Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίας μας ἱερουργεῖται τὸ Μυστήριο τῆς κοινωνίας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ἐντὸς τοῦ ἁγίου Οἴκου αὐτῆς, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας, ἀναπτύσσεται θαυμαστὴ σχέση Ἀγάπης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία παρομοιάζεται στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο μὲ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀπόλαυση ἑνὸς εὐφροσύνου Δείπνου.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς προσφέρεται ταπεινὰ καὶ ἀγαπητικά, θύεται καὶ μεταδίδεται ὡς Σῶμα καὶ Αἷμα καὶ καλεῖ κάθε πιστό Του νὰ προσέλθει στὰ Ἄχραντα Μυστήρια «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης», ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ μυστηριακὴ ἕνωση καὶ κοινωνία ἀνώτερη καὶ ἀκατάληπτη, ὡς πρόγευση τῆς ἀδιασπάστου καὶ ἀπεριγράπτου κοινωνίας τῶν σεσωσμένων στὴν αἰώνια Βασιλεία Του.

Στὴν Θ. Λειτουργία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ Μυστήριο Συνάξεως, ἔχουμε παρόντες ζῶντες καὶ κακοιμημένους, ἀνθρώπους καὶ Ἀγγέλους, μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ἐκκλησίας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸν ποὺ σαρκώθηκε καὶ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε, κατέπεμψε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ θὰ εἶναι ὁ ὑπέρτατος καὶ ἔσχατος Κριτής.

Αὐτὸς τελεῖ τὸ ὑπερφυὲς Μυστήριό Του, μέσῳ τῶν ἐπὶ γῆς λειτουργῶν Του· Αὐτὸς ποὺ παρέθεσε τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, παραθέτει τὸ αὐτὸ Δεῖπνο σὲ κάθε Θ. Λειτουργία, καὶ μᾶς κοινωνεῖ μὲ τὸ ἴδιο Σῶμα καὶ Αἷμα Του, ὅπως τότε κοινώνησε τοὺς Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους Του.

Ὁ Χριστὸς εἶναι Παρὼν καὶ Αὐτὸς τελεσιουργεῖ τὰ Θεῖα κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται τὸ Μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος βίωνε ἐμπειρικὰ τὴν μυστηριακὴ αὐτὴ πραγματικότητα, ὅπως καὶ ὅλοι βεβαίως οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς προτρέπει νὰ συνδράμουμε (νὰ σπεύσουμε) ὅλοι μαζὶ στὸ Δεῖπνο τὸ Μυστικό. Διότι, μᾶς θυμίζει αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν πραγματικότητα ἐν πνεύματι, αὐτὸ ποὺ βίωναν καὶ βιώνουν οἱ εὐαίσθητες ψυχὲς τῶν πιστῶν ποὺ λαχταροῦν τὴν θεία συνάφεια:
«Χριστὸς ἡμᾶς σήμερον ἑστιᾶται, Χριστὸς ἡμῖν σήμερον διακονεῖ, Χριστὸς ἀναπαύει ὁ Φιλάνθρωπος. Φοβερὸν τὸ λαλούμενον, φοβερὸν τὸ τελούμενον· ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς θυσιάζεται, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου σφαγιάζεται» (PG 77, 1017Α).

Δηλαδή, ὁ Χριστὸς σήμερα μᾶς κάνει τὸ τραπέζι, ὁ Χριστὸς σήμερα μᾶς διακονεῖ, ὁ Χριστὸς μᾶς ἀναπαύει (ξεκουράζει) ὁ μόνος ἀληθινὰ Φιλάνθρωπος. Εἶναι φοβερὸ αὐτὸ ποὺ λέγεται καὶ τελεῖται: ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς θυσιάζεται, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ σηκώνει τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου σφαγιάζεται.

Ἐφ’ ὅσον ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα καὶ μᾶς ἀπευθύνεται τέτοια τιμητικὴ πρόσκληση, εἶναι εὐνόητον ὅτι ἡ στάση μας πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀνάλογη, πλήρης δέους, ὑπακοῆς καὶ ἀποδοχῆς, καὶ ὄχι βεβαίως ψυχρὴ καὶ ἀδιάφορη.

Ὁ Κύριος παραθέτει στοὺς πιστοὺς «τράπεζαν ζωοποιὸν καὶ χαροποιόν», ἐξακολουθεῖ ὁ Φωστὴρ τῆς Ἀλεξανδρείας Μέγας Κύριλλος, καὶ μᾶς ἀπευθύνει πρόσκληση κοινωνίας:
«Φάγετε ἄρτον ἀνακαινοποιοῦντα ὑμῶν τὴν φύσιν. Πίετε οἶνον ἀθανασίας γάνυσμα. Φάγετε ἄρτον τῆς ἀρχαίας πικρίας καθαρτήριον, καὶ πίετε οἶνον στύφοντα τῆς πληγῆς τὴν ὀδύνην. Τοῦτο τῆς φύσεως τὸ ἰατρεῖον, τοῦτο τοῦ τρώσαντος κολαστήριον. Γέγονα δι’ ὑμᾶς καθ’ ὑμᾶς, καὶ τῆς ἐμῆς φύσεως οὐκ ἠλλοιώθην, ἵνα ὑμεῖς γένησθε θείας κοινωνοὶ φύσεως δι’ ἐμοῦ» (ὅ.π., 1021Β).

Δηλαδή, φάγετε ἄρτο ποὺ ἀνακαινίζει τὴν φύση σας. Πίετε οἶνον ποὺ εἶναι ἀγαλλίαση ἀθανασίας. Φάγετε ἄρτον ὁ ὁποῖος καθαρίζει τὴν πικρία τῆς πρώτης ἁμαρτίας καὶ πίετε οἶνον ὁ ὁποῖος μουδιάζει καὶ ἀνακουφίζει τὸν πόνο τῆς πληγῆς ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἰατρεῖο τῆς φύσεως τῶν ἀνθρώπων, αὐτὴ εἶναι ἡ τιμωρία αὐτῶν ποὺ προκάλεσαν τὴν πληγὴ (τῶν δαιμόνων). Ἔγινα γιὰ σᾶς ὅπως ἐσεῖς, χωρὶς νὰ ἀλλοιωθῶ ὡς πρὸς τὴν θεία φύση μου, γιὰ νὰ γίνεται σεῖς μέσῳ ἐμοῦ κοινωνοὶ θείας φύσεως.

Ἐφ’ ὅσον ὅλη ἡ πικρία καὶ ἡ ὀδύνη μας ὀφείλεται στὴν ἁμαρτία καὶ στὰ πλήγματα τοῦ πονηροῦ, καὶ ὅλη ἡ γιατρειά μας προέρχεται ἀπὸ τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μας, ὁ Ὁποῖος ἔγινε Ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν Θεότητα, εἶναι πραγματικὴ ἀφροσύνη νὰ ἀναμένουμε θεραπεία καὶ σωτηρία πέρα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς μᾶς καθαρίζει, μᾶς γλυκαίνει καὶ μᾶς ἀνακουφίζει, μὲ τὴν συμμετοχὴ στὰ ἅγια Μυστήριά Του ποὺ μᾶς προσφέρει στὴν Ἐκκλησία Του, γιὰ νὰ μᾶς κάνει ἁγίους, δηλαδὴ συμμετόχους στὴν Ζωή Του.

Ὅμως, ἀναμένει ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προθυμία μας, καὶ τὴν καλὴ ἀλλοίωσή μας. Τὴν ἀλλαγὴ ἀπὸ τὶς κοσμικὲς καὶ ἐφάμαρτες συνήθειές μας, τὴν ἀποφυγὴ ἀπὸ τὰ σαρκικὰ φρονήματά μας, τὴν ἀνακαινιστικὴ μετάνοιά μας, γιὰ νὰ ἀνήκουμε σὲ Αὐτὸν, νὰ ἀποκτήσουμε ὡραιότητα πνευματική, ὅπως καὶ νὰ ἀποδώσουμε τὴν θεία καὶ εὐώδη πνευματικὴ καρποφορία.

Στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, στὴν Θ. Λειτουργία, ὅταν οἱ αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς μας εἶναι «ἀνοικτὲς» καὶ πλήρεις ἀντιλήψεως, ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ, τότε πράγματι κατανοοῦμε καὶ βιώνουμε ὅτι ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας χάνεται καὶ ἐπικρατεῖ θριαμβευτικὰ ὁ κόσμος τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἁγιότητος. Ὅλα, οὐράνια καὶ ἐπίγεια, καινοποιοῦνται καὶ εὐφραίνονται μέσα στὸ ἀνεξάντλητο πέλαγος τοῦ ἐλέους καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μᾶς ἀφυπνίζει σὲ αὐτό, γιὰ νὰ μὴν μείνουμε ξένοι καὶ ἀμέτοχοι αὐτῆς τῆς θείας πραγματικότητος, ἀλλὰ νὰ γευόμαστε τὶς θαυμαστὲς καὶ σωτήριες θεῖες δωρεές, οἱ ὁποῖες ἐκχέονται καὶ διανέμονται πλουσίως στοὺς ποθοῦντας τὰ οὐράνια ἀληθινοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Ἐκ τῆς Συντάξεως

18/31-1-2021
Ἁγίων Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου