Μακαριώτατε πάτερ καὶ δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Σεβαστοὶ ἱερεῖς,

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Σήμερα ἡ τοπικὴ ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης πενθεῖ καὶ κλαίει τὸν σεπτὸ ποιμενάρχη πρώην Θεσσαλονίκης καὶ Δημητριάδος κυρὸ Μάξιμο. Σήμερα κλῆρος καὶ λαὸς μὲ κατώδυνη λύπη, ὡς ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως προπέμπουμε πλέοντὸν μακαριστὸ πλέον ἀδελφὸ καὶ συλλειτουργό Μάξιμο Ἀρχιερέα.

Ἡ Ἀρχιερωσύνη εἶναι τὸ μέγιστο στὸν κόσμο ἀξίωμα. Ἕνα ἀξίωμα τὸ ὁποῖο δὲν δόθηκε οὔτε στοὺς ἀγγέλους οὔτε στοὺς ἀρχαγγέλους. Εἶναι ἀξίωμα ποὺ φέρει κατὰ Χάριν μόνον ὁ ἄνθρωπος καὶ ἐδόθη σὲ αὐτὸν γιὰ τὴν δική του σωτηρία. Ποιὸς ἦταν ὁ λόγος; Τὸ ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης θὰ ἦταν πιο οἰκεῖο στὸν ἄνθρωπο σὲ ἐνσαρκο ἀνθρώπινο σχῆμα παρὰ σὲ ἄσαρκο ἀγγελικό. Ἐπίσης τὰ πρόσωπα πρὸς τὴν Ἀρχιερωσύνη τὰ ἐπέλεξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ ἦταν οἱ Ἀπόστολοι. Τὸ ἔργο τῶν Ἀποστόλων ἦταν νὰ συνεχίσουν τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἔως τῆς συνετελείας τοῦ αἰῶνος μέχρι την κοινή ἀνάσταση ὅλων τῶν σωμάτων στὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἕνας ἀπόστολος καὶ συνεχιστὴς τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ ἦταν καὶ ὁ μακαριστὸς τὸν ὁποῖο ἐμεῖς αὐτὴ τὴν στιγμὴ προπέμπουμε στὴν αἰώνια κατοικία του.

Ἡ σφραγίδα τῆς Ἀρχιερωσύνης εἶναι ἀνεξίτηλη ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ καὶ μετὰ τὸν θάνατο τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀρχιερέως. Κατὰ παρόμοιο τρόπο θὰ μείνει ἀνεξίτηλη στὴν μνήμη πολλῶν ἀνθρώπων ἡ φυσιογνωμία τοῦ μακαριστοῦ κυροῦ Μαξίμου. Ἡ ἀσκητικότητὰ του καὶ ταυτόχρονα κοινωνικότητά του ἦταν προσωπικὰ του χαρακτηριστικὰ τὰ ὁποία τὰ συνδύαζε μὲ διάκριση καὶ προσχαρότητα. Ἡ μέριμνά του κυρίως γιὰ τὴν στελέχωση τῆς Μητροπόλεως μὲ ἐκλεκτοὺς ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι σήμερα κοσμοῦν τὰ θυσιαστήρια τῶν ναῶν εἶναι ποὺ σήμερα τὸ πιστώνουμε στὸν ἴδιο καὶ τὸν εὐχαριστοῦμε ἀπὸ καρδίας. Ὁμοίως καλλιέργησε καὶ μοναχικὸ ἰδεώδες καὶ σήμερα εἶναι ἀρκετοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολούθησαν τὸν μοναχισμὸ ἀκόμα καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ἡ ὕπαρξη νέας ζωῆς μέσα ἀπὸ τὰ κατηχητικὰ καὶ κυρίως ἀπὸ τὶς κατασκηνώσεις ἦταν δικὸ του ἔργο τὸ ὁποῖοσήμερα μᾶς ἐμπνέει καὶ μᾶς ἐνισχύει. Δὲν εἶναι λίγα τὰ νέα ζευγάρια τὰ ὁποία στηρίχθηκαν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ πρώην Θεσσαλονίκης καὶ τὰ ὁποία σήμερα μὲ τὴ σειρὰ τους στηρίζουν τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας ἀκολουθώντας τὶς συμβουλὲς τοῦ μακαριστοῦ.Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ἀπὸ καρδίας καὶ τοῦ ὑποσχόμεθα νὰ τὸν μνημονεύουμε ὅσο ὑπάρχουμε σὲ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ τόσο ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ στὴν προσκομιδὴ ὅσο καὶ οἱ λαϊκοὶ στὴν προσωπική τους προσευχή.

Ἐπίσης ἦταν εὐγενῆς προσωπικότητα. Ποτὲ δὲν κατηγοροῦσε κανέναν καὶ ὅταν αἰσθανόταν πνευματικὸ θόρυβο ἤ ἔβλεπε ἀκαταστασία ἀπεύφευγε σὲ βαθμὸ ποὺ μποροῦσε καὶ κάποιος νὰ τὸν παρεξηγήσει. Προτιμοῦσε τὴν ἀπόσυρση καὶ τὴν προσευχὴ παρὰ ἀτέρμονες συζητήσεις δίχως πνευματικὸ ὄφελος. Ἡ σιωπὴ του μιλοῦσε περισσότερο μέσαἀπὸ τὸ ζωντανὸ παράδειγμά του. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν συνάνθρωπο φαινόταν μὲ τὶς κρυφὲς ἐλεημοσύνες του καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ ὑστέρημὰ του. Πιθανὸν ὡς ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ὡς ποιμένας νὰ στεναχώρησε κάποιον ἀλλὰ αὐτὸ ὅμως ἦταν φανερὸ ὅτι τὸ ἔκανε γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου περισσότερο παρὰ γιὰ προσωπικὸ του ὄφελος. Ἐμεῖς τώρα μπορεῖ ὡς ἄνθρωποι νὰ τὸν στεναχωρήσαμε καὶ μάλιστα εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ καὶ γιὰ αὐτὸν λοιπὸν τὸν λόγο ζητοῦμε ταπεινὰ νὰ μᾶς συγχωρέσει ὅλους καὶ ὑποσχόμεθα ἐνώπιον Θεοῦ νὰ γίνουμε καλύτεροι ἀπὸ σήμερα μὲ καρποὺς μετανοίας καὶ ἀγάπης. Εἴμαστε σίγουροι γιὰ τὴν συγχώρεσή του, ἄλλωστε ἔτσι ἔκανε καὶ ἐν ζωῇ, δηλαδή συγχωροῦσε καὶ ταυτόχρονα ξεχνοῦσε ἀνθρώπινους πόνους καὶ θλίψεις.

Ὅλοι εἴμαστε εὐγνώμονες γιὰ ὅ,τι ἐκεῖνος προσέφερε καὶ κλίνουμε γόνυ στὴν σεπτὴ σορὸ του καὶ δεόμεθα μὲ ὅλη τὴν καρδιὰ μας πρὸς τὸν Κύριο.

«Δέσποτα Χριστὲ, ὅν μετέστησας ἐξ ἡμῶν, ἐν ταῖς τῶν ἁγίων Σου κατάταξον σκηναῖς, τὸ πνεῦμα τοῦ σοῦ δούλου Μαξίμου Ἀρχιερέως».

Ἄς εἶναι «μακαρία ἡ ὁδός ᾕ πορεύῃ σήμερον»