Δύο νέα βιβλία τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νικηφόρου Νάσσου κυκλοφοροῦν. Πρόκειται διὰ τά: α) "Εἰς Θεραπείαν Ψυχῶν"... Ἡ διακονία τῆς Πνευματικῆς Πατρότητας στὸ πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας (2022) [ἐπανέκδοσις] καὶ β) "Εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος", κείμενα πνευματικὰ καὶ Θεολογικά (2023). Κατωτέρω παρατίθεται ὁ πρόλογος καὶ τὰ περιεχόμενα ἑκάστου ἐξ αὐτῶν. Ἀμφότερα διατίθενται ὑπὸ τοῦ συγγραφέως. Τηλ. ἐπικοινωνίας: 6948121650.
«ΕΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΨΥΧΩΝ»…
Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, ἀπαντῶντας σέ ἐπιστολή του (ΛΒ΄) πρός κάποιον Δοσίθεο, κάνει λόγο γιά τόν λύχνο ἐκεῖνο, τόν ὁποῖον «ἀνάβει ὁ Θεός» καί τόν θέτει στην λυχνία, ὥστε νά φέγγει στήν Ἐκκλησία τόν θεῖο φωτισμό. Ὁ λύχνος αὐτός εἶναι ὁ ἱερεύς. «Ἅπτει λύχνον ὁ Θεός ἱερέα, και τίθησιν ἐπί λυχνίας τῆς ἑαυτοῦ φωτοφόρου καθέδρας, ἵν᾿ ἐξαστράπτῃ φωτισμόν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί δογμάτων καί πράξεων σκότους ἀπηλλαγμένων· ὅπως ὁρῶντες οἱ λαοί τάς ἀκτῖνας τῆς ζωτικῆς λαμπηδόνος, πρός ἐκεῖνας εὐθύνωνται, καί τόν Πατέρω τῶ φώτων δοξάζωσιν».
Ἡ ἱερωσύνη εἶναι φῶς. Καί σκοπός τῆς ἱερωσύνης εἶναι, ἐκτός τῆς μυστηριακῆς ἱερουργίας, ἡ καθοδηγία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στό νά «κατοπτεύσῃ», νά δεῖ τό φῶς τῆς Χάριτος ἐντός τῆς καρδίας του μέσῳ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, ἀφοῦ πρωτίστως καθαρθεῖ πνευματικά. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ποιμαντική καθοδήγηση ἀπό τόν ἱερέα – πνευματικό πατέρα. Ὡς πρῶτο δέ βῆμα σ᾿ αὐτήν τήν «οὐρρανοδρόμο» πορεία τίθεται στόν μεταπτωτικό ἄνθρωπο ἡ μετάνοια, ὡς ἐπιστροφή στόν Θεό.
Ὡς γνωστόν, τό κέντρο καί τήν καρδιά τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος συνιστᾶ ἡ μετάνοια. Ἡ ἐποχή μας, ἐκτός τῶν ἄλλων, εἶναι καί ἐποχή ἀτομικιστική· ἀπορρίπτει τήν μετάνοια καί τήν συγχώρηση καί εὐνοεῖ καί προβάλλει τήν αὐτοδικαίωση. Ἀλλά τό «μικρόν ποίμνιον», πού ἐπιζητεῖ τήν σωτηρία του, ἐξακολουθεῖ νά πιστεύει ὅτι χωρίς «σταυρό» (θυσία τοῦ Ἐγώ) δέν ὑπάρχει Ἀνάσταση (λύτρωση). Γι᾿ αὐτό προστρέχει στήν ἱερά Εξομολόγηση, τήν μυστηριακή μετάνοια, ὅπως λέγεται, τήν ὁποία διακονεῖ στό πλαίσιο τῆς Ἐκλησίας ὁ Ὀρθόδοξος πρεσβύτερος, ὁ πάλαι ποτέ «πρεσβύτερος ἐπί τῆς μετανοίας». Γι᾿ αὐτόν τόν πνευματικό ποιμένα καί φροντιστή τῶν ψυχῶν ἔχουν γραφεῖ - ἀπό πολλές σκοπιές (ποιμαντικά, ψυχολογικά, δογματολογικά, ἠθικά, λειτουργικά, ἱστορικά κλπ) - ἀρκετά κείμενα, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.
Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ πνευματική πατρότητα, ὡς καθοδήγηση στήν ἐν Χριστῷ υἱοθεσία καί θέωση, εἶναι μια πνευματική κυοφορία, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ Ὀρθοδόξου. Tό ἀψευδές στόμα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶπε στόν κρυφό μαθητή Του Νικόδημο αὐτά τά ἀθάνατα ρήματα: «Ἐάν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Τό Βάπτισμα μολύνεται διά τῶν προσωπικῶν ἁμαρτιῶν, ὁπότε χρειάζεται ἄλλη «γέννηση» ἐν Χριστῷ καί «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Αὐτή τήν μετά τό Βάπτισμα διά τῆς μετανοίας «ἀναγέννηση» διακονοῦν ποιμαντικῶς τά ἐντεταλμένα ἐκεῖνα πρόσωπα πού λαμβάνουν ἀπό τήν Ἐκκλησία τό χάρισμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος, ὥστε νά καταστοῦν «υἱοί παρακλήσεως» μέ τή Χάρη τοῦ Παρακλήτου, μυσταγωγοί καί διδάσκαλοι, θεραπευτές καί διάκονοι τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τῶν ἀθανάτων ψυχῶν. Γι᾿ αὐτό, δικαίως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπογραμμίζει ὅτι, «ἀναγκαῖον ἕκαστος πνευματικόν ἔχειν πατέρα, και προσιέναι τούτῳ μετά πίστεως». Αὐτός ὁ πνευματικός πατέρας ἔχει ὡς ἱερό στόχο νά μετακινήσει (διότι αὐτό εἶναι οὐσιαστικά ἡ μετάνοια) τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν προσκόλληση σέ πτωτικές καταστάσεις πρός καταστάσεις τῆς θείας Βασιλείας, οἱ ὁποῖες Ἁγιοπνευματικές καί ἐσχατολογικές καταστάσεις χαρακτηρίζονται ἀπό ἁρμονία κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τόν συνάνθρωπο καί τόν ἑαυτό του.
Ὅλα, βεβαίως, συντελοῦνται μέσα στό κυριακό σῶμα, τήν Ἁγία Ἐκκλησία, τήν Μητέρα καί τροφό μας. Εἶναι σοφό αὐτό πού ἔχει εἰπωθεῖ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία σώζει τόν ἄνθρωπο, ὄχι μέ αὐτό πού ἔχει, ἀλλά μέ αὐτό πού εἶναι. Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν μεγάλο Πατέρα καί Οἰκουμενικό Διδάσκαλο, ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, εἶναι «ἰατρεῖον πνευματικόν» δηλ. ἕνα Νοσοκομεῖο, ὅπως θά λέγαμε σήμερα, τό ὁποῖο παρέχει ἐν Χριστῷ τήν ὁλική θεραπεία (σωτηρία) τῶν ἀνθρώπων.
Στό πόνημα αὐτό, τό διαρθρωμένο σέ ὀκτώ Κεφάλαια, γίνεται λόγος γιά τήν πνευματική πατρότητα, τή διαμόρφωσή της θεσμικῶς καί τόν πολυσήμαντο ρόλο της μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπίσης γιά τά χαρίσματα τῶν πνευματικῶν πατέρων καί τή θεραπευτική τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας - ἐξομολογήσεως, ὅπως καί ἄλλα σχετικά μέ τόν ὑπό ἐξέταση θέμα.
Ὄντως, μέγα ἔργο καί ὑψηλό λίαν ἡ πνευματική πατρότητα! Πρόκειται περί τοῦ λειτουργήματος τῆς «ἰατρικῆς ἐν Πνεύματι ἐπιστήμης» ὅπως ἐπί λέξει ἀναφέρεται μέ ἰατρική ὁρολογία, στούς ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ ποιμαντική τέχνη. Αὐτό ἐπιδιώκουμε νά καταδειχθεῖ στήν παρούσα μελέτη πού - κοντά στά ἄλλα βοηθήματα – μπορεῖ νά ἀποβεῖ καί αὐτή, πιστεύουμε, χρήσιμη στούς Πνευματικούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί στούς μετανοοῦντας πιστούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Θά ἀναφερθοῦν, ἐν προκειμένῳ, κατά τήν πραγμάτευση τοῦ θέματός μας, θέσεις καί χωρία Ἁγίων Πατέρων, αὐτῶν τῶν πραγματικῶν καθοδηγῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης καί ἀπόψεις συγχρόνων Θεολόγων, γιά νά φανερωθεῖ ὡς πρός τή σπουδαιότητά του τό μέγιστο ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν τό ὁποῖο ἀρχίζει ὁ Τριαδικός Θεός καί τό συνεχίζουν τά ἐντεταλμένα πρόσωπα, πάντοτε μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία, θεραπεία, λύτρωση, ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἀναγωγή πρός Θεόν, μέθεξη τοῦ ἀκτίστου χαρισματικῶς, ἀνάβαση πρός τόν οὐρανό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ τόπος ἀλλά καί ὁ τρόπος ἐμπειρικῆς βιώσεως τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί σωτηρίας καθ᾿ ὁδόν πρός τά ἔσχατα τῆς ἱστορίας. Κατά τόν χρυσορρήμονα πατέρα, Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, «οὐδέν Ἐκκλησίας ἰσχυρότερον. Ἐλπίς σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ σωτηρία σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ καταφυγή σου ἡ Ἐκκλησία». Κατά τοῦτο, ὅλα συντελοῦνται μέσα στήν Ἐκκλησία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί μέ τήν βεβαία πίστη ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Μέγας Ἰατρός, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο, μεγάλο Ἀποστολικό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας: «Εἷς ἰατρός ἐστιν, σαρκικός τε καί πνευματικός, γεννητός καί ἀγέννητος, ἐν σαρκί γενόμενος Θεός, ἐν θανάτῳ ζωή ἀληθινή, καί ἐκ Μαρίας καί ἐκ Θεοῦ, πρῶτον παθητός καί τότε ἀπαθής, Ἰησοῦς Χριστός ὁ Κύριος ἡμῶν».
