ΜΕΓΑΛΗ τοῦ διαβόλου ἡ πονηρία. Ἀφοῦ σὲ πείσῃ ν’ ἀποστατήσῃς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ σὲ καταφέρει νὰ καταπατήσῃς τὰς ἐντολὰς Αὐτοῦ καὶ ἀφοῦ διὰ τοῦ τρόπου τούτου σὲ ἀφαρπάσει τῆς θεϊκῆς ἀγκάλης καὶ σὲ καταστήσει δοῦλον καὶ ἀνδράποδον ἰδικόν του, φροντίζει ἵνα μηδέποτε μετανοῶν ἀποσκιρτήσῃς τῆς ἐξουσίας του.
Μετέρχεται μέσα καὶ χαλκεύει δεσμὰ ἵνα πάντοτε σὲ κρατεῖ δέσμιον ἀσφαλῆ. Καὶ ἐνῷ ὁ πονηρὸς πρὶν ἁμαρτήσῃς σοὶ παρίστα τὴν ἁμαρτίαν μικράν, ἐλαφράν, συγγνωστὴν μὲ τὸν σκοπὸν ν’ ἀποβάλῃ ἀπὸ τῆς καρδίας σου τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, κατόπιν ἀφοῦ ἁμαρτήσῃς σάλον ἐγείρει μέγαν εἰς τὴν συνείδησίν σου καὶ σοὶ παριστᾷ τὸ διαπραχθὲν ἁμάρτημα πολὺ πλέον ἐξογκωμένον παρ’ ὅ,τι πράγματι εἶνε· καὶ ἐνῷ τότε σοὶ τὸ ἔλεγε μικρόν, οὐδεμιᾶς τιμωρίας (ἴσως δὲ καὶ ἐπαίνου) ἄξιον, εὐκολοϊάτρευτον, ὑπενθυμίζων τὴν ἄπειρον τοῦ Θεοῦ εὐσπλαγχνίαν πρὸς τὸν ἐπιστρέφοντα ἁμαρτωλόν, τώρα ὅπου ἔκαμες τὸ ἁμάρτημα σοὶ τὸ παριστᾷ ὡς ὄρος μέγα καὶ ὑψηλόν, τῆς ἐσχάτης τῶν ποινῶν καὶ μηδεμιᾶς συγγνώμης ἄξιον. Τέχνη εἶνε ἰδική του, μὲ τὴν ὁποίαν προσπαθεῖ νὰ σὲ σείρῃ εἰς ἀπόγνωσιν, ὥστε νὰ νομίσῃς ὅτι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ εἶνε ἀπαράδεκτος ἡ μετάνοιά σου καὶ τοιουτοτρόπως ἀπελπισμένος νὰ ἐξακολουθῇς τῆς κακίας τὸν δρόμον, ἐργαζόμενος τοῦ διαβόλου τὸ θέλημα.
Ἀλλ’ ὄχι· σύ, ὅστις εἶχες τὴν ἀτυχίαν ν’ ἀπατηθῇς ἀπὸ τὰς κακὰς εἰσηγήσεις τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ὑποπέσῃς εἰς ἁμάρτημα, δὲν πρέπει ν’ ἀκούσῃς καὶ τὴν ὀλεθριωτέραν αὐτοῦ ταύτην εἰσήγησιν, ὅτι δῆθεν τὸ ἁμάρτημά σου ἐπειδὴ εἶνε βαρὺ καὶ θανάσιμον μετανοῶν δὲν θὰ εἰσακουσθῇς ἀπὸ τὸν Θεόν. Ὄχι, μηδεμίαν δίδε προσοχὴν εἰς τὴν ἀπελπιστικὴν εἰκόνα τοῦ ἁμαρτήματός σου, τὴν ὁποίαν ὁ πανοῦργος ἵνα σοῦ διασαλεύσῃ τὰς ὑπολειφθείσας ψυχικὰς δυνάμεις συχνὰ σοὶ παρουσιάζει ἐπαυξάνων τῆς συνειδήσεώς σου τὰς τύψεις· ἀλλὰ λάβε θάρρος, τόνωσον τὸ παραλελυμένον ἠθικόν σου καὶ ἀμέσως σπεῦσον νὰ λευκάνῃς τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς σου διὰ τῶν θερμῶν τῆς μετανοίας δακρύων, διότι μακρόθυμος καὶ πολυεύσπλαγχνος ὁ Θεός, καὶ τὸν πρὸς αὐτὸν ἐρχόμενον εὐμενῶς δέχεται καὶ τὸ ἔλεός Του πλουσίως παρέχει.
Σπεῦσον λέγομεν ἀμέσως καὶ μὴ ἀναβάλῃς τὸν καιρὸν τῆς ἐπιστροφῆς σου, διότι οὐδεὶς τὸ πρωῒ δύναται νὰ ἐγγυηθῇ ὅτι θὰ φθάσῃς τὸ ἑσπέρας, ἤ τὸ ἑσπέρας ὅτι θὰ σὲ εὕρῃ τὸ πρωΐ. Ὁ θάνατος πολλάκις ἔρχεται αἰφνίδιος καὶ ἀπροσδόκητος, τὸ δὲ δρέπανόν του θερίζει ἀδιακρίτως καὶ γέροντας καὶ νέους καὶ βρέφη. Ποῖα δὲ ἡ τύχη σου ἐὰν ὁ θάνατος σὲ εὕρῃ ἀμετανόητον; Ποῦ ἐλπίζεις ὅτι θὰ τεθῇ ἡ ψυχή σου ἵνα εὕρῃ ἀνάπαυσιν ὕστερα ἀπὸ ἕνα βίον ἁμαρτωλὸν καὶ διεφθαρμένον;
Ἄχ, ἀδελφέ μου, πρόσεχε καὶ ἐδῶ ὁποῦ ὁ δόλιος ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς σου πολλάκις προσπαθεῖ νὰ σὲ πείσῃ ν’ ἀναβάλῃς τὸν καιρὸν τῆς μετανοίας σου. Ἀντιλήφθητι τὴν παγίδα τὴν ὁποίαν σοῦ στήνει καὶ μὴ ἀφήνῃς τὸ σήμερον, ποὺ εἶνε ἰδικόν σου καὶ βέβαιον, καὶ ἀναβάλῃς τὸ μέγα καὶ σωτήριον τῆς μετανοίας ἔργον δι’ αὔριον, ποὺ δὲν εἶναι ἰδικόν σου καὶ εἶνε ἀβέβαιον. Διότι καὶ ἡ αὔριον ἐὰν ἔλθῃ, πλανώμενος θ’ ἀναβάλῃς διὰ τὴν μεθαύριον, καὶ κατόπιν διὰ τὴν ἑπομένην καὶ οὕτω καθεξῆς· διαρκῶς ἀναβάλλων τὸν καιρὸν τῆς μετανοίας σου οὐδὲν ἄλλο πράττεις εἰμὴ πλανᾷς τὸν ἑαυτόν σου καὶ περιγελᾷς τὸν Θεὸν ὑποσχόμενος καρποὺς μετανοίας καὶ βίον καθαρόν, καὶ κάποτε θὰ φθάσῃς εἰς τὴν τελευταίαν ἡμέραν τῆς ζωῆς σου, ἡ ὁποία δὲν θὰ ἔχῃ αὔριον, καὶ θ’ ἀπέλθῃς βαστάζων τὸ βαρὺ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν σου ἀνίκανος νὰ ἀνέλθῃς εἰς τὸ μέγα καὶ δυσανάβατον ὕψος τοῦ οὐρανοῦ.
«Μὴ ἀνάμενε ἐπιστρέψαι πρὸς Κύριον, καὶ μὴ ὑπερβάλλου ἡμέραν ἐξ ἡμέρας· ἐξάπινα γὰρ ἐξελεύσεται ὀργὴ Κυρίου, καὶ ἐν καιρῷ ἐκδικήσεως ἐξολῇ», λέγει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Σοφοῦ Σειρὰχ (Ε’, 7).
Ἐπειδὴ εἶσαι νέος ὑπολογίζεις ὅτι θὰ ζήσῃς χρόνους καὶ καιροὺς πολλοὺς ὥστε νὰ φθάσῃς εἰς τὸ ἔσχατον γῆρας· οὕτω δὲ ὑπολογίζων ἀφήνεις τὸν πολύτιμον καιρὸν τῆς νεότητός σου νὰ καταδαπανᾶται εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ καθορίζεις ὡς καιρὸν μετανοίας τὰς τελευταίας τῆς ζωῆς σου ἡμέρας κατὰ τὸ γῆρας. Ἀλλ’ ὦ ἄφρον, τίς σε ἐγέλασεν ὑποσχεθεὶς εἰς σὲ μακροημέρευσιν; Τίς σε ἠπάτησεν εἰπών σοι ὅτι ὡρισμένως καὶ ἀναμφιβόλως τὸ νῆμα τῆς ζωῆς σου θὰ φθάσῃ ἕως τοῦ γήρατος καὶ δὲν θὰ κοπῇ ἐνῶ εἶσαι ἀκόμη νέος; Ποῖος πλάνος καὶ ἀπατεὼν τοιαῦτα ὀλέθρια καὶ θανατηφόρα διδάγματα σὲ ἐδίδαξεν; Οὐδεὶς ἄλλος εἰμὴ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος τῆς ψυχῆς σου διάβολος. Αὐτὸς μὲ διαφόρους ἀπατηλοὺς καὶ ψευδεῖς ὑπολογισμοὺς προσπαθεῖ νὰ σὲ πλανήσῃ ὅτι θὰ σὲ ἀφήσῃ, ἐὰν τώρα δουλεύσῃς εἰς αὐτόν, νὰ μετανοήσῃς κατὰ τὸ γῆρας.
Ἀλλὰ πρὸς Θεοῦ! Μὴ τὸν πιστεύσῃς. Μὴ ἀφήνῃς τὸν καλύτερόν σου καιρὸν νὰ προσφερθῇ θυσία εἰς τὸν διάβολον, διότι τῆς νεότητος ἡ ἀρετὴ ἐκτὸς τοῦ ὅτι γίνεται εὐκολώτερον, εἶνε καὶ περισσότερον ἀξιόμισθος, διότι γίνεται μὲ περισσοτέραν τελειότητα, ἐνῷ τοῦ γήρατος ἡ ἀρετὴ καθίσταται ἔτι μᾶλλον ἐπίπονος, ἐλλειπὴς καὶ σχεδὸν ἀκατόρθωτος. Μὴ ἀφήνῃς κατὰ τὴν νεότητά σου νὰ σὲ κυριεύσῃ ἡ ἁμαρτία, διότι αὕτη διὰ τοῦ χρόνου θ’ ἀποξηράνῃ καὶ θ’ ἀνασπάσῃ ῥιζόθεν πᾶν ὅ,τι καλὸν καὶ εὔκαρπον ὁ Θεὸς ἐφύτευσεν εἰς τὴν ψυχήν σου, θὰ σπείρῃ τὰς ἰδικάς της ἀκάνθας καὶ τοιουτοτρόπως θὰ σὲ καταστήσῃ ξύλον ἄκαρπον καὶ ἀκανθηφόρον, ἄξιον νὰ βληθῇ εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου.
Μὴ πλανᾷς τὸν ἑαυτόν σου νομίζων ὅτι ὕστερα ἀπὸ ἕνα βίον πλήρη ἁμαρτιῶν καὶ ἀνοσιουργημάτων θὰ δυνηθῇς νὰ ἀκολουθήσῃς βίον μετανοίας ἄξιον θείων χαρισμάτων, διότι ἡ πολυχρόνιος κακὴ συνήθεια, ἡ καταστᾶσα πλέον δευτέρα φύσις θὰ σὲ ἐμποδίζῃ. Ἀλλὰ καὶ μὴ ἐμπαίζῃς τὸν Θεὸν ἀφιερώνων εἰς αὐτὸν τὰ ἄχρηστα ὑπολείμματα τῆς ἐπιγείου ζωῆς σου, διότι μὲ τοῦτο θὰ προκαλέσῃς τὴν ὀργήν Του· καὶ φόβος μὴ αἰφνιδίως σοῦ κοπῇ ἡ ζωὴ ἐνῷ εἶσαι ἀκόμη νέος, καὶ τότε ἀλλοίμονον! Σκληρὰ ἡ θέσις σου ἀπέναντι τοῦ Θρόνου τῆς θείας Δικαιοσύνης, διότι θὰ λάβῃς καταδίκην ἐξολοθρευτικήν. Τὸ βεβαιοῖ αὐτὸς ὁ Θεός: «Μὴ ἀνάμενε ἐπιστρέψαι πρὸς Κύριον, καὶ μὴ ὑπερβάλλου ἡμέραν ἐξ ἡμέρας· ἐξάπινα γὰρ ἐξελεύσεται ὀργὴ Κυρίου, καὶ ἐν καιρῷ ἐκδικήσεως ἐξολῇ» (Σοφ. Σειρὰχ Ε’, 7).
Βόλος, Ὀκτώβριος 1934
ΧΡΗΣΤΟΣ Ε. ΝΑΣΛΙΜΗΣ
(«Κῆρυξ τῶν Ὀρθοδόξων», ἀρ.φ. 184 - 22.10/4.11.1934)