Ὁ Ἐπαμεινώνδας Πριμάλης γεννήθηκε τὸ ἔτος 1937 ἀπὸ τὸν Ἀθανάσιο Πριμάλη, αὐτόπτη μάρτυρα τῆς Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ τὸ Πάτριο τὸ ἔτος 1925, καὶ τὴν Χρυσάνθη. Εἶχε ἑπτὰ ἀκόμα ἀδέλφια, ποὺ κατοικοῦσαν ὅλοι μαζὶ στὴν Νίκαια.
Λόγῳ τῶν δυσκολιῶν τῆς ἐποχῆς χρειάσθηκε νὰ δουλέψει ἀπὸ ἑπτὰ χρονῶν καὶ παράλληλα φοιτοῦσε στὸ σχολεῖο. Ἤθελε πολὺ νὰ σπουδάσει ἀλλὰ δὲν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία, ὁπότε ἀπασχολήθηκε γιὰ ἕνα διάστημα σὲ ἕνα καλὸ ραφεῖο στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ ὁ προϊστάμενός του, τὸν παρότρυνε νὰ συνεχίσει τὸ γυμνάσιο σὲ βραδινό τμῆμα, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ προχωρήσει στὸ Πανεπιστήμιο. Μὲ μεγάλο κόπο, λόγῳ παράλληλης ἐργασίας, τελείωσε τὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο τὸ ἔτος 1979. Μετέπειτα ἐργάσθηκε στὰ γραφεῖα τοῦ Ὀργανισμοῦ Λιμένος Πειραιῶς (Ο.Λ.Π.). Νυμφεύθηκε τὴν εὐλαβῆ Κωνσταντίνα καὶ ἀπέκτησαν μία θυγατέρα.
Γνώστης τῆς Βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς βοηθοῦσε στὸ ψαλτῆρι πολλῶν Ναῶν τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ σεβασμὸ καὶ ζῆλο. Ἔψαλλε μὲ εὐλάβεια, ταπείνωση, προσήλωση στὴν ψαλμωδία, συχνὰ μὲ δάκρυα στὰ μάτια, διότι οὐσιαστικὰ ἔψαλλε προσευχόμενος, γεγονὸς ποὺ μαζὶ μὲ τὴν γλυκιά του φωνὴ καὶ τὸ πράο ὕφος, μετέδιδε καὶ στοὺς πιστοὺς ἀκροατές του, τὴν κατάνυξη καὶ τὴν εὐλάβεια ποὺ ἔνιωθε ὁ ἴδιος, ὅταν στεκόταν στὸ ἱερὸ ἀναλόγιο.
Κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἀπέδιδε τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μὲ πολὺ χαρακτηριστικὸ τρόπο, ποὺ βοηθοῦσε τοὺς πιστοὺς νὰ τὸ κατανοήσουν. Ὁ ὑποδειγματικὸς τρόπος ποὺ στεκόταν καὶ ἔψαλλε στὸ ἱερὸ ἀναλόγιο, ἀποτελεῖ φωτεινὸ παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ ὅσους διακονοῦν στὰ ἀναλόγια τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἦταν μέλος τῆς «Ἑνώσεως Νέων» τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ σημαντικὴ ἐκκλησιαστικὴ δραστηριότητα, διακρινόμενος γιὰ τὸν ζῆλο καὶ τὴν προθυμία του. Διετέλεσε γραμματέας των γραφείων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (Κάνιγγος 32) γιὰ ἀρκετὰ χρόνια, μὲ προϊστάμενο τὸν ἀείμνηστο ἀγωνιστὴ Κωνσταντῖνο Κόμνιο.
Ἡ ἀγωνία του ἦταν πάντοτε ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία προσπάθησε καὶ διατηροῦσε ἀπέραντο σεβασμὸ γιὰ τὸν ἱερὸ Κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας. Συνδέθηκε μὲ μεγάλες καὶ ἅγιες μορφὲς τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, ὅπως τὸν Ἅγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, τὸν Ὅσιο Ἱερώνυμο τῆς Αἰγίνης, τὸν Μακαριστὸ Ἐπίσκοπο Μαγνησίας Χρυσόστομο (Νασλίμη) καὶ ἄλλους.
Ἦταν παρὼν κατὰ τὴν ἔλευση καὶ διαμονὴ τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Λεοντίου (Φιλίπποβιτς) τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς στὴν Ἀθήνα τὸν Μάϊο τοῦ 1962, γιὰ τὴν ἐπιτέλεση ἀρχιερατικῶν χειροτονιῶν στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιερεὺς τοῦ χάρισε Εἰκόνα μὲ ἰδιόχειρη ἀφιέρωση. Μάλιστα, ὡς πρόσωπο ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης, ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ γνώριζαν τὸ σχέδιο περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ρώσου Ἀρχιερέως καὶ μετέφερε τὴν σχετικὴ ἀλληλογραφία ἀπὸ καὶ πρὸς τὸν μεταφραστὴ γιὰ τὸ θέμα αὐτό.