π. Ν. Ν.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Α) ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Β) ΤΡΟΠΟΙ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Γ) Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Δ) ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΠΟΧΗ
Ε) ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΟΣ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Η BIBΛΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Α) ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Β) ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Α) ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Β) Η ΔΥΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ.
Γ) ΟΡΘΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ
Η ΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ - ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ. ΕΠΙΚΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
Α) ΓΕΝΙΚΑ
Β) ΘΥΡΑΘΕΝ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ
Γ)ΧΩΡΟΣ, ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ
Δ) Ο 102ος ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗ ΠΕΝΘΕΚΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΜΙΑ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΟΔΗΓΙΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ
«ΘΕΟΠΟΙΗΣΘΑΙ ΤΕ ΚΑΙ ΘΕΟΠΟΙΕΙΝ». ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΠΑΤΡΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ . Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ
ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ, ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΣΕΛΙΔΕΣ 263
**********************************
«ΕΙΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ»
ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στό βιβλίο αὐτό ἐμπεριέχονται δέκα κείμενα, πνευματικά καί θεολογικά, τά ὁποῖα, εἴτε δημοσιεύθηκαν σέ περιοδικά καί ἱστοσελίδες, εἴτε ἐκφωνήθηκαν ὡς ὁμιλίες (ὅπως εἶναι τό κείμενο περί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου), εἴτε ἔχουν γραφεῖ πρό καιροῦ καί δέν ἔχουν εἰσέτι δημοσιευθεῖ. Ἐπειδή τά κείμενα εἶναι ὁλίγα σέ ἀριθμό, δέν τά κατηγοριοῦμε σέ θεματικές ἑνότητες, λ.χ. σέ δογματικά, ἠθικά, ἑορτολογικά κ.λπ., ἀλλά τά παραθέτουμε μέ κάποια σειρά, ἀρχίζοντας ἀπό τό θεολογικό - δογματικό κείμενο, πού φέρει τόν τίτλο: «Ὁ Τριαδικός Θεός ὡς μυστήριο». Αὐτό, μποροῦμε νά ποῦμε, εἶναι τό δυσκολότερο, λόγῳ τῆς δογματικῆς θεολογίας καί τῶν ὑψηλῶν ἐννοιῶν, πού ἐμπεριέχει.
Στά κείμενα ἔγινε κάποια ἐπεξεργασία, ὅπως ἐπίσης, προσθῆκες καί βελτιώσεις. Ἐπίσης, νά σημειωθεῖ ὅτι ἀρκετά ἀπό αὐτά ἐγράφησαν τά προηγούμενα ἔτη, ἀλλά κατά τό ἐνεστώς ἔτος ἔλαβε χώρα ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ ἔκδοσή τους. Νά σημειώσουμε, ὅτι σέ κάποια κείμενα εἶναι πιθανόν νά παρατηρηθοῦν ἐπαναλήψεις θέσεων, ἤ Πατερικῶν ρήσεων, ἀλλά τοῦτο εἶναι ἀναπόφευκτο σέ συλλογή διαφορετικῶν κειμένων, τά ὁποῖα παρουσιάζονται ἀπό κοινοῦ. Ἄλλωστε, ὅπως ὁ Πλάτων εἶχε πεῖ, «δίς τό γε καλῶς ῥηθέν οὐδέν βλάπτει».
Θεωροῦμε, ὅτι στίς «πονηρές» μέρες μας, ὅπου ὁ φυρμός καί ἡ σύγχυση ἐπιπολάζουν σέ ὅλα τα ἐπίπεδα, πρέπει νά ἐπαναδιατυπώνονται κάποιες βασικές ἀρχές τῆς πίστεώς μας, προκειμένου οἱ πιστοί νά καταρτίζονται σέ ζητήματα δογματικά, ἐκκλησιολογικά, πνευματικά, καί γιά τόν καταρτισμό αὐτό, τήν εὐθύνη φέρουν οἱ τεταγμένοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, στά μέτρα τῶν ταπεινῶν δυνατοτήτων μας, προσφέρουμε, ὡς τό «χηριακόν δίλεπτον», τό παρόν πόνημα στήν ἀγάπη τῶν ἀναγνωστῶν, χάριν ὠφελείας ψυχῆς καί μικρᾶς καταρτίσεως θεολογικῆς. Τό «κέρδος», βεβαίως, τῆς ὠφελείας δέν τό ἑστιάζουμε ἁπλῶς στή διανοητική γνώση τῶν θεολογικῶν καί πατερικῶν κειμένων, ἀλλά στήν πρόκληση ἑνός ἐσωτερικοῦ «σεισμοῦ» στίς ψυχές αὐτῶν, πού θά διεξέλθουν τά κείμενα.
Ὑπάρχουν, ὡς γνωστόν, σεισμοί αἰσθητοί, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν ζημίες καί καταστροφές, ἀλλά ὑπάρχουν ἀντιστοίχως καί πνευματικοί σεισμοί, πού «κτίζουν καρδίας καθαράς» καί ἀνάγουν τό νοῦ πρός οὐρανόν. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν ΛΑ΄ Ὁμιλία του κάνει λόγο γιά τρεῖς μεγάλους πνευματικούς σεισμούς, πού ἔλαβαν χῶρα στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τούς ὁποίους ἀποκαλεῖ τρεῖς μεταθέσεις βίου, ἤτοι, ἀπό τά εἴδωλα στόν (παλαιό) Νόμο, ἀπό τό Νόμο στό Εὐαγγέλιο καί ἀπό τήν ἐδῶ παροικία στά ἄληκτα ἐκεῖνα καί ἀνερμήνευτα ἀγαθά τῆς θείας Βασιλείας! «Δύο γεγόνασι μεταθέσεις βίων ἐπιφανεῖς ἐκ παντός αἰῶνος, αἴ καί δύο διαθῆκαι καλοῦνται καί σεισμοί γῆς διά τό τοῦ πράγματος περιβόητον∙ ἡ μέν ἀπό τῶν εἰδώλων ἐπί τόν νόμον, ἡ δέ ἀπό τοῦ νόμου εἰς τό Εὐαγγέλιον. Καί τρίτον σεισμόν εὐαγγελιζόμεθα τήν ἐντεῦθεν ἐπί τά ἐκεῖσε μετάστασιν, τά μηκέτι κινούμενα μηδέ σαλευόμενα».
Αὐτόν τόν τρίτο «σεισμό», ὡς ἐσωτερική ἀφύπνιση τῶν ψυχῶν καί ἑτοιμασία γιά τήν «ἐντεῦθεν ἐπί τά ἐκεῖσε μετάστασιν», γιά τήν «Ἐσχάτη» ἡμέρα, ὀφείλουμε καί ἐμεῖς οἱ ἐλάχιστοι ποιμένες νά προκαλοῦμε στίς ψυχές τῶν πιστευόντων, καί νά ἐργαζόμαστε ἐμπόνως, ποιμαντικά, ἐν Χριστῷ, στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας ὑπέρ σωτηρίας αὐτῶν. Κατά τά ἀνωτέρω, τά κείμενα πού ἀκολουθοῦν εὐελπιστοῦν νά λειτουργήσουν ὡς μία πρόσκληση ἀλλά καί κατά Θεόν πρόκληση, συντελώντας στήν πνευματική ἀφύπνιση τῶν ἀναγνωστῶν, πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία θά τούς ἀπελευθερώσει ἀπό τή δουλεία στόν φιλόϋλο τρόπο ζωῆς μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνάδειξη ἀλλά καί βίωση τῆς θεοφιλοῦς θέρμης τοῦ εἶναι τους. Δέν λησμονοῦμε ποτέ, ὅτι εἴμαστε ὁδῖτες τοῦ παρόντος βίου, πορευόμενοι ἐν μέσῳ ὠδίνων καί ὀδυνῶν πρός τήν κοινή Ἀνάσταση….
Ἀθήνα 2023
π. Ν. Ν.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1.Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΘΕΟΥ. ΓΝΟΦΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ
2. Ο ΟΥΡΑΝΟΒΑΜΩΝ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ
3.Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ
4.Η ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
5.Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΕΣ
ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
6.ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ»
7. «ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗΣ»
Η ΦΩΤΟΦΟΡΟΣ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
8. Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΙΑ
9. Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΕΡΓΟΝ ΑΦΑΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ
10. ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΘΕΟΥ (+1022 – 2022) ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ Ο ΘΕΟΠΤΗΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΜΟΡΦΟΣ
ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ 247
.
