ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ

       Καταδικασθέντες ἀδίκως ὑπό Σχισματικῆς Συνόδου εἰς καθαίρεσιν καί πενταετῆ ἐγκάθειρξιν εἰς Μονάς καί ἀπαχθέντες βία ὑπό τῆς Κυβερνήσεως, καταστάσης ἐκτελεστικόν τμῆμα τῆς ἀρχιεπισκοπῆς, τεθείσης ὑπεράνω των θείων Κανόνων, τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος διά μόνον τόν λόγον, διότι εἴχομεν τό θάρρος καί τήν ψυχικήν εὐσθενίαν νά ἀναπετάσωμεν τό ἔνδοξον καί τετιμημένον λάβαρον τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωροῦμεν ποιμαντορικόν καθῆκον ἡμῶν πρίν ἤ ἀποχωρισθῶμεν νά ἀπευθύνωμεν Ὑμῖν τοῖς ἀκολουθοῦσι τό πάτριον καί Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, τάς ἑξῆς ποιμαντορικᾶς παραινέσεις:

      Ἀκολουθοῦντες πιστῶς τό Ἀποστολικόν «Στῆτε καί κρατῆτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι'   ἐπιστολῆς ἠμῶν», μή παύσετε ἀγωνιζόμενοι δι' ὅλων τῶν νομίμων καί χριστιανικῶν μέσων ὑπέρ τῆς κατισχύσεως καί ἐπιβραβεύσεως τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, ὅστις ἀποβλέπει εἰς τήν ἐπαναφοράν ἐν τῇ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου καί Ὀρθοδόξου ἑορτολογίου, μόνου ἱκανοῦ νά ἀποκαταστήση τό ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μειωθέν κύρος τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά ἐπαναφέρη τήν εἰρήνην καί τήν ἕνωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

      Ἐπέπρωτο, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἡ πλειοψηφία τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ὑπό τήν ἔμπνευσιν καί πρωτοβουλίαν τοῦ προκαθημένου Αὐτῆς νά προσάψῃ εἰς τό τέως ἁγνόν καί ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξον μέτωπον Αὐτῆς τόν μῶμον τοῦ σχίσματος διά τῆς ἀθετήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, τοῦ καθιερωθέντος ὑπό τῶν 7  Οἰκουμ. Συνόδων καί κυρωθέντος  ὑπό τῆς αἰωνοβίου πράξεως   τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς    Ἐκκλησίας καί τῆς ἀντικαταστάσεως τούτου διά τοῦ Παπικοῦ τοιούτου.

Τό σχῖσμα βεβαίως τοῦτο τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ἐδημιούργησεν ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας, ἥτις, ἐπιλαθομένη τῆς ἱερᾶς καί ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς καί τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ γνωμικοῦ «μάχου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλληνικῆς ἐλευθερίας», εἰσήγαγεν ἄνευ τῆς συναινέσεως ἁπασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ Θεία λατρεία τό Παπικόν ἑορτολόγιον, διαιρέσασα οὕτως οὐ μόνον τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους μερίδας.

      Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τήν ποιμαντορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τό πάτριον καί ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον καί ἔχοντες συναίσθησιν τοῦ ὅρκου πίστεως, ὅν ἐδώκαμεν, ὅτι θά φυλάξωμεν πάντα ὅσα παρελάβομεν παρά τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν, δέν ἠδυνάμεθα παρά νά κηρύξωμεν ὡς Σχισματικήν τήν ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό παπικόν ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρῖσθη ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων ὡς νεωτερισμός τῶν αἱρετικῶν, ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων.

      Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντάς τους ἀκολουθοῦντας τό ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετά τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπό τῶν ὅποιων ἔφυγεν ἤ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος διότι οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν των Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον. Ὅτι ἡ Σχισματική Ἐκκλησία δέν ἔχει χάριν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς: «Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοί γέ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστίν κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν, καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς, ἔχουσι τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν».

      Ὅταν ἡ Σχισματική Ἐκκλησία ἐπιβάλλει μέτρα πιεστικά καί καταθλιπτικά, ὅπως βιάσῃ τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν συνείδησιν, συνιστῶμεν ὑμῖν, ὅπως τά πᾶντα ὑπομείνητε καί κρατήσητε τήν ὀρθόδοξον Παρακαταθήκην ἀλώβητον καί ἀμόλυντον, ὅπως παρελάβομεν ταύτην παρά τῶν εὐσεβῶν Πατέρων ἡμῶν, ἔχοντες ὡς παράδειγμα φωτεινόν καί ἐνισχυτικόν ἡμᾶς μή δειλιάσαντας καί ἐν δύσει τοῦ βίου ἡμῶν χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας νά ἀντικρύσωμεν μετά παρρησίας καί μεγαλοφροσύνης τά ἀνελεύθερα καί μεσαιωνικά μέτρα τῆς ἐξορίας καί ἐγκαθείρξεως ἡμῶν εἰς Μονάς  ὡς εἰς φυλακάς.

      Ταῦτα θεωροῦντες τιμήν καί δόξαν καί χαράν, κατά τόν Ἀπόστολον, κελεύοντα νά χαίρωμεν καί νά καυχώμεθα ἐν τοῖς ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ παθήμασιν, συνιστῶμεν καί ὑμίν ἐμμονήν καί ἐγκαρτέρησιν ἐν τοῖς δεινοῖς καί ταῖς θλίψεσι καί ταῖς κακώσεσι καί αἰκισμοῖς, εἰς ἅ θά ὑποβληθῆτε ὑπό Ἐκκλησίας Σχισματικῆς, ἐλπίζοντες πάντοτε εἰς τόν Θεόν, ὅς οὐκ ἐάσει ἠμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ  δυνάμεθα καί ὅστις θά εὐδοκήσῃ ἐν τῇ ἀπείρω Αὐτοῦ καί ἀνεξιχνιάστω μακροθυμία νά φωτίση καί τούς καλεῖ τή πίστει πεπλανημένους καί ἀκολουθοῦντας τό Παπικόν ἑορτολόγιον καί χαρίσηται ἐν τέλει Ὑμῖν τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἕνωσιν τοῦ χριστεπωνύμου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Πληρώματος, ὑπέρ ὧν ἀγωνιζόμεθα πρός δόξαν Χριστοῦ, Οὗ ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος εἴη μετά πάντων Ὑμῶν.

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

† Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος

(Ἐδημοσιεύθη   εἰς τήν ἀπογευματινήν καί ἐν Ἀθήναις  ἐκδιδομένην ἐφημερίδα «ΤΥΠΟΣ»  τῆς  21ης Ἰουνίου 1935).