Μὲ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύθηκε πρὶν ἀκριβῶς ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1920, διὰ τοῦ γνωστοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος πρὸς τὶς δῆθεν «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ἔγινε ἡ διασπορὰ μιᾶς φοβερῆς πανδημίας. Πρώτη κακίστη παρενέργειά της ἦταν ἡ ἑορτολογικὴ/λειτουργικὴ διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων μεταξύ τους, χάριν τῆς προσεγγίσεως καὶ τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους/αἱρετικούς. Καὶ αὐτὸ οὐσιαστικὰ συνέβη μὲ τὴν ἄκριτη καὶ ἀνεπίτρεπτη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τὸ 1924.