὅλους τοὺς ἀγῶνες. Καὶ οἱ ἀγῶνες αὐτοὶ δὲν ἦταν λίγοι: ἂς μὴν ξεχνοῦμε τὸν μακεδονικὸ ἀγῶνα, τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή, τὸν ἑλληνο-ιταλικὸ πόλεμο τοῦ 40 κ.ἄ. Ὁ ἀγώνας μεγάλος, οἱ δυσκολίες πολλές, οἱ ἀπόπειρες νοθεύσεως κάθε γνήσιου στοιχείου εὐδιάκριτες καὶ οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πάντα πρόθυμοι νὰ ἀγωνιστοῦν ὑπὲρ πίστεως, ὑπὲρ τῶν ἐθνικῶν τους φρονημάτων, ὑπὲρ τῆς πατρίδος.

Ἡ Ἑλληνικότητα συμπορεύεται μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σώζεται μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. «Μητέρα τιμᾶν τῶν ὁσίων. Μήτηρ δὲ ἄλλη μὲν ἄλλου. Κοινὴ δὲ πάντων μήτηρ πατρίς», λέει ὁ μέγας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὴν 37η ἐπιστολή του, (δηλαδή: Ἱερό πράγμα νὰ τιμᾶ κανεὶς τὴ μητέρα του. Ὁ καθένας ἔχει τὴ δική του μητέρα. Κοινὴ ὅμως μητέρα ὅλων ἡ πατρίδα). Πατρίδα καὶ Ὀρθοδοξία ἔχουν ἄρρηκτο δεσμό. Αὐτὸ ὁμολογεῖται ἀπὸ τοὺς μεγάλους τοῦ Γένους μας. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ περιστατικὸ τὸ ὁποῖο διηγεῖται ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης στὰ Ἀπομνημονεύματά του: ὅταν κάποιος Εὐρωπαῖος θέλησε νὰ τὸν γνωρίσει ἀπὸ κοντά, ὁ Μακρυγιάννης φιλόξενος τὸν κάλεσε νὰ φᾶνε μαζί. Στὸ τραπέζι σηκώθηκε ὄρθιος ὁ στρατηγός, προσευχήθηκε κι ἔκανε μὲ εὐλάβεια τὸν σταυρό του. Τότε ὁ Εὐρωπαῖος γέλασε εἰρωνικά. Ἐκεῖνος δὲν συνήθιζε κάτι τέτοιο. Ὁ Μακρυγιάννης ἀγρίεψε καὶ τοῦ 'δειξε τὴν πόρτα. «Δὲν ἔχεις θέση στὸ σπίτι μου», τοῦ εἶπε. «Δὲν μπορεῖς νὰ κοροϊδεύεις αὐτὰ ποὺ γιὰ μένα εἶναι ἱερά». Καὶ ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ γέρος τοῦ Μωριᾶ, γράφει μεταξὺ ἄλλων στὰ Ἀπομνημονεύματά του: «Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».

Ἐμεῖς οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γνωρίζουμε καλὰ τὴν ἔννοια τοῦ ἀγῶνος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Στὴν μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀνήκει μία πλειάδα ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν διώξεις, ταπεινώσεις, χλευασμοὺς ἀπὸ τὴν Κρατοῦσα Ἐκκλησία, ἀλλὰ μὲ σθένος, μιμούμενοι τοὺς ἁγίους Μάρτυρες, ἀγωνίσθηκαν ὑπὲρ τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καὶ ἀντιστάθηκαν μὲ γενναιότητα στὶς προσπάθειες τῶν λατινοφρόνων Νεοημερολογιτῶν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε γνήσιο ὀρθόδοξο στοιχεῖο, νὰ συρρικνώσουν τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ νοθεύσουν τὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

Καὶ σήμερα στεκόμαστε ἐδῶ καὶ πανηγυρίζουμε γιὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Σήμερα τὸ πρωὶ σὲ ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους Ναοὺς πραγματοποιήθηκε λιτάνευση τῶν ἁγίων Εἰκόνων γιὰ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅσων ἀγωνίστηκαν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἐμεῖς, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μνημονεύσαμε τοὺς Πατέρες καὶ Αὐτοκράτορες, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν Εἰκονομαχία ὑπερασπίστηκαν τὰ ὀρθόδοξα δόγματα καὶ τὶς ἅγιες Εἰκόνες, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀναθεματίσαμε τοὺς εἰκονομάχους, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο στὴν κρατοῦσα ἐκκλησία ἔχει ἀπαγορευθεῖ.

Σήμερα τὸ πρωὶ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες γέμισαν πιστούς. Ἀνάμεσά τους ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὁ Πρωθυπουργός, Ὑπουργοί, ἐκπρόσωποι κομμάτων καὶ σωμάτων ἀσφαλείας και πολλοὶ πολλοὶ ἄλλοι, ὑπὸ τὴν παρουσία βεβαίως τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν τῆς κρατούσας Ἐκκλησίας καὶ μητροπολιτῶν του.

Οἱ ἐκπρόσωποι κράτους καὶ κρατούσας ἐκκλησίας δείχνουν νὰ ἑορτάζουν καὶ εὔχονται «ἡ ἀναστήλωση τῶν Εἰκόνων νὰ σηματοδοτήσει καὶ τὴν ἀναστήλωση ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν». Γιὰ ποιὲς ἀρχὲς κάνουν λόγο; Τὶς ἀρχὲς ὑποκειμενικότητας καὶ τοῦ λεγομένου "κοινωνικοῦ φύλου" ποὺ ἔχουν ὁδηγήσει στὴν ἀσυδοσία, στὰ σύμφωνα συμβίωσης, στοὺς γάμους ὁμοφυλοφίλων; Ποιὲς ἀξίες; Τὶς ἀξίες τῆς πολυπολιτισμικότητας καὶ διαφορετικότητας, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων ἔχουμε ὁδηγηθεῖ σὲ ἐκφυλισμὸ τῶν ἀρετῶν καὶ σὲ παραγωγὴ προσφύγων; Γνωρίζουν ὅλοι αὐτοὶ τὴν ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας; Γνωρίζουν ὅτι ἡ Ορθοδοξία μεταξὺ ἄλλων καθοδήγησε τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῆς ἀνθρωπότητας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες; Ἐπέδρασε στὴ διαμόρφωση τοῦ δικαίου, τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν καὶ τῶν φιλοσοφικῶν στοχασμῶν; Ὅτι ἡμέρωσε τὰ ἤθη, ἐξευγένισε τὸ πολιτειακὸ δίκαιο καὶ ὑπηρέτησε τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ τὸ ἀνθρώπινο μεγαλεῖο;

Σήμερα ἑορτάζουμε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ταυτόχρονα ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς πατρίδος μας. Παρὰ τὸ ὅτι ὁ χαρακτῆρας τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι οἰκουμενικός, εἶναι ἄρρηκτη ἡ σχέση της μὲ τὸν Ἑλληνισμό. «Σ΄ αὐτὸν τὸν τόπο Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα πᾶνε μαζί», λέει ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης καὶ ζωγράφος Φώτης Κόντογλου. Ὁ σύνδεσμος Ἑλλάδος καὶ Ὀρθοδοξίας εἶναι δεσμὸς ἀγάπης αἱματηρῆς, ἀγώνων καὶ θριάμβων! Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ σχετικὴ ἀναφορὰ τοῦ ἱστορικοῦ Σπυρίδ. Ζαμπελίου, ὁ ὁποῖος γράφει σχετικῶς: «Τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος ἄνευ τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἤθελεν ἴσως ὑπάρχει σήμερον ἢ ἐντὸς βιβλιοθηκῶν καὶ εἰς σοφῶν τινων ἀναμνήσεις». Οἱ ἐχθροὶ λοιπὸν τῆς Ἑλλάδος εἶναι καὶ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ βρίσκονται διασκορπισμένοι σὲ διάφορες ὑψηλὲς θέσεις προσπαθώντας μὲ κάθε τρόπο νὰ βλάψουν κάθε χριστιανικὸ κύτταρο. Ὁρκίζονται διὰ πολιτικοῦ ὅρκου ἐπὶ τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων τους, ἀρνούμενοι νὰ προσκυνήσουν τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο.

Ποιὰ λοιπὸν Ορθοδοξία ἑορτάζουν; Γιὰ ποιὰ ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων κάνουν λόγο; Μὲ ποιὰ ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση θεσμοθετοῦν;