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, καὶ διότι ἦταν γνώστης ὅλων τῶν μετέπειτα ἱστορικῶν συμβάντων τῆς Ἐκκλησίας μας, θεωρεῖτο ὡς ἕνας σπάνιος φορέας τῆς ἀψευδοῦς ἱστορίας αὐτῆς.
Διέσωσε τὸ ἀρχεῖο ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων τοῦ πατέρα του Ἀθανασίου καὶ μάλιστα δημιούργησε τὸ δικό του ἐκτενέστατο ἀρχεῖο μὲ βιβλία καὶ περιοδικὰ ἐκκλησιαστικοῦ, πνευματικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιεχομένου.
Συνδέθηκε ἰδιαίτερα μὲ τὸν πνευματικό του Ἁγιορείτη Γέροντα Ἱερομ. π. Γρηγόριο Παξινό, τὸν οποῖο βαθύτατα ἐκτιμοῦσε καὶ σεβόταν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦταν Ἐφημέριος στὸν Ἱ.Ν. Ἁγίας Σκέπης Πετραλώνων.
Ἦταν φιλο-αγιορείτης καὶ εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος περίπου 40 φορές. Ὀργάνωνε προσκυνήματα ἐκεῖ μὲ συναδέλφους, φίλους καὶ συγγενεῖς, προσπαθῶντας νὰ συνδέσει μὲ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ὅσους περισσότερους ἀνθρώπους μποροῦσε.
Προσκλήθηκε τιμητικὰ στὴν Ε΄ Πανελλήν
ια Σύναξη Νέων τοῦ 2014, ἀπὸ τὸν Νεανικὸ Ὀρθόδοξο Σύνδεσμο στὸν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, ὅπου ἔκανε σύντομη ὁμιλία σχετικὰ μὲ τὴν δραστηριότητα τῆς «Ἑνώσεως Νέων», τῆς ὁποίας ὑπήρξε ἐνεργό μέλος στὰ δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν κατὰ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ἀλλά καὶ γιὰ τὴν Γ΄ Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὸ 1925 στὸν Ὑμηττό, ὡς υἱὸς τοῦ αὐτόπτη μάρτυρα Ἀθανασίου Πριμάλη. Μάλιστα, τοῦ ἐπεδόθη ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας κ. Καλλίνικο, τὸ Μετάλλιο τῆς Ἐκκλησίας μας τῆς ἐν λόγῳ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅπως καὶ ἀναμνηστικὴ ἀπεικόνιση τοῦ Θαύματος.
Τὸ 2016 ἐξέδωσε τὸ βιβλίο: «Ἀθανάσιος Ἰω. Πριμάλης ὁ Τροχιοδρομικὸς (1900-1984)» γιὰ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα του. Ἑτοίμασε καὶ ἄλλα βιβλία, τὰ ὁποῖα δὲν πρόλαβε νὰ ἐκδώσει, ὅπως γιὰ τοὺς διωγμοὺς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴν Συνοπτικὴ Ἱστορία τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος καὶ Συλλογὴ θαυμαστῶν σημείων.
Γενικὰ ἦταν πολὺ ἀγαπητὸς σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους γιὰ τὸν χαρακτῆρα του, τὴν καλωσύνη του καὶ τὶς ἀρετές του.
Μετὰ δὲ ἀπὸ δύο χρόνια ταλαιπωρίας ἀπὸ ἀσθένεια πνευμονικῆς ἴνωσης, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του μὲ φωτεινὸ πρόσωπο στὶς 3/16-3-2023.
Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία του τελέσθηκε τὴν ἑπομένη, στὸν Ἅγιο Δημήτριο στὴν Ἀμφιάλη, ὅπου ἔψαλλε, προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γεροντίου, ὁ ὁποῖος ἐκφώνησε καὶ ἐπικήδειο, μὲ τὴν συμμετοχὴ τεσσάρων Ἱερέων (π. Ἰωάννου Μουρίκη, π. Στεφάνου, π. Προκοπίου καὶ π. Χριστοφόρου). Ἐτάφη δὲ στὸ Κοιμητήριο Σχιστοῦ.
Εἴθε ὁ Κύριός μας νὰ τὸν ἀναπαύει ἐν σκηναῖς δικαίων, μετὰ τῶν προπατόρων του στὴν ἁγία Πίστη, τῶν ἀγωνιστῶν καὶ ὁμολογητῶν!
