Παραινετικά

Ἐπιβατήριος Λόγος Σεβ. Μητροπολίτου Φιλίππων και Μαρωνείας κ. Ἀμβροσίου

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κ. Καλλίνικε,

Σεβασμιώτατε  Μητροπολίτα  Θες/νίκης  κ. Γρηγόριε, Τοποτηρητά της Ιεράς Μητροπόλεως  Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης,

Σεβασμιώτατοι  και Θεοφιλέστατοι άγιοι Αρχιερείς

Ευλαβέστατοι Πρεσβύτεροι και Διάκονοι

Εντιμότατοι Εκπρόσωποι των Τοπικών Αρχών

Οσιώτατοι Μοναχοί και Μοναχές

Λαέ του Κυρίου Ευλογημένε.

«Ας είναι Ευλογημένος και δοξασμένος ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατήρ και ο χορηγός της ευσπλαχνίας, του ελέους και συμπαθείας και Θεός κάθε παρηγορίας»[1], ο οποίος με την συγκατάβαση και αγαθότητα και το άπειρον έλεός του επέβλεψε στην ελαχιστότητά μου και με απόφαση της σεπτής Ιεραρχίας της Ιεράς Συνόδου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος και υπό την Προεδρίαν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου ημών κ. Καλλινίκου, με επέλεξε Μητροπολίτη της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης με τον τίτλο «Φιλίππων και  Μαρωνείας» και με κατέστησε Ποιμένα και Πνευματικό Πατέρα του Ιερού Κλήρου και του ευλογημένου λαού τηςθεοσώστου αυτής Επαρχίας.

 

Η πόλις των Φιλίππων, μετά την Θεσσαλονίκη, θεωρείται μία από τις πιο σπουδαίες, όταν μετά το 167 π.Χ. οι Ρωμαίοι ως κυρίαρχοι της Μακεδονίας την εχώρισαν σε τέσσερειςδιοικητικές επαρχίες.

Στους Φιλίππους το Πνεύμα το Άγιο οδήγησε τα βήματα του Αποστόλου Παύλου με τους τρείς βοηθούς και συνεργούς του, Λουκά, Τιμόθεο και Σίλα. Έλληνας Μακεδόνας ήταν ο άντρας, ο οποίος κατά το διάστημα της νύχτας σε όραμα παρουσιάστηκε στον απ. Παύλο «παρακαλών αυτόν και λέγων∙ διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν.» [2] Πέρασε στη Μακεδονία και βοήθησέ μας.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις πράξεις των Αποστόλων αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αφού δε από την Τρωάδα ανοιχθήκαμε με το πλοίο εις την θάλασσα, επλεύσαμε κατευθείαν εις Σαμοθράκη∙ την επομένη δε εις την Νεάπολη (σημερινή Καβάλα). Από εκεί επροχωρήσαμε είς τους Φιλίππους, πόλις Κολωνία».[3] Κολωνία, δηλαδή ρωμαϊκή αποικία. Ο Αύγουστος Καίσαρ έδωσε στους Φιλίππους τα προνόμια ρωμαϊκής στρατιωτικής αποικίας, ίσα με τα πολιτικά δικαιώματα των Ιταλικών πόλεων και τους απάλλαξε από τους φόρους.

Εδώ στους Φιλίππους για πρώτη φορά ακούστηκε το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου Ιησού. Εδώ στους Φιλίππους βαπτίστηκε η πρώτη Χριστιανή της Ελλάδος και της Ευρώπης, η Λυδία. Εδώ στους Φιλίππους ιδρύεται ηπρώτη Χριστιανική Εκκλησία σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Η Εκκλησία είναι η νέα φυτεία, ο νέος αμπελώνας πουεφύτευσε ο Θεός στον κόσμο, για ν’αποτελέσει τον μοναδικό χώρο, το μοναδικό εργαστήριο σωτηρίας και θεώσεως του ανθρώπου. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς ίδρυσε τον Θεανθρώπινο αυτόν θεσμό, ο οποίος κατά τη γνωστή εικόνα του απ. Παύλου είναι σώμα Χριστού. «Ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας και όλοι οι πιστοί, κλήρος και λαός, μέλη του σώματος του Χριστού». [4]

Υπάρχει ένα μοναδικό σώμα, μία εκκλησία∙ δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, όπως διακηρύττουν σήμερα οι Οικουμενισταί, δεν υπάρχουν πολλά σώματα με την ίδια Κεφαλή.

Η διατύπωση αυτή της ενότητος της Εκκλησίας αναφέρεται και στη φράση του αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας:

«Εν  ενί σώματι της Εκκλησίας».  [5]

Αργότερα αυτή η ενότητα και μοναδικότητα της Εκκλησίας  επιβεβαιώθηκε και στο σύμβολο της Πίστεως, το οποίο συντάχθηκε από  την πρώτη Οικουμενική Συνόδο  το 325 μ.Χ. και στο οποίο διατρανώνεται: «Εις μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

 Όπως η έννοια της Εκκλησίας, έτσι και η έννοια της ενότητός της καλλιεργείται ουσιαστικά με βάση την κοινή συμμετοχή των πιστών στο Ευχαριστιακό Δείπνο. Ο απ.Παύλος γράφει για το θέμα αυτό: «επειδή ένας είναι ο άρτος, από τον οποίον κοινωνούμε, ένα πνευματικό σώμα είμεθα οι πολλοί, διότι όλοι από τον έναν άρτο, το σώμα του Κυρίου, μετέχομε και δι’αυτού ενωνόμεθα όλοι μεταξύ μας». [6]  Ο ένας άρτος στον οποίο μετέχουν οι πιστοί είναι ο ίδιος ο Χριστός. Με τον τρόπο αυτόν δημιουργείται μία νέα βάση, η Ευχαριστιακή, πάνω στην οποία οικοδομείται ολόκληρη η Εκκλησιολογία του Χριστιανισμού.

Εγγυητής για την ενότητα σε κάθε Εκκλησιαστική κοινότητα προβάλλεται ο Επίσκοπος ως προϊστάμενος της Ευχαριστιακής συνάξεως. Όλοι οι άγιοι Απόστολοι, ιδιαίτερα ο απ.Παύλος, για τον οποίον έχουμε περισσότερες πληροφορίες, εγκατέστησαν - άφησαν Διαδόχους στις Εκκλησίες  που ίδρυσαν και στους οποίους έδωσαν τα ονόματα Διάκονος, Πρεσβύτερος, Επίσκοπος. [7]

Ο Επίσκοπος είναι ο διάδοχος των Αγίων Αποστόλων. Ο τονισμός αυτός της Αποστολικής Διαδοχής, που προέκυψε από την προβολή της Εκκλησίας απέναντι στους αιρετικούς, δημιούργησε την πίστη για την ενότητα της Εκκλησίας. Αργότερα, από τους Αποστολικούς Πατέρες, ο άγιος Ειρηναίος Επίσκοπος Λυώνος, αναφερόμενος στην Εκκλησία της Ρώμης λέει τα εξής: «Αφού εθεμελίωσαν και οικοδόμησαν οι ευλογημένοι Απόστολοι την Εκκλησία (της Ρώμης), εμπιστεύθηκαν την λειτουργία της Επισκοπής (στον διάδοχό τους), τον Λίνο». [8 ]

Λέγοντας Αποστολική Διαδοχή εννοούμε την αδιάκοπη συνέχεια των Ποιμένων της Εκκλησίας από τους Αποστόλους. Η συνέχεια αυτή έχει χαρισματικό χαρακτήρα και διασφαλίζεται με τη μετάδοση της Πνευματικής εξουσίας των Αποστόλων στους Επισκόπους της Εκκλησίας και μέσω αυτών στους Ιερείς κατά συνέπεια, η Αποστολική Διαδοχή συνδέεται αδιαίρετα με τη Αποστολική Πίστη.

Και πάλι ο απ. Παύλος στην επιστολή του προς τον μαθητή και διάδοχό του Τιμόθεο  παραγγέλλει: «την Πίστη που διδάχθηκε από το διδάσκαλό του να την κρατήσει και να την εμπιστευθεί σε αξιόπιστους ανθρώπους». [9 ]

Και τον άλλον μαθητή του, τον Τίτο, τον αποκαλεί: «γνήσιον κατά την κοινή μας Πίστιν πνευματικόν μου τέκνον» [10]

Επομένως, αν κάποιος Επίσκοπος ή και ολόκληρη τοπική Εκκλησία-ανεξαρτήτως μελών-εκπέσουν από την γνησία πίστη της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράστηκε αλάθητα στις Οικουμενικές Συνόδους, παύουν να έχουν οι ίδιοιτην Αποστολική Διαδοχή, επειδή βρίσκονται ήδη εκτός της Εκκλησίας του Χριστού, όπως συμβαίνει με τους κάθε είδους αιρετικούς και όσους επικοινωνούν ποικιλότροπα με αυτούς μυστηριακά, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας με τους λεγόμενους Ορθοδόξους Οικουμενιστές. [11]

«Και αφού διακόπτεται η Αποστολική Διαδοχή ουσιαστικά, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κατοχή ή συνέχεια της Αποστολικής Διαδοχής στους εκπεσόντες από την Εκκλησία».[12]

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, αναφέρουμε ότι η Εκκλησία για την καταπολέμηση των αιρετικών και ιδιαίτερα των Γνωστικών,  από τον δεύτερο αιώνα, επρόβαλλε το Επισκοπικό Λειτούργημα και ιδιαίτερα την αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή αυτού σε συνδυασμό με την Αποστολική Πίστη.

Αυτήν την Αποστολική Πίστη, με την χάρη του Θεού, κατέχει η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Από αυτήν την Εκκλησία καλούμαι να διακονήσω ως Επίσκοπος και Μητροπολίτης τον πιστό λαό, τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς της Θεοσώστου Αποστολικής Μητροπόλεως Φιλίππων και της ευρύτερης  περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Γι’ αυτό και από της θέσεως αυτής θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας και  τους Αγίους Αρχιερείς που μου ενεπιστεύθησαν την ακριτική αυτήν επαρχίαν.

Να ευχαριστήσω τον Σεβ/τον Θεσ/κης κ.Γρηγόριο για το έργο που έχει επιτελέσει ως Τοπορητής της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Εκφράζω τις  ευχαριστίες μου  προς τους Εντιμοτάτους Εκπροσώπους των Τοπικών Αρχών που ανταποκρίθηκαν  στην πρόσκλησή  μας και μας ετίμησαν με την παρουσία τους,    ευελπιστώ σε μελλοντική συνεργασία.

Ευχαριστίες πολλές οφείλω προς τους αγαπητούς Ιερείς και Διακόνους, στην χορεία των Ιεροψαλτών και σε όλους εσάς, τον πιστό λαό του Θεού, τον θεματοφύλακα της γνησίας Ορθοδόξου Πίστεως. Είμαστε όλοι καλεσμένοι Κλήρος και Λαός σε συστράτευση στον πνευματικό αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού, πού ως σύγχρονο θηρίο της αποκαλύψεως χρησιμοποιώντας διαφόρους μεθοδίες του διαβόλου, με μανία ζητεί ποιόν να καταπιεί ποιόν να παρασύρει στον αιώνιο θάνατο. «Νήψατε, γρηγορήσατε, αντίστητε στερεοί τη Πίστη»,[13] αγρυπνείτε και προσέχετε,αντισταθείτε στηριγμένοι στην Πίστη παραγγέλει σε όλους μας ο απ. Πέτρος στην πρώτη του επιστολή. Να φυλάξουμε ακεραία και γνησία την Πίστη μας, την Ορθοδοξία μας, όπως όλοι οι άγιοι μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας.

   

Δεν θα μακρηγορήσω, αλλά έχουμε ιερό χρέος να μνημονεύσουμε το πλήθος των πιστών Πατέρων και Μητέρων, που με φτώχια και στερήσεις αλλά και υπομένοντας την ειρωνεία του κόσμου, κράτησαν την Γνησία Ορθοδοξία. Να θυμηθούμε σαν ελάχιστο φόρο τιμής τους Πατέρες Ιερομονάχους και Ιερείς της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης,

τον  π. Γαβριήλ Λίβερη,

τον π. Αντώνιο Χαλκιά,

τονπ. Χαράλαμπο Φουτσιτζή,

τον π. Αμβρόσιο Αγιορείτη, τον

π. Παρθένιο Νικηφορίδη, 

τον π. Σάββα Παππαδόπουλο,

τον π. Γεώργιο από τον Πόντο,

τον π. Ανδρέα Ανδρεάδη,

τονπ. Ιωάννη Χατζηδιάκο,

τον π. Μιχαήλ Σαββόπουλο,

τον π. Νικόλαο Αναγνώστου,

τον π. Στέργιο Λούρα,

τον π. Φιλάρετο από τη Θάσο,

τον π. Νικόλαο Αλεξανδρίδη,

τον Μοναχό π. Δημήτριο,

τον αείμνηστο Μητροπολίτη Πενταπόλεως Καλλιόπιο, ως εφημέριο τότε του Ιερού Ναού Αγίου Μάρκου Δράμας, αλλά και ως τελευταίος Ποιμενάρχης της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης αφήνοντας πνευματική κληρονομιά,

οι οποίοι με διωγμούς,με προσαγωγές, με φυλακίσεις με αποσχηματισμούς και εξορίες από την κρατική Εκκλησία αγωνίστηκαν με ποικίλους τρόπους τον ιερό αγώνα και μας άφησαν την ιερή παρακαταθήκη της Γνησίας Ορθοδόξου πίστεως την οποία οφείλουμε και εμείς να παραδώσουμε στις επερχόμενες γενιές.

Να μνημονεύσουμε όλους εκείνους τους πιστούς που υπηρέτησαν  στα Διοικητικά Συμβούλια των Ιερών Κοινοτήτων, κράτησαν άσβεστη την φλόγα της πίστεως, αγωνίστηκαν και ανοικοδόμησαν Ιερούς Ναούς και αίθουσες που εμείς σήμερα απολαμβάνουμε. Ιδιαίτερο επίσης ενδιαφέρον θα πρέπει να δείξουμε για το Μοναστήρι μας την Ιερά Μονή Υπαπαντή του Χριστού που είναι το κόσμημα και το καύχημα της Μητροπόλεώς μας. Τελειώνοντας θα ήθελα να βεβαιώσω τα Διοικητικά Συμβούλια των Ιερών Ναών καθώς  και τα Φιλόπτωχα Συμβούλια της Μητροπόλεώς μας  ότι θα συνεργαστούμε και θα αγωνιστούμε για την πρόοδο του Ιερού ημών αγώνος.

Και κάτι ακόμα: για την κατασκευή της κιβωτού προφανώς ο Νώε χρειάστηκε εργάτες, οι οποίοι ωστόσο δεν επιβιβάστηκαν στην κιβωτό και χάθηκαν με τον Κατακλυσμό. Η κιβωτός συμβολίζει την Εκκλησία. Όσοι προσφέρουμε έργο στην Εκκλησία, κληρικοί και λαΪκοί, ομοιάζουμε με τους εργάτες της κιβωτού. Θα είμαστε άραγε επιβάτες για να σωθούμε; Θα μπορέσουμε και εμείς να γίνουμε πολίτες του παραδείσου; Ας αναρωτηθούμε όλοι και ας προσέξουμε.

Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων ημών,  Αμήν.

 

***********************************************

1.Β Κορ. Α,3

2.Πράξ.ΙΣΤ.9

3.Πράξ. ΙΣΤ. 11-12

4.Α. Κορ.18,27

5. Αγίου Ιγνατίου, επιστολή προς Σμυρναίους, κεφάλαιον 1,2.

6. Α.Κόρ. Ι,17

7.α «Από δέ της Μιλήτου πέμψας είς Έφεσον μετεκαλέσατο τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας». Πράξ. Κ,17.

7.β. «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ώ υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο Επισκόπους». Πράξ. Κ,28.

7.γ. «Παύλος και Τιμόθεος δούλοι Ιησού Χριστού, πάσι τοις αγίοις εν Χριστώ Ιησού, τοις ούσιν  εν Φιλίπποις συν Επισκόποις και Διακόνοις». Φίλ. Α, 1.

8. «Θεμελιώσαντες ουν και οικοδομήσαντες οι μακάριοι απόστολοι την Εκκλησίαν, Λίνω την της Επισκοπής λειτουργίαν ενεχείρισαν». Γ.Μαντζαρίδη Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού σελ.133-143, Θεσσαλονίκη 1981.

9. «Σύ ουν, Τέκνον μου, ενδυναμού εν τι χάριτι εν Χριστώ Ιησού, και ά ήκουσας παρ’εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις». Β. Τίμ. Β,2.

10. «Τίτω γνησίω τέκνω κατά κοινήν πίστην». Τίτ. Α,4.

11.Ιερόν Πηδάλιον Αποστ. Κανών ΜΕ, Κανών ΛΖ Λαοδικείας, σελ.50 και 435.

12.Περιοδικό Εν Συνειδήσει Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου Ιούνιος 2009 σελ. 80.

13   Α  Πετρ. Ε, 8-9