Κωνσταντινούπολη 726 μ.Χ. - Ἑλλάδα 2018. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, ἀλλὰ δυστυχῶς σήμερα οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας περισσότερο ἀπὸ ποτὲ καιροφυλαχτοῦν μαινόμενοι νὰ καταστρέψουν κάθετι ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο, ποὺ μᾶς παρέδωσαν διὰ τῆς θυσίας τους οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καὶ οἱ Ἐθνομάρτυρες. Στὸ Βυζάντιο τοῦ 8ου αἰῶνος, ἡ εἰκονομαχία ξέσπασε σὲ μία περίοδο γενικότερης ἀνασυγκροτήσεως καὶ ἀναδιοργανώσεως τῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἀπαγόρευση τῶν Εἰκόνων πραγματοποιήθηκε στὸ πλαίσιο τῶν πολιτικῶν, κοινωνικῶν καὶ στρατιωτικῶν μεταρρυθμίσεων, προκειμένου ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία νὰ καταφέρει νὰ ὑπερκεράσει τὸν κίνδυνο ποὺ ἀπέρρεε ἀπὸ τοὺς ἀπειλητικοὺς Βουλγάρους καὶ Ἄραβες. Ὁ Λέων Γ΄ Ἴσαυρος μὲ τὸ διάταγμά του τὸ 730 περὶ καταργήσεως τῶν Εἰκόνων προσπάθησε νὰ περιορίσει τὴ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἀποσπάσει μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας πρὸς ὄφελος τοῦ κράτους, καὶ γενικότερα ἐπιχείρησε νὰ ἐπιβληθεῖ στὸν κλῆρο καὶ στοὺς πιστούς, προκειμένου νὰ προχωρήσει τὶς μεταρρυθμίσεις του καὶ νὰ κατοχυρώσει τὴν ἀκεραιότητα τῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ Ἐκκλησία ταλανίστηκε ἐπὶ ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα, ἡ Ὀρθοδοξία ἀπειλήθηκε, τὰ ὀρθόδοξα δόγματα παρερμηνεύθηκαν καὶ ἡ πίστη δοκιμάστηκε ἐν ὀνόματι τῆς προσπάθειας νὰ θωρακιστεῖ ἡ Αὐτοκρατορία ἔναντι τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν. Ὁ ὀρθόδοξος λαὸς διχάστηκε καὶ παρὰ τὶς διώξεις, τὶς φυλακίσεις, τὶς ἐξορίες, ὁ Θεὸς ἀνέδειξε Αὐτοκράτορες, Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι καθοδήγησαν τοὺς πιστούς, προστάτευσαν τὰ δόγματά μας καὶ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὸν τελικὸ θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων. 

Σήμερα, βιώνουμε δυστυχῶς μία νέα εἰκονομαχία, πιὸ ἀπειλητικὴ καὶ πιὸ ὕπουλη ἀπὸ ποτέ, γιατὶ εἶναι ἐνδεδυμένη μὲ τὸν μανδύα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Σήμερα, ὅλα, ἀξίες, ἀρχές, δόγματα, τίθενται ἐπὶ νέας βάσεως, γιατὶ αὐτὸ ἐπιβάλλει ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ ἡ ἐν ὀνόματι αὐτοῦ συμπόρευση μὲ τὸν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἀπορρίπτει τὴν προσκύνηση τῶν θείων Εἰκόνων, προσβάλλει τὸ ὑπέρτιμο καὶ μοναδικὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὑποτιμᾶ τοὺς Ἁγίους καὶ Μάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ 8ου αἰῶνος οἱ Αὐτοκράτορες ἀγωνίζονταν, ὄχι μὲ τὸν ὀρθὸ πάντοτε τρόπο, νὰ προστατεύσουν τὴν ἀκεραιότητα τῆς Αὐτοκρατορίας, νὰ ἐνισχύσουν τὴν ἐσωτερικὴ δύναμη καὶ νὰ συσπειρώσουν Κράτος καὶ Ἐκκλησία κατὰ τῶν μουσουλμάνων εἰσβολέων.

Στὴν σύγχρονη Ἑλλάδα, τὰ κίνητρα δυστυχῶς τῶν ἐπὶ κεφαλῆς κράτους καὶ ἐκκλησίας εἶναι τελείως διαφορετικά! Οἱ μὲν πολιτικοὶ ἡγέτες ἐπιχειροῦν μέσω τῶν διατάξεών τους νὰ διαλύσουν τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ νοθεύσουν τὸν Ἑλληνισμό, νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἐθνικὸ στοιχεῖο, νὰ ἀποδυναμώσουν τὴν πίστη, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἐκπρόσωποι τῆς κρατούσας ἐκκλησίας εἴτε σιωποῦν, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ στηρίζουν καὶ ἐνισχύουν τὴν οἰκουμενικὴ λαίλαπα, εἴτε συγκαλοῦν ψευτο-οικουμενικὲς συνόδους καὶ παγκόσμια συμβούλια ἐκκλησιῶν γιὰ νὰ κατοχυρώσουν συνοδικῶς τὸν πολεμούμενο ἀπὸ αἰώνων Οἰκουμενισμό.

Στὸ Βυζάντιο τῆς εἰκονομαχίας, ἡ διένεξη Κράτους καὶ Ἐκκλησίας ἑστιάστηκε στὴν προσκύνηση ἢ μὴ τῶν ἁγίων Εἰκόνων. Οἱ εἰκονολάτρες ὑπέστησαν διώξεις, φυλακίσεις, ἐξορίες ἐν ὀνόματι τῆς προσηλώσεώς τους στὰ ὀρθόδοξα δόγματα. Ἀγωνίσθηκαν ἡρωϊκὰ χωρὶς φόβο, ὄρθωσαν τὸ ἀνάστημά τους καὶ ὁμολόγησαν τὴν πίστη τους παραμένοντας σταθεροὶ στὶς ἀξίες τὶς ἀρχὲς καὶ τὰ δόγματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἐπὶ ἐνάμιση περίπου αἰῶνα παρὰ τὰ εἰκονομαχικὰ διατάγματα καὶ τὸν συνεχῆ πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ὀρθοδοξία παρέμεινε ἀήττητη, ἀκλόνητη, συσπειρώνοντας τοὺς πιστοὺς τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καὶ στὸ τέλος νίκησε, ἔλαμψε καὶ ἀποτέλεσε τὴν κινητήρια δύναμη τοῦ κράτους πρὸς μία θριαμβευτικὴ πορεία πολλῶν αἰώνων ζωῆς.

Στὴν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα, οἱ συνθῆκες εἶναι πολὺ διαφορετικές, τὰ κίνητρα εἶναι ἀδιόρατα καὶ οἱ ἐπιπτώσεις θὰ εἶναι καταστροφικὲς καὶ αὐτὸ ὄχι γιατὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀήττητος, ἀλλὰ γιατὶ ἐμεῖς παρακολουθοῦμε νωχελικὰ ὅσα διαδραματίζονται γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὰ παιδιά μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας.

Ψηφίζονται διατάγματα γιὰ τὴν κατάργηση τῆς πρωινῆς προσευχῆς, τοῦ ἁγιασμοῦ, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα –θὰ πραγματοποιοῦνται ἢ ὄχι, βάσει ἀποφάσεως τοῦ Συλλόγου διδασκόντων, θὰ εἶναι δηλαδὴ ἁρμοδιότητα τῆς ἑκάστοτε σχολικῆς κοινότητας- καὶ οὐδεὶς διαμαρτυρήθηκε γι’ αὐτὸ πέραν ἀπὸ μερικὲς μεμονωμένες φωνὲς ποὺ χάθηκαν στὴ γενικότερη «κραυγάζουσα ἀφωνία». Γίνονται μεθοδευμένες προσπάθειες νὰ μειωθεῖ, νὰ ὑποβαθμιστεῖ καὶ σιγὰ σιγὰ νὰ καταργηθεῖ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας, ἀφοῦ μὲ ὑπουργικὴ ἀπόφαση μειώνονται οἱ ὧρες διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν, ἐνῶ ταυτόχρονα συρρικνώνονται οἱ Θεολογικὲς σχολές. Ἡ προσπάθεια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἑστιάζει στὴν μετατροπὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σὲ μάθημα Θρηκειολογίας, δηλαδὴ σὲ ἕνα πολυθρησκειακὸ καὶ πολυθεϊστικὸ μόρφωμα, γιὰ νὰ διαμορφώσουν δῆθεν ἐλεύθερα καὶ αὐτοβούλως οἱ νέοι μας τὴν θρησκευτική τους συνείδηση!

Στὸ στόχαστρο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τίθεται καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαία, ἀφοῦ βάσει προεδρικοῦ διατάγματος οἱ σημαιοφόροι στὶς ἐθνικὲς παρελάσεις - γιὰ ὅσο ἀκόμα πραγματοποιοῦνται - θὰ ὁρίζονται βάσει κληρώσεως καὶ ὄχι μὲ κριτήριο τὴν ἀπόδοση τοῦ μαθητῆ, ἐνῶ καταργεῖται ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας στὰ σχολεῖα καὶ γενικότερα καθιερώνεται ἡ καθαίρεση τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων καὶ Εεἰκόνων ἀπὸ ὅλους τοὺς δημόσιους χώρους!

Ὅπως γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὸ ἡ προπαγάνδα ὑπὲρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ξεκινήσει ἀπὸ τὸ σχολεῖο, τὴ βασικὴ μονάδα διαμορφώσεως τοῦ χαρακτήρα καὶ τῆς συνειδήσεως τῶν νέων ἀνθρώπων. Τὰ παιδιά μας καλοῦνται ὄχι νὰ μορφωθοῦν, ἀλλὰ νὰ παραμορφωθοῦν πνευματικὰ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς πολυπολιτισμικότητας, τῆς ἰσότητας μεταξὺ ἐθνῶν καὶ θρησκειῶν καὶ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, μέσα δηλαδὴ σὲ ἕνα περιβάλλον ὅπου ἐλλείπει κάθετι ἐθνικό, κάθετι ὀρθόδοξο, μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ὅπου οἱ δύο βασικοὶ πυλῶνες γιὰ τὴν διάμορφωση τῶν Ἑλλήνων, ἡ Ὀρθοδοξία καὶ τὸ ἔθνος ἔχουν κατακρημνιστεῖ, ἔχουν πολτοποιηθεῖ μέσα στὴν παμφάγο χοάνη τῆς παγκόσμιας ὑπερδύναμης. Τὰ παιδιά μας στὴν Γ΄Δημοτικοῦ (στὴν ἡλικία δηλαδὴ τῶν 8 ἐτῶν) ἀντὶ νὰ διδάσκονται τὴν ἑλληνο-ορθόδοξη παράδοσή μας βλέπουν στὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν νὰ ἀπεικονίζεται ἡ Παναγία ὡς Ἰνδιάνα. Στὴν Δ΄ δημοτικοῦ τὰ ἐννιάχρονα παιδιά μας ἀντὶ νὰ μαθαίνουν τὸ σύμβολο τῆς πίστεώς μας καὶ νὰ διδάσκονται τοὺς βίους τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διδάσκονται τὴν προσευχὴ στὸν «Μέγα Ἀλλάχ», διδάσκονται τὴν ἔννοια τοῦ Σαββάτου γιὰ τοὺς Ἑβραίους καὶ τῆς Παρασκευῆς γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους. Διδάσκονται τὶς γιορτὲς τῶν Ἑβραίων, τῶν Μουσουλμάνων, τὸ Πέσαχ-Πάσχα τῶν Ἑβραίων, ἐνῶ καλοῦνται νὰ μάθουν καὶ τὰ «Ἱερὰ Βιβλία» τῶν θρησκειῶν, τὴν Ἁγία Γραφὴ μαζὶ μὲ τὸ Κοράνι τῶν Μουσουλμάνων, τὴν ΤΕ.ΝΑ.ΚΑ τῶν Ἑβραίων, τὶς Βέδες των Ἰνδουϊστῶν καὶ τὸ Τάο-Τε-Κίνγκ τοῦ Λάο Τσέ. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μαθαίνουν νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς μία ἀπὸ τὶς πολλὲς Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες ὑπάρχουν στὸν παγκόσμιο θρηκειολογικὸ χάρτη καὶ ἐν τέλει ὁδηγοῦνται στὸν θρησκευτικὸ μηδενισμὸ ἢ τὴν ἀθεΐα!

Στὸ στόχαστρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ ὁδοστρωτῆρα τίθεται χωρὶς ἀμφιβολία καὶ ἡ οἰκογένεια. Ὁ ἱερὸς θεσμὸς τοῦ γάμου ἔχει ἀποδομηθεῖ καὶ βαθμιαία ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν πολιτικὸ γάμο. Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας σχεδὸν καταργεῖται, ἀφοῦ ἕνα διόλου εὐκαταφρόνητο ποσοστὸ ζευγαριῶν τελεῖ ὄχι γάμο, ἀλλὰ ἕνα εἶδος ἐπίσημης συμφωνίας εἴτε στὸ ἑκάστοτε δημαρχεῖο, εἴτε σὲ κάποιο συμβολαιογραφεῖο μὲ τὴν ὑπογραφὴ συμφώνου συμβιώσεως. Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ἀπὸ τὸ 2009, ἔτος νομιμοποιήσεως τοῦ συμφώνου συμβιώσεως, ἕως καὶ τὸ 2016, ἔχουν ὑπογραφεῖ 9.404 σύμφωνα, ἐνῶ μόνο τὸ 2016 ὑπεγράφησαν 3.799 σύμφωνα. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ πνευματικότητα τοῦ γάμου ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς μετατρέπεται σὲ ἐμπορικὴ συμφωνία μεταξὺ δύο μελῶν, ἡ ὁποία εὔκολα καὶ ἄμεσα καταλύεται μὲ τὸ λεγόμενο αὐτόματο διαζύγιο. Ὁ παραδοσιακὸς θεσμὸς τῆς οἰκογενείας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸν βασικὸ παράγοντα διαπαιδαγωγήσεως καὶ διαμορφώσεως τῶν νέων, τορπιλίζεται ἀπὸ τὴ νομιμοποίηση τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῆς ἀποκτήσεως τέκνων, ἐνῶ προσφάτως ψηφίστηκε διάταγμα τὸ ὁποῖο ἐπιτρέπει στοὺς νέους νὰ αὐτοπροσδιορίζονται, δηλ. νὰ ἐπιλέγουν ἐλεύθερα τὸ φύλο τους, ὅπως οἱ ἴδιοι θέλουν καὶ ὄχι ὅπως αὐτὸ προκύπτει μὲ τὴ ληξιαρχικὴ πράξη γεννήσεώς τους! Τὸ φύλο ἀποτελοῦσε ἀνέκαθεν γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἱερὴ παρακαταθήκη, συνεπῶς δὲν εἶναι κάτι ἐπιλέξιμο, ἀλλὰ δῶρο τοῦ θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, τὸ ὁποῖο ὀφείλει νὰ τὸ ἁγιάσει καὶ νὰ τὸ τιμήσει. Ἡ ἀσυδοσία, λοιπόν, ἡ ὁποία ἀναγνωρίζεται σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως δημιουργεῖ ἀναμφίβολα σύγχυση, ἰδιατέρως στοὺς νέους, ὀξύνει τὶς ὅποιες ψυχικὲς διαταραχὲς καὶ δημιουργεῖ μία ἐκρηκτικὴ κατάσταση ἐντὸς καὶ ἐκτὸς οἰκογενείας μὲ τρομακτικὲς διαστάσεις στὸ εὐρύτερο κοινωνικὸ περιβάλλον. Οἱ συζητήσεις περὶ τοῦ θέματος πολλές, οἱ ἀπόψεις ποικίλες καὶ τὸ μόνο στὸ ὁποῖο ἑστιάζουν οἱ διαλεγόμενες πλευρὲς εἶναι στὸ ὅριο ἡλικίας γιὰ τὴ θέσπιση αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος, καὶ ὄχι σ’αὐτὸ καθ’αὐτὸ τὸ δικαίωμα!

Στὸ πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς νέας αὐτῆς εἰκονομαχικῆς πολιτικῆς ποὺ ἐφαρμόζεται ἐδῶ καὶ χρόνια, ἔχουν προωθηθεῖ καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ προωθοῦνται καὶ πολλὲς ἄλλες ἀλλαγές, οἱ ὁποῖες ἀποσκοποῦν στὴν κατάργηση κάθε ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἰδιαιτερότητας, στὸν ἀφανισμὸ κάθε παραδοσιακοῦ στοιχείου, στὴν ἀποδόμηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καὶ ἐθνικοῦ μας βίου, ὅπως ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας καὶ τῶν ἀμβλώσεων, ἡ κατάργηση τῆς ἀναφορᾶς τοῦ θρησκεύματος στὶς ἀστυνομικὲς ταυτότητες, ἡ ἀλλοίωση καὶ παραχάραξη τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας στὰ σχολικὰ βιβλία, ἡ νομιμοποίηση τῆς πολιτικῆς κηδείας, ἐνῶ προετοιμάζεται ἡ θέσπιση τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, τῆς εὐθανασίας, τῆς νομιμοποιήσεως τῆς καλλιέργειας κάνναβης καὶ πολλὰ πολλὰ ἄλλα.

Ἡ νέα αὐτὴ μορφὴ εἰκονομαχίας, ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια, ἐνισχύεται δυστυχῶς ἀπὸ τὴν ὀλιγωρία τῶν εἰκονομάχων ρασοφόρων, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν μὲ τὶς οἰκουμενικές τους ἐνέργειες τὴν ἀνομία τῶν ἐκπροσώπων τῆς ἀφελληνισμένης πολιτικῆς ἡγεσίας ἐν ὀνόματι δῆθεν τοῦ προοδευτισμοῦ καὶ τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας ξεκίνησε στὶς ἀρχὲς τοῦ προηγούμενου αἰῶνα μὲ τὸ πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, τὸ «πανορθόδοξο συνέδριο» στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1923, τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τὸ 1924 γιὰ νὰ διευκολυνθεῖ ἡ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ πολλὲς πολλὲς ἄλλες κινήσεις πατριαρχῶν-ἀρχιεπισκόπων μὲ τὸν Πάπα καὶ ἄλλους αἱρετικούς. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν εἶναι ἡ οἰκουμενιστικὴ καὶ αἱρετίζουσα δῆθεν Πανορθόδοξη Σύνοδος, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε τὸν προπερασμένο Ἰούνιο στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Στὴν Ψευτοσύνοδο αὐτή, ἡ ὁποία γιὰ εὐνοήτους λόγους ξεκίνησε τὸ ἔργο της χωρὶς προηγουμένως νὰ ἐπικυρώσει τοὺς Συνοδικοὺς ὅρους καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τῶν προγενεστέρων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων προσφωνήθηκαν ἀπὸ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ὡς «ἐκπρόσωποι τῶν ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», οἱ αἱρέσεις ἀναγνωρίστηκαν ὡς ἐκκλησίες καὶ ἑορτάστηκε τὸ θλιβερὸ αὐτὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων ὡς οἰκουμενικὴ ἐκκλησία! Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποκτᾶ συνοδικὴ κατοχύρωση καὶ οἱ συμμετέχοντες νομιμοποιοῦν τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, προβαίνοντας σὲ ἄμικτη μείξη Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων.

Εἶναι λοιπὸν ἐμφανὲς ὅτι δυστυχῶς ζοῦμε μία σύγχρονη εἰκονομαχία. Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία νοσοῦν βαρέως καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀγωνίζεται νὰ ἐπιβιώσει μέσα στὴ λαίλαπα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Τὸ πρόβλημα λοιπὸν δὲν εἶναι ἡ ἐπιβίωση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ χωρὶς τὴν Ὀρθοδοξία! Στὸ Βυζάντιο τῆς εἰκονομαχίας κλῆρος καὶ λαὸς ἀγωνίσθηκαν σθεναρὰ γιὰ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθοδοξία, ἀντιστάθηκαν στοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ἐπανέλθει ἡ εἰρήνη στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μείνουν ἀλώβητα τὰ ὀρθόδοξα δόγματα.

Αὐτὸ καλούμαστε νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς σήμερα, ἀδελφοί μου. Μπροστὰ σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς εἰκονομάχους, τοὺς ἁγιομάχους καὶ τοὺς ἐξολοθρευτὲς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὀφείλουμε νὰ ὑψώσουμε γενναία τὸ ἀνάστημά μας καὶ νὰ μὴν ἀφήσουμε τὴν θανάσιμη ἀσθένεια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ προσβάλλει τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας. Μία νέα ἅλωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας βρίσκεται πρὸ τῶν πυλῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὰ καὶ ἄκρως ἐπίκαιρα τὰ ὅσα ἔγραφε τὸ 1936 ὁ ποιητής μας Γιῶργος Σεφέρης, τὰ ὁποῖα σκιαγραφοῦσαν ὅσα σήμερα ζοῦμε. Ἔγραφε λοιπόν: «Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσοι σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης, μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ πολὺ βαριὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου ζῶντας στὸν τόπο σου, τίποτα δὲν εἶναι πιὸ πικρό»

Τί χρειάζεται λοιπόν; Χρειάζεται ἀφύπνιση! Μὲ τὴν πνευματικὴ χλιαρότητα, τὴ σιωπή, τὴ δειλία ἢ τὴν ἀτολμία ὁμολογίας καθιστάμεθα συνένοχοι τῶν στρατευμένων ἐχθρῶν ἔθνους καὶ ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν ἐκ τῶν ἔσω νὰ διαβρώσουν τὴν πίστη καὶ τὰ δόγματά μας. Ἡ Ὀρθοδοξία στέκεται ἐνώπιον μας ὡς ἡ νέα "Μεγάλη Ἰδέα", Πνευματική, πολὺ ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἐθνική μας μεγάλη ἰδέα: Τὸν Πνευματικὸ ἀγῶνα γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἰδέα καθαρμένη ἀπὸ φθαρτὰ στοιχεῖα, ὑψηλή, καθολική, αἰωνία. Αὐτὴ τὴν "ἰδέα" ὀφείλουμε νὰ ὑπηρετήσουμε. Γι’ αὐτὴν τὴν "ἰδέα" καλούμαστε νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ θυσιασθοῦμε, ἂν χρειαστεῖ. Εἶναι καιρὸς Ὁμολογίας Πίστεως. Εἶναι καιρὸς ἐπαναστάσεως. Καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ πρόθυμοι γιὰ μιὰ ὑγιῆ ἀντίσταση, γιὰ ἕναν ἀγῶνα χωρὶς ἀκρότητες καὶ φανατισμούς, ἀλλὰ μὲ πνεῦμα θυσίας, ἐνάντια στοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς Ἑλλάδος μας.

Καὶ ὁ ἀγώνας αὐτὸς γιὰ νὰ γίνει καθολικὸς πρέπει πρῶτα νὰ εἶναι ἀτομικός. Καθένας ξεχωριστὰ πρέπει στὸ πλαίσιο πρῶτα τῆς οἰκογενείας νὰ δώσουμε ἕνα μεγάλο ἀγῶνα γιὰ νὰ θωρακίσουμε τὰ παιδιά μας, τὰ ἐγγόνια μας, γιὰ νὰ χτίσουμε ὑγιεῖς συνειδήσεις, γιὰ νὰ δημιουργήσουμε νέα φυτώρια γνησίων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔχουν ριζωμένες στὴν ψυχή τους τὶς ἰδέες τῆς πατρίδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν προπαγάνδα τοῦ ὁλισμοῦ καὶ τῆς ὁλιστικότητας, ἐμεῖς πρέπει νὰ φωτίσουμε καὶ νὰ ἀναδείξουμε τὴν γλῶσσα μας, τὴν θρησκεία μας, τὴν ἱστορία μας, τὰ στοιχεῖα δηλαδὴ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιο τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ, γιὰ νὰ ἐμπνεύσουμε στοὺς νέους μας τὸν σεβασμὸ γιὰ τὸν Ἑλληνοθρόδοξο πολιτισμό μας. Αὐτὸ ἐπισημαίνει μέσα ἀπὸ τὴ δύναμη τῶν στίχων του καὶ ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς τὸ 1925: «… ὅσοι Ἕλληνες, / ὅ,τι εἶστε, μὴν ξεχνᾶτε, / δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας / μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε / καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, / θὰ ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν. / Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν / οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί» (ποίημα «Ἡ λειτουργία δὲν τελείωσε», 1925).

Ἂς μὴν ἐπιτρέψει, λοιπόν, ὁ Θεὸς νὰ εἴμαστε οἱ πρῶτοι Ἕλληνες μέσα στὴ τρισχιλιετῆ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, ποὺ μετὰ τὸ Μολὼν λαβὲ καὶ τὸ ΟΧΙ θὰ σκύψουμε τὸ κεφάλι σὰν τοὺς ραγιάδες καὶ θὰ ἀφήσουμε τὴν πατρίδα μας νὰ διαμοιρασθεῖ στοὺς ἐχθρούς της καὶ τὴν ἱστορία μας νὰ ἀλλοιωθεῖ, νὰ λεηλατηθεῖ, νὰ χλευασθεῖ! Ἂς φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν προγόνων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία μας κινδυνεύει. Ἡ Ὀρθοδοξία μας βάλλεται πιὸ ἔντονα καὶ πιὸ προκλητικὰ ἀπὸ ποτέ!! Τὸ μέλλον της εἶναι στὰ χέρια μας! Ἂς κρατήσουμε ψηλὰ στὴν ψυχή μας τὴν Ἑλλάδα. Ἂς κληροδοτήσουμε στὰ παιδιά μας ἀλώβητη τὴν πίστη ποὺ παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς προγόνους μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ χρέος μας. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπαγρυπνοῦμε ἀπέναντι στοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεώς μας, ἀπέναντι στὴ βοῶσα ἀφωνία καὶ τὴν κραυγάζουσα ἀπραξία τῶν Νεοελλήνων.

Μόνο μὲ τὸν ἀγῶνα μας καὶ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας θὰ τιμήσουμε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ θὰ λαμπρύνουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας. Μὲ τὴν σιωπὴ δὲν κερδήθηκε ποτὲ κανένας ἀγώνας. Χωρὶς θυσίες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας θὰ ἀποτελοῦσε μία παρελθοντολογικὴ ἔννοια βυθισμένη στὸ σκοτάδι τῆς λήθης. Ἂς ὀρθώσουμε τὸ ἀνάστημά μας ἀπέναντι σὲ κάθε προσπάθεια ἀφανισμοῦ Ὀρθοδοξίας καὶ Πατρίδος. Ἂς γίνουμε νέοι Μακρυγιάννηδες. Ἂς λάβουμε εἰς χεῖρας τὰ ὅπλα μας: τὴν γλώσσα, τὴν πίστη καὶ τὴν ἱστορία μας, καὶ ἂς πολεμήσουμε ὅπως ἁρμόζει στοὺς γνήσιους Ἕλληνες.

Ἂς μιμηθοῦμε τοὺς Μάρτυρες τῆς διωκόμενης μαρτυρικῆς μας Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι χλευάσθηκαν, διώχθηκαν, ταπεινώθηκαν, ἀλλὰ βροντοφώναξαν στήκετε και κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἃς ἐδιδάχθητε ….

Σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἤθη, ἔθη, ἱστορία καὶ ἐκκλησία δῆθεν ἀνανεώνονται, ἐνῶ στὴν οὐσία βυθίζονται σταδιακὰ στὸ ἀδυσώπητο πέλαγος τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἂς γίνουμε νέοι Χρυσόστομοι, νέοι Παχώμιοι, νέοι Ἱερώνυμοι (Αἰγίνης), νέοι Παρθένιοι (Χίου). Ἂς ὁμολογήσουμε μὲ σθένος αὐτὰ ποὺ ἐκεῖνοι μᾶς παρέδωσαν. Ἂς ἀγωνισθοῦμε γιὰ ὅσα ἐκεῖνοι μὲ θυσίες κατέκτησαν. Ἂς κληροδοτήσουμε μὲ περηφάνια ὅσα μὲ ἀγῶνα ἐκεῖνοι κέρδισαν. Μόνο τότε θὰ μποροῦμε νὰ ὀνομαζόμαστε τέκνα τῆς γνησίας Ἐκκλησίας, θὰ μποροῦμε νὰ στεκόμαστε ἐπάξια δίπλα στοὺς Μάρτυρες τῆς διωκομένης Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ κρατοῦμε σφιχτὰ τὸ χέρι τῶν νέων μας, δίνοντας τους τὸ σύνθημα γιὰ ἕνα νέο ἀγῶνα, αὐτὴ τὴ φορὰ πιὸ φοβερό, πιὸ ἀδυσώπητο. Γιὰ ἕναν ἀγῶνα ὑπὲρ Πίστεως, ὑπὲρ Πατρίδος, ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ!