Ἱστορικά

Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. κυρός Ἀκάκιος (1888-1963)

 

 

 

akak1

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀποτίουσα φόρον τιμῆς πρὸς τὸν Μακαριστὸν Ἐπίσκοπον Ταλαντίου κυρὸν Ἀκάκιον Παππᾶν, καθηκόντως ἀπεφάσισε τὴν ἀφιέρωσιν τοῦ ἡμεροδείκτου τοῦ ἔτους 2003 εἰς τὸν ἀοίδιμον Πρωθιεράρχην τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπί τῇ συμπληρώσει 40 ἐτῶν ἀπὸ τὴν εἰς Κύριον ἐκδημίαν του. 

Καί τοῦτο, διότι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του συνετελέσθη τὸ παράδοξον ἐκεῖνο θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐξέπληξε πολλούς, οἱ ὁποῖοι ἀνέμενον χαιρεκάκως τὴν διάλυσιν τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, ὅστις μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ ἀοιδίμου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἐστερεῖτο Ἐπισκόπων. Ἀντὶ ὅμως τῆς διαλύσεως, ὁ ἱερὸς ἀγὼν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος ἀνεγεννήθη ἐκ τῆς τέφρας του, καὶ ἀπέκτησεν πάλιν Ἀρχιερεῖς, πρὸς μεγάλην λύπην τῶν ἀντιμαχομένων αὐτόν.
Ὄργανον τῆς θείας χάριτος, διὰ τοῦ ὁποίου συνετελέσθη τό θαῦμα τοῦτο τῆς ἐπαναποκτήσεως Ἀρχιερατικῆς ἡγεσίας τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐγένετο εἰς τὰ ἔσχατα τοῦ βίου του ὁ Μακαριστὸς Πρωθιεράρχης ἡμῶν.


Ὁ Ἐπίσκοπος Ταλαντίου κυρὸς Ἀκάκιος, κατὰ κόσμον Ἀθανάσιος, ἐγεννήθη ἐν Δεσφίνη Παρνασσίδος τοῦ νομοῦ Φωκίδος τῷ 1888. Τό ἔτος 1904, εἰς ἡλικίαν μόλις 16 ἐτῶν μετέβη εἰς Ἅγιον Ὅρος. Ἐκεῖ ἐνετάγη εἰς τὴν συνοδείαν τῆς καλύβης τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τῆς Ἰβηριτικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὑπό γέροντα τὸν μοναχὸν Μαρκιανὸν Ρουβαλήν, πλησίον τοῦ ὁποίου ἐδιδάχθη τὴν ἱεράν τέχνην τῆς Ἁγιογραφίας. Τὸ 1907 ἐγένετο σταυροφόρος μοναχὸς καὶ τὸ 1920 μεγαλόσχημος. Τὴν 29ην Αὐγούστου 1914 ἐχειροτονήθη Διάκονος ὑπὸ τοῦ Ἐπισκόπου Γαγγρῶν Τιμοθέου καὶ τὴν 8ην Ὀκτωβρίου 1917 Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ Νύσσης Παϊσίου.
Τό 1929 κατῆλθεν εἰς Ἀθήνας ὁμοῦ μετὰ πλείστων ἄλλων ἁγιορειτῶν Πατέρων εἰς ἐνίσχυσιν τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ.. Τρίς ἐξωρίσθη εἰς Ἅγιον Ὅρος, πολλάκις δὲ ἐφυλακίσθη καὶ ποικιλοτρόπως ἐδιώχθη χάριν τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος ὑπὲρ τῶν πατρώων παραδόσεων. Ἐλάχιστον δεῖγμα τῶν ἀγώνων του δημοσιεύεται ἐν συνεχείᾳ, ληφθέν ἐκ τῶν Ἱστορικῶν «Πατρίων» του μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως κυροῦ Καλλιοπίου.
Τὸ ἔτος 1936 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου ὑπό τοῦ τότε Ἐπισκόπου Μεγαρίδος Χριστοφόρου καὶ τὸν Ἰούλιον τοῦ 1939 ἵδρυσε παρὰ τὴν Παιανίαν Ἀττικῆς, τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ἁγίου Νικολάου Χαλιδοῦς.
Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ πρ. Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου ἐξελέγη πρόεδρος τῆς 12μελους ἐπιτροπῆς διοικήσεως τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ.. Τὴν 10ην Ὀκτωβρίου 1957 ἐψηφίσθη, ὁμοῦ μετὰ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Χρυσοστόμου Νασλίμη (μετὰ ταῦτα γενομένου Ἐπισκόπου Μαγνησίας) καὶ Χρυσοστόμου Κιούση (νῦν Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.), ὑπὸ τοῦ ἱερατικοῦ συνεδρίου διὰ τὸ ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, κατ΄ οἰκονομίαν, διὰ τὸ μὴ ὑπάρχειν ἀρχιερεῖς. Παρὰ τὸ γῆρας καὶ τὰς πολλάς του ἀσθενείας κατώρθωσε ἔπειτα ἀπὸ περιπετειώδεις προσπαθείας, νὰ μεταβῇ εἰς Η.Π.Α., περὶ τὰ τέλη τοῦ 1960, ὅπου ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Ταλαντίου, ἀπὸ δύο Ἐπισκόπους τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.
Ἐπανελθῶν ἐν Ἑλλάδι ἀνέλαβεν ὡς Ἐπίσκοπος πλέον τὴν ἡγεσίαν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, χειροτονῶν περὶ τοὺς εἴκοσι ἱερεῖς καὶ ἐπιστηρίζων τὸ δοκιμαζόμενον ἀπὸ τοὺς πολυχρονίους διωγμούς ποίμνιον τῶν Γ.Ο.Χ. Τὸν δὲ Μάϊον τοῦ 1962, ὁμοῦ μετά τοῦ Ρωσου Ἐπισκόπου Χιλῆς Λεοντίου (ὁ ὁποῖος ἦλθεν εἰς Ἀθήνας εἰδικῶς πρὸς τοῦτο), προέβησαν εἰς χειροτονίας καὶ ἄλλων Ἐπισκόπων, ἀνασυστήσαντες τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῶν Γ.Ο.Χ.
Οἱ νεοχειροτονηθέντες ἦσαν οἱ Ἀρχιμανδρῖται: Παρθένιος Σκουρλῆς (Κυκλάδων), Αὐξέντιος Πάστρας (Γαρδικίου), Χρυσόστομος Νασλίμης (Μαγνησίας), Ἀκάκιος Παππᾶς ὁ νεώτερος (Διαυλείας) καὶ Γερόντιος Μαριόλης (Σαλαμῖνος).
Αἱ χειροτονίαι αὐτοῦ ἀργότερον, τὸ 1969, ἀνεγνωρίσθησαν ὑπό τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς, ἐπί Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, διὰ συνοδικῆς ἀποφάσεως.

akak2


Τὸ Σάββατον 1 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1963, ἔχων πλέον τελειώσει τὴν ἀποστολὴν αὐτοῦ (καθὼς καί ὁ ἴδιος εἶπεν πρὸ τοῦ θανάτου του) μετέστη εἰς τὰς αἰωνίους Μονάς.