Σεβασμ. Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Δημητριάδος κ. Φωτίου
Ἀρχιγραμματέως Ἱερᾶς Συνόδου
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Ἀπάντηση στὴν ἀπὸ 06-10-2018 γνωμοδότηση τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου πρὸς τὰ ἀποτειχισμένα ἤδη (ἀπὸ τὴν 26-10/8-11-2016) μέλη τοῦ Δ.Σ. τοῦ σωματείου ΘΕΟΚΓΟΧΝΜ καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, περὶ τοῦ Νόμου 4301/2014, γιὰ τὴν ἐκ τῶν ὑστέρων «δογματικὴ θεμελίωση» τῆς ἀποτειχίσεώς τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος.
ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 2017
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κ.κ. Καλλίνικε.
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι ἀδελφοί.
Τίμιον Πρεσβυτέριον και Θεοφιλή Διακονία.
Ἐρίτιμος κυρία Κασιμάτη ἐκπρόσωπε τοῦ Προέδρου τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.
Ἐξοχώτατε καί ἀγαπητέ κύριε Δήμαρχε Πειραιῶς.
Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑνώσεως Κεντρώων.
Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν κομμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου.
Κύριοι ἐκπρόσωποι τῆς τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως, τῶν Στρατιωτικῶν, Λιμενικῶν και Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν.
Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε, ὁ ὁποῖος ἐπαξίως φέρεις τὸν τίτλο τοῦ «Φύλακος τῆς Ὀρθοδοξίας» κατὰ τὴν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848.
Μόσχα καὶ Κρήτη: ἐκκλησιολογικὴ ταυτότης πέραν τῆς Πατερικότητος
Πρὸς πλανώμενον θεολόγον
Ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας τοῦ ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Μαγνησίας Χρυσοστόμου Νασλίμη (+13.7.1973 ἐκ.ἡμ.), δημοσιεύουμε ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα κείμενά του, τὸ ὁποῖο ἔγραψε ἀκόμη ὡς λαϊκός, δημοσιευθὲν στὸ τότε ἐπίσημο ὄργανο τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος «Κῆρυξ τῶν Ὀρθοδόξων» (ἀρ.φ. 126/ 11-24.9.1933).
Ποιός διχάζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ;
ΠΡΟΣΦΑΤΑ, στὴν Ἑορτὴ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, κατὰ τὴν ὁποίαν ἑορτάζεται ἡ «Θρονικὴ Ἑορτὴ» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ ἄλλη μία φορὰ τηρήθηκε αὐτὸ ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν καθιερώσει ἐδῶ καὶ μισὸ περίπου αἰῶνα ὡς «ἱερὸν ἔθος»: στὴν «Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία» στὸν Ἅγιο Γεώργιο στὸ Φανάρι, παρέστη συμπροσευχόμενη ἐπίσημη ἀντιπροσωπεία τῆς Ρώμης ὑπὸ τὸν Καρδινάλιο Κοὺρτ Κόχ, «Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Χριστιανικὴ Ἑνότητα» (βλ. «Ἡ Θρονικὴ Ἑορτὴ στὸ Φανάρι», στὸ διαδικτυακὸ Πρακτορεῖο «Ὀρθοδοξία News Agency» τῆς 30-11-2018).
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὴν ὁποίαν διερχόμαστε, εἶναι περίοδος περισυλλογῆς καὶ βαθύτερης πνευματικῆς καλλιέργειας.
Ὅμως, ἐνῶ αὐτὸ μᾶς εἰσάγει σὲ ἕνα πνεῦμα κατανύξεως, εἰρήνης καὶ μετανοίας, δὲν μᾶς στερεῖ τῆς δυνατότητος νὰ μαρτυρήσουμε γιὰ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, γιὰ τὴν κανονικότητα τῆς ἐκκλησιαστικότητός μας καὶ γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἱστορικὴ διαδρομή μας, ὅταν αὐτὰ διαστρεβλώνονται.
ΕΔΩ καὶ δεκαετίες ἔχει τεθεῖ ἡ ἄποψη μὲ τρόπο σοβαρὸ καὶ ἐν πολλοῖς τεκμηριωμένο, ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι προδρομικὴ τοῦ Ἀντιχρίστου μὲ ἰδιάζοντα τρόπο. Τὸ σοβαρὸ σύμπτωμα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν πίστη, σχετίζεται μὲ τὴν προφανῆ «ἀποστασία» (Β’ Θεσ. β’ 3), μέσῳ τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
ΠΡΙΝ ἀπὸ μία πεντηκονταετία, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1965, οἱ Λατινόφρονες Οἰκουμενισταὶ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως προέβησαν μετὰ τῶν ἐν Ρώμῃ Παπικῶν στὴν λεγομένη Ἄρσι τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ 1054, προκειμένου νὰ διευκολύνουν τὴν ἑνωτικὴ γραμμὴ καὶ πορεία τους, χωρὶς ὅμως νὰ ἀρθοῦν οἱ αἰτίες, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν αὐτά.