Σάββατον πρὸ Σαµαρείτιδος, 15.5.2016 ἐκ. ἡµ.
Ὁ Ἅγιος Χρυσόστοµος ὁ Νέος
Ὁ Ὁµολογητὴς Ἱεράρχης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
(1870-1955)
«Μνήµη Δικαίου µετ᾿ Ἐγκωµίων» (Παροιµ. ι΄ 7)
† Σεβ. Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ Πατέρα µας·
Σεβασµιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς·
Τίµιον Πρεσβυτέριον·
Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ Μητέρες·
Τέκνα ἀγαπητὰ τῆς Ἐκκλησίας µας·
α. «Τὸ γὰρ βύσσινον τὰ δικαιώµατα τῶν Ἁγίων»
Σήµερα, µέσα στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Νύµφη τοῦ Σωτῆρος µας Χριστοῦ, ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία µας, πεποικιλµένη τῇ Θείᾳ Δόξῃ, καὶ φέρουσα περιβολὴν «βύσσινον λαµπρόν, καθαρόν· τὸ γὰρ βύσσινον τὰ δικαιώµατα τῶν Ἁγίων ἐστι»[1], προσκαλεῖ καὶ προτρέπει τὰ Τέκνα Της νὰ συγκροτήσουν χορὸν πνευµατικόν, νὰ κροτήσουν τὰς χεῖρας, καὶ νὰ πλέξουν Ἐγκώµια στὸν Νεοφανῆ Ἅγιον καὶ Πατέρα µας, στὸν Ὁµολογητὴν Ἱεράρχην Χρυσόστοµον.
Ναί· Ἐγκώµια πρέπουν καὶ στέφανοι Ἐπαίνων καὶ Εὐχαριστιῶν ἁρµόζουν στοὺς Δικαίους, διότι τὰ δικαιώµατα-οἱ ἀρετὲς τῶν Ἁγίων, στολίζουν τὸ λαµπρὸν καὶ καθαρὸν βύσσινον-βασιλικὸν ἔνδυµα τῆς Αἰώνιας Νύµφης τοῦ Χριστοῦ.
Πράγµατι, «Μνήµη Δικαίου µετ᾿ Ἐγκωµίων»[2]· ἡ ἀνάµνησις τοῦ Δικαίου καὶ Ἐναρέτου καὶ Ἁγίου ἐν Χριστῷ, ἔστω καὶ ἐὰν Αὐτὸς δὲν εὑρίσκεται ἐν τῷ µέσῳ ἡµῶν σωµατικῶς, εἶναι εὐχάριστος, εὔφηµος, οἰκοδοµητική, συνοδεύεται ἀπὸ εὐγνώµονα ἐγκώµια, καὶ εἶναι παντοτινὴ-αἰώνια.
* * *
β. Ποῖος ἄλλος Ἱεράρχης...;
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί µου·
Καὶ ποῖος ἆρά γε ἄλλος Δίκαιος στὴν Ἑλλάδα µας, ἐπὶ τῶν ἡµερῶν µας, θὰ συνεκέντρωνε τόσα δικαιώµατα-ἀρετές, τόσα χαρίσµατα καὶ δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ὥστε ἡ Μνήµη αὐτοῦ νὰ γίνεται καὶ νὰ τελῆται µὲ Ἐγκώµια καὶ λατρευτικὲς Συνάξεις;
● Ποῖος ἄλλος, εἰ µὴ ὁ Ἁγιώτατος Ὁµολογητὴς Ἱεράρχης Χρυσόστοµος;...
Ὁ Ποιµὴν Αὐτὸς ὁ Καλός, ὁ θυσιασθεὶς πολυµερῶς καὶ πολυτρόπως ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ Αὐτοῦ Ποιµνίου· ὁ ἀναβλαστήσας ἐκ τῶν εὐσεβεστάτων Γεωργίου καὶ Μελποµένης Καβουρίδου ἐκ Μαδύτου τῆς Θράκης· ὁ σπουδάσας καὶ ἀριστεύσας καὶ διακριθεὶς ἐν σοφίᾳ, εὐρυµαθείᾳ καὶ ἤθει φωτεινῷ εἰς τὴν περιώνυµον τότε Σχολὴν τῆς Χάλκης· ὁ κοσµήσας ὡς Ἱεράρχης τὶς εὐκλεεῖς Μητροπόλεις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ἱστορικῆς λέγω Ἴµβρου, τῆς ἑλληνικωτάτης Πελαγονίας καὶ τῆς ἀκριτικῆς Φλώρινας· ὁ ἐγκαταλείψας τὴν Ἡµερολογιακὴ-Ἑορτολογικὴ Καινοτοµίαν κατὰ τὸ ἔτος 1935 καὶ ἡγηθεὶς θεοφιλῶς τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας µας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων µέχρι τῆς ὁσιακῆς Κοιµήσεως Αὐτοῦ, κατὰ τὴν 7ην Σεπτεµβρίου 1955 ἐκ. ἡµ.
Ποῖος ἄλλος Ἱεράρχης ἐπὶ τῶν ἡµερῶν µας, λόγῳ τῆς πυκνότητος καὶ δαψίλειας τῶν θείων δωρεῶν, ἀνεδείχθη εἰς πόλιν ἐπάνω ὄρους κειµένην[3];
● Ποῖος ἄλλος, εἰ µὴ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡµῶν Χρυσόστοµος ὁ Νέος;...
Τὸ σκεῦος αὐτὸ τῆς Χάριτος, ὁ θεοκίνητος Ἱεράρχης, ὁ ἀναλωθεὶς ἐπὶ εἰκοσαετίαν ὁλόκληρον εἰς σθεναροὺς ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁµολογίας καὶ κατὰ τῆς οἰκουµενιστικῆς Καινοτοµίας· ὁ ἐξορισθεὶς δύο φοράς, τὸ 1935 καὶ τὸ 1951, εἰς προκεχωρηµένην µάλιστα ἡλικίαν· ὁ ὑψωθεὶς εἰς τὸ εὐκλεὲς βάθρον τῶν Προµάχων τῆς Ἀποστολικῆς, Πατερικῆς καὶ Συνοδικῆς Παραδόσεως· ὁ διαλάµψας ὡς φαεινοτάτη Ἐκκλησιαστικὴ καὶ Ἐθνικὴ Μορφή, ὡς ρήτωρ γλαφυρώτατος καὶ ὡς συγγραφεὺς πολυγραφώτατος καὶ καταλιπὼν ὡς ἐντρύφηµα τῶν εὐσεβῶν ὑπὲρ τὰς χιλίας πεντακοσίας (1.500) σελίδας σὲ βιβλία, περιοδικὰ καὶ ἐπιστολές· ὁ ἐλέγξας σθεναρῶς τοὺς Καινοτόµους καὶ καθαιρέσας τῇ δυνάµει τοῦ Τιµίου Σταυροῦ τὶς πλάνες καὶ κακοδοξίες τῆς Δύσεως.
Ποῖος ἄλλος κατέστησε ἑαυτὸν τόσον εὐρὺ θησαυροφυλάκιον τῶν ἀγαθῶν, τῶν πολυειδῶν Χαρισµάτων τῆς Παναγίας Τριάδος, ὥστε νὰ ἀποτελῆ τὸ φῶς τοῦ κόσµου[4];
● Ποῖος ἄλλος, εἰ µὴ ὁ Ὁµολογητὴς Ἱεράρχης µας Χρυσόστοµος ὁ Θαυµατουργός;...
Ὁ Δοῦλος αὐτὸς ὁ πιστὸς καὶ φρόνιµος καὶ ἀγαθός, ὁ πιστὸς καὶ καλὸς αὐτὸς Οἰκονόµος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ[5], ὁ ὁποῖος ἐκοιµήθη καὶ ἐτάφη ὁσιακῶς, φέρων τοὺς πολλαπλοῦς στεφάνους τῆς θείας Δόξης καὶ ἐγκαθιδρυθεὶς εὐθὺς στὴν Κοινὴ Συνείδησι τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ ὡς Ἅγιος, ὡς Μάρτυς, ὡς Ὁµολογητής, ὡς Θεολόγος τῆς Παραδόσεως, ὡς Διακεκριµένο Μέλος τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ.
* * *
γ. Ἀπὸ τὴν «τοπικὴ» στὴν «καθολικὴ» βίωσι τῆς Ἁγιότητος
● Ἔκκλησις πρὸς τοὺς ἀµφισβητοῦντας
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ·
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µᾶς συνήγαγε σήµερα στὴν µεγάλη αὐτὴ Λειτουργικὴ Σύναξι, προκειµένου νὰ τιµήσουµε µετ᾿ Ἐγκωµίων τὴν Μνήµη τοῦ Δικαίου καὶ Ἁγίου Χρυσοστόµου τοῦ Νέου.
Ἡ τιµὴ αὐτή, µάλιστα ἐν Ἐκκλησίᾳ Μεγάλῃ καὶ ἐν συλλειτουργίᾳ πολυαρχιερατικῇ καὶ διορθοδόξῳ, ἐπισφραγίζει, ἐπιβεβαιώνει καὶ ἐπισηµοποιεῖ τὴν τοπικὴ βίωσι[6] τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁµολογητοῦ Ἱεράρχου, δηλαδὴ αὐτὸ τὸ βίωµα καὶ τὴν πίστι καὶ τὴν αἴσθησι, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τῆς Κοιµήσεως Αὐτοῦ ἐξεφράζοντο ἀβιάστως καὶ ἐξακολουθητικῶς σὲ τοπικὸ καὶ ὁπωσδήποτε περιωρισµένο ἐπίπεδο.
Ἡ Ἁγιότης αὐτὴ διαπιστώνεται καὶ µαρτυρεῖται πρωτίστως ἀπὸ τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ὁµολογητοῦ Ἱεράρχου, τὰ ὁποῖα εὐωδιάζουν καὶ θαυµατουργοῦν· ἐπίσης, διαπιστώνεται καὶ µαρτυρεῖται ἀπὸ ἄλλες Ἅγιες Μορφὲς τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας µας, µεταξὺ τῶν Ὁποίων καὶ ὁ γνωστὸς Ἅγιος Γέρων Ἰωάννης (Βαξεβανόπουλος, † 27.1.1966) τῆς Ἀµφιάλης.
Χρέος µας σήµερα εἶναι νὰ προβοῦµε στὴν Διακήρυξι τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁµολογητοῦ Ἱεράρχου µας, ὥστε νὰ ἐνηµερωθῆ τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ νὰ διευρυνθῆ ἡ τιµὴ καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου, προκειµένου πλέον νὰ µεταβοῦµε ἀπὸ τὴν τοπικὴ βίωσι, στὴν καθολικὴ βίωσι τῆς µεγάλης αὐτῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στὸν κόσµο.
* * *
Θὰ πρέπει ὅµως νὰ εἴµεθα εἰλικρινεῖς ἔναντι τῆς Ἱστορίας.
Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀποκρύπτεται, ὅτι ὁ Ὁµολογητὴς Ἱεράρχης µας, ὁ Ἅγιος Χρυσόστοµος, εἶχε πολεµηθῆ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ πολεµῆται καὶ νὰ ἀµφισβητῆται ὄχι µόνον ἀπὸ τοὺς καινοτόµους Οἰκουµενιστάς, πρᾶγµα εὔλογον, ἀλλὰ παραδόξως καὶ ἀπό τινας Ἀδελφούς µας, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν µὲν τὸ Πάτριο Ἡµερολόγιο, ἀλλὰ δὲν ἔχουν Εὐχαριστιακὴ Κοινωνία µὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδό µας.
Οἱ αἰτιάσεις τῶν Ἀδελφῶν µας αὐτῶν ἔχουν τυποποιηθῆ, ἔχουν δηλαδὴ λάβει στερεότυπον χαρακτῆρα, ἐπαναλαµβάνονται ἐπὶ ὀγδονταετίαν ἀδιακόπως καὶ διακρίνονται ἀφ᾿ ἑνὸς µὲν γιὰ τὴν ἄγνοια ἢ παραθεώρησι τῶν πατερικῶν καὶ ἐπιστηµονικῶν κριτηρίων καὶ κανόνων προσεγγίσεως καὶ κατανοήσεως µιᾶς προσωπικότητος –καὶ µάλιστα πολυέδρου, πολυδιαστάτου καὶ χαρισµατικῆς· ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἀπὸ ἕναν «ζῆλον, οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν», ἕναν «ζῆλον πικρὸν»[7], ὁ ὁποῖος ἐµφορεῖται συνήθως ἀπὸ ἔµµονες προκαταλήψεις καὶ ὑποψίες, ἐνίοτε δὲ ἀπὸ ἀδικαιολόγητη ἐµπάθεια καὶ νοσηρὰ ἐσωστρέφεια καὶ ἀποµονωτισµό.
● Εἶναι γνωστὴ παλαιόθεν ἡ ἰδιάζουσα αὐτὴ συµπτωµατολογία, τὴν ὁποία περιέγραφε ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς: «ζῆλος καὶ ἔρις καὶ διχοστασίαι (διχόνιαι)»· «ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυµοί, ἐριθεῖαι (φατριασµοί), διχοστασίαι, αἱρέσεις (διαφωνίαι)»[8].
Τί συµβαίνει λοιπόν;...
Ὁ Ὁµολογητὴς Ἱεράρχης µας παρερµηνεύεται συστηµατικῶς ὑπό τινων Ἀδελφῶν µας.
Ἀπευθύνουµε, ἐπὶ τῇ σηµερινῇ ἱστορικῇ εὐκαιρίᾳ, Ἔκκλησιν Ἀγάπης πρὸς τοὺς Ἀδελφούς µας αὐτούς:
● Ἀναθεωρήσατε τὰ κριτήριά Σας!
● Ἀκόµη καὶ τὰ πιθανὰ λάθη ἑνὸς ὁπωσδήποτε µὴ ἀλαθήτου ἀνθρώπου-Ἱεράρχου ἐξανεµίζονται τόσον πρὸ τῆς µεγίστης προσφορᾶς Αὐτοῦ στὴν Ἐκκλησία, ὅσον καὶ πρὸ τῶν ἀναµφισβητήτως ἀγαθῶν Αὐτοῦ προθέσεων καὶ τῆς τελικῆς Αὐτοῦ Καλῆς Ὁµολογίας.
● Ἔστω καὶ ἐὰν θὰ ἐξελαµβάνοντο ὡς λάθη διατυπώσεις τινὲς Αὐτοῦ ἐκκλησιολογικές, πάντως δὲν ἦσαν αἱρέσεις καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, αὐτὲς ἔχουν ἤδη ξεπερασθῆ, τὸ δὲ ζητούµενον σήµερα εἶναι ἡ ἕνωσις καὶ ἑνότης µας καὶ ἡ κοινὴ στάσις µας ἔναντι τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ.
* * *
δ. Ἱστορικὸ Γεγονὸς µὲ πολλαπλᾶ «Μηνύµατα»
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ Πατέρα µας·
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Πατέρες καὶ Μητέρες·
Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·
«Αὕτη ἡ ἡµέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώµεθα καὶ εὐφρανθῶµεν ἐν αὐτῇ»!...
Ἡ σηµερινὴ Πρᾶξις τῆς Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁµολογητοῦ Ἱεράρχου καὶ Πρωθιεράρχου µας ἀποτελεῖ ἕνα Ἱστορικὸ Γεγονὸς µὲ πολλαπλᾶ Μηνύµατα: τόσο πρὸς τὰ ἔσω τῆς Ἐκκλησίας µας, διότι ἀνανεώνει τὴν εὐγνώµονα ἀναφορὰ πρὸς τοὺς συγχρόνους Πατέρας µας καὶ ἀναζωπυρώνει τὸν ἔνθεο καὶ ἅγιο ζῆλο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁµολογίας· ὅσο καὶ πρὸς τὰ ἔξω τῆς Ἐκκλησίας µας, διότι ὑποµιµνήσκει στοὺς καινοτόµους Οἰκουµενιστάς, ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Συνείδησις παραµένει ἀνύστακτος καὶ γρηγοροῦσα καὶ κατακρίνουσα καὶ ἀπορρίπτουσα τὶς ποικίλες συγκρητιστικὲς ἔκτροπές τους.
Ἐν κατακλεῖδι, εἶναι βέβαιον, ὅτι ἡ Διακήρυξις τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόµου τοῦ Νέου θὰ ἐφελκύση στὴν Ἱερὰ Σύνοδό µας, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ὁµοδόξους Ἀδελφούς µας δαψίλειαν Χάριτος καὶ Εὐλογίας, πρὸς συνέχισιν τῆς Μαρτυρίας µας ἐν Ἀγάπῃ καὶ Ἀληθείᾳ.
῾Η Πρᾶξις αὐτή, τρεῖς ἑβδοµάδες πρὸ τῆς λεγοµένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουµενιστῶν[9], µόνον ὡς σηµεῖον δύναται νὰ χαρακτηρισθῆ καὶ ὡς ἔκφρασις τῆς εὐδοκίας τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Ἀµήν!
* * *
ε. Ἐπίµετρον
● Σηµεῖά τινα καὶ Θαύµατα
1. Διήγησις Μελποµένης Ζαχαρίου, ἀνεψιᾶς τοῦ Ἁγίου
«...Εἶχε [ὁ Ἅγιος Χρυσόστοµος] Ἐξοµολόγο τὸν π. Ἰωάννη [Βαξεβανόπουλο, τῆς Ἀµφιάλης]... Καὶ ὁ π. Ἰωάννης τὸ µεσηµέρι µετὰ τὸ φαγητὸ ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῆ... Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο...
Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ µεγάλη πεδιάδα... Στὸ µέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο... Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη: “Βοήθησέ µας νὰ τὸν τελειώσουµε γρήγορα!...”. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούµπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῆ ἐπάνω στὸν θρόνο [,ὥστε] νὰ µὴ κουνιέται ὅταν καρφώνουν... Δὲν πρόλαβε καὶ λένε: “Ἕτοιµος εἶναι...”. ...Ἔλαµπε ὁ θρόνος... Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῆ ποῦ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχαν φῶτα... Ὁ θρόνος ὅµως ἔλαµπε...
Λένε [στὸν π. Ἰωάννη]: “Πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης... Εἶναι ἕτοιµος ὁ θρόνος του...”. Λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Ποιόν [νὰ εἰδοποιήσω];...”. Λένε: “Τὸν ἅγιο Φλωρίνης...”. Λέει: “Ἐσεῖς ποιοί εἶσθε;...”. Λένε: “Ἐγὼ εἶµαι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδροµος καὶ ἐγὼ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος...”. [Λέει ὁ π. Ἰωάννης]: “Ἐγὼ δὲν µπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγµα... Νὰ τοῦ τὸ πῆτε Ἐσεῖς...”. [Λένε]: “Κι ἐµεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦµε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῆς κι ἐσύ...”.
Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: “Πῶς νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγµα;...”. Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τὸ πῆ... Φοβότανε...
Ἐν τῷ µεταξύ, ἐνῶ σκεπτόταν αὐτό, πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὰ Γραφεῖα καὶ τοῦ λέει: “Νὰ ἔλθης στὸ σπίτι τοῦ Σεβασµιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει...”. [Ὁ π. Ἰωάννης σκέφθηκε:] “
Ἔ, καὶ µὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ἴσως µπορέσω νὰ τοῦ τὸ πῶ, τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδα...”.
Ἦρθε λοιπὸν στὸ σπίτι [στὴν Κυψέλη]... Ὁ θεῖος [ὁ Ἅγιος] ἔκανε περίπατο πάντοτε τὸ ἀπόγευµα µία ὥρα... Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν µακριὰ στὴν Νέα Ἀµφιάλη, πάνω, µετὰ τὸν Πειραιᾶ... Σηκώθηκε νὰ φύγη...
Ἐν τῷ µεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε µέσα... Ἔκαναν µία ὥρα σχεδόν... Στὸ τέλος λοιπὸν τοῦ λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Σεβασµιώτατε, Σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ Σᾶς τὸ πῶ...”. [Τοῦ λέει ὁ Ἅγιος:] “ Ὄχι, θέλω νὰ µοῦ τὸ πῆτε... Τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ µοῦ τὸ πῆτε...”. Λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Σᾶς εἶδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο...”. Λέει [ὁ Ἅγιος]: “Τὸ ξέρω... Ἐκλήθην... Θὰ φύγω, γι΄ αὐτὸ Σᾶς κάλεσα, νὰ ἐξοµολογηθῶ...”».
(Ἀποµαγνητοφώνησις)
2. Διήγησις Ἀδελφότητος Ἱερᾶς Μονῆς Κοιµήσεως Θεοτόκου.
«Ὁ ἅγιος Φλωρίνης, κατὰ τὴν εὐσεβῆ ἐπιθυµίαν Αὐτοῦ, ὅταν ἐκοιµήθη τὸ 1955, ἐτάφη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν µας, ἔµπροσθεν τοῦ παλαιοῦ Ναοῦ (ΙΒ΄ αἰ.) τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἰς µέγα κοινοτάφιον...
Ἀρκετὰς ἡµέρας µετά, θέλων νὰ ἑτοιµάση τὸν τάφον διὰ τὸ τεσσαρακονθήµερον Μνηµόσυνον, ὁ π. Μερκούριος Καλοσκάµης κατῆλθε διὰ κλίµακος εἰς τὸ κοινοτάφιον καὶ εἶδεν, ὅτι ὁ νεκρὸς ἦτο ἀναλλοίωτος, τὸ δὲ πρόσωπον Αὐτοῦ ἦτο ἱδρωµένον καὶ ἀνέδιδεν εὐωδίαν τινά...
Τοῦτο πολλάκις διηγεῖτο καὶ ὁ Πνευµατικὸς τοῦ π. Μερκουρίου, ὁ π. Παΐσιος Φ. ...».
«Τὸ 1960 ἔγινεν ἡ ἐκταφὴ τοῦ ἁγίου Φλωρίνης... Τότε ἡ Ἱερὰ Μονή µας δὲν εἶχεν ἀκόµη ὁλοκληρωθῆ, ἐκτίζετο... Πολλοὶ ἐργάτες εὑρίσκοντο εἰς τὸ κτήριον καὶ ἔκτιζαν πέτρες...
Ἐξῆλθεν ὅµως ἐκ τοῦ µνήµατος καὶ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τόση εὐωδία, ὥστε ὅλοι οἱ ἐργάτες κατέβησαν διὰ νὰ ἴδουν τὶ συµβαίνει...
Τὴν ὑπερφυσικὴν καὶ δυνατὴν αὐτὴν εὐωδίαν ἠσθάνθησαν καὶ οἱ παρευρισκόµενοι Ἱερεῖς, αἱ Μοναχαὶ καὶ οἱ συγγενεῖς...».
«Πολλοὶ πολλάκις αἰσθάνονται εὐωδίαν, ὅταν προσκυνοῦν τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ ἁγίου Φλωρίνης...
Τοῦτο ἐπίσης συµβαίνει τὴν ἡµέραν τῆς Μνήµης τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόµου...
Τοῦτο ἔγινεν ἰδιαιτέρως αἰσθητὸν κατὰ τὸν ἑορτασµὸν τῶν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱερᾶς Κοιµήσεως Αὐτοῦ, ἤτοι τὸ ἔτος 2005...».
«Ἡ Γερόντισσα Κ.Ζ. εἶχεν εὕρει τὸ ἔτος 1944, κατὰ τοὺς βοµβαρδισµούς, ἕνα ὀρφανὸν τετραετὲς κοράσιον, τὸ ὁποῖον προστάτευεν... Ὅταν ἡ Γερόντισσα ἦλθεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν µας, ἔφερε µαζί της καὶ τὸ ὀρφανὸν αὐτό, διὰ νὰ µείνη...
Τὸ κοράσιον ὅµως ἐδαιµονίζετο, ἐβασανίζετο, διότι ἐκοινώνει τῶν Ἁγίων Μυστηρίων ἐνῶ ἦτο ἀβάπτιστον, ἐν ἀγνοίᾳ βεβαίως αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀδελφότητος...
Μετὰ τὴν Κοίµησιν καὶ τὴν ταφὴν τοῦ ἁγίου Φλωρίνης, ἐφανερώθη ὁ Ἅγιος εἰς τὸν ὕπνον τῆς βασανιζοµένης ὀρφανῆς καὶ τῆς εἶπε: “Νὰ εἴπῃς εἰς τὸν Γέροντα Παρθένιον, τὸν Κτήτορα τῆς Μονῆς, νὰ κοιτάξη εἰς τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον τὸν τάδε Ἱερὸν Κανόνα...”.
Ὁ Γέροντας πράγµατι ἐκοίταξε καὶ ἀνέγνωσεν, ὅτι ἐὰν ὑπάρχη ἀµφιβολία διὰ τὸ ἐὰν ἔχη βαπτισθῆ ἢ ὄχι κάποιος, τότε ἐπιτρέπεται αὐτὸς νὰ βαπτισθῆ...
Κατόπιν αὐτῆς τῆς πληροφορίας, ἐβάπτισαν τὴν ὀρφανὴν καὶ µετὰ τὸ Βάπτισµα ἔφυγε τὸ δαιµόνιον. Ἡ ἰαθεῖσα τόσον θαυµαστῶς ἔγινεν ἐν καιρῷ καὶ Μεγαλόσχηµος Μοναχή...».
3. Διήγησις Ἐ. Γ.
«Θαῦµα σὲ δαιµονιζοµένη κατὰ τὴν ἐκταφὴ τοῦ Ἁγίου πιστοποίησε καὶ ὁ κεκοιµηµένος Ἅγιος Χίου Στέφανος σὲ προσωπική µας συνοµιλία στὴ Χίο».
«...Ἕνα χαριτωµένο στιγµιότυπο µὲ ἕναν ἐκ τῶν ἐργατῶν µιᾶς οἰκοδοµῆς ποὺ ἔτυχε νὰ οἰκοδοµεῖται πλησίον τοῦ Μοναστηρίου, καὶ ὁ ὁποῖος ἦταν“Ματθαιϊκός”.
Κατὰ τὴν ἐκταφὴ τῶν Ἁγίων Λειψάνων αἰσθάνθηκε τὴν εὐωδία... Πῆγε νὰ δεῖ ἀπὸ κοντὰ τὸ φαινόµενο...
Ἔπειτα τὸ διηγήθηκε στοὺς “Ματθαιϊκούς”, οἱ ὁποῖοι γι᾿ αὐτὸ ποὺ εἶπε τοῦ διάβασαν συγχωρητικὴ εὐχή...».
†
Τῷ δὲ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία! Ἀμήν!
------------------------------------------------------------
[1] Ἀποκαλ. ιθ΄ 8.
[2] Παροιµ. ι΄ 7.
[3] Πρβλ. Ματθ. ε΄ 14.
[4] Πρβλ. Ματθ. ε΄ 14.
[5] Πρβλ. Ματθ. κδ΄ 45, κε΄ 21· Λουκ. ιβ΄ 42· Α΄ Πετρ. δ΄ 10· Α΄ Κορινθ. δ΄ 1.
[6] Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ, «Ὀλίγα τινὰ διὰ τὴν Ἀναγνώρισιν τῶν Ἁγίων» (βλ. http://www.hsir.org/pdfs/2014/10/22/20141022aAnagnorisis
Agion.pdf).
[7] Ρωµ. ι΄ 2· Ἰακώβ. γ΄ 14.
[8] Α΄ Κορινθ. γ΄ 3· Γαλ. ε΄ 20.
[9] Βλ. Διορθόδοξος Σύσκεψις Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν ὄψει τῆς λεγοµένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουµενιστῶν-Δελτίον Τύπου (βλ. http://www.hsir.org/pdfs/2016/05/27/20160527aDiorthodSyskepsis.pdf